Dear all,
How to start a blog post when it’s months overdue?
In Dutch we have a saying “beter laat dan nooit” (better late than never), so in that light, I finally found some time to write a much needed update. Which a few months later is still not finished.
I could come up with a list of excuses, but that only takes time and doesn’t give a real update.
My last post was written in February, from the AFM in Senegal. Where I was to help with the set-up of the hospital after it hasn’t been in use for almost 2 years.
The set-up was a busy time, with lots and lots of cleaning. We managed to get everything ready in the 3 weeks that we’d scheduled for this.
I’ve been part of the first surgeries and tried to do as much of a handover as possible.
The beginning of March I left the AFM, with the plan to return to the GLM and stay there to continue with the equipping of the hospital.
Together with friend and co-worker Franziska, we flew from Dakar to Brussels, took the train to Rotterdam and a taxi to the ship. Who was docked in Rotterdam.
Such a different world. Leaving the AFM in Dakar, Senegal, on Thursday, where we finally were able to help by performing surgeries. Desperate patients, who have been waiting for more than 2 years to receive surgery, a poor country, so much need. Arriving in Rotterdam on Friday, where there are some festivities going on. Tours of the ship, for thousands of people who are interested in our work. Who are getting a change to set foot onboard and experience a little bit of what we’ve been doing in the past years and hope continue to do in the coming years.Such a different environment, different excitement. Different temperature as well. Hard to believe that those two worlds are so different and the change from one to the other was quite shocking.
Our flight was overnight, and we hardly slept, to stay awake all day we went for a walk in the park after lunch. The ship was docked opposite of the park.
Walking in your own country, even though not an area I’m familiar with, and running into so many different people that you know from all over the world. Who would expect to find friends from Norway, Sweden, Germany, the UK and Switserland walking around in Rotterdam?
The 10 days I spend in Rotterdam were mostly filled with meeting people, giving tours around the ship and talk about all we do and what’s coming in the next months.
We had a day off and spend some time away from the ship and walk around in Kinderdijk.
Being a tourist in my own country surrounded by friends from all over the world is definitely a new experience.
But one of the best moments was showing family around my home.
With the long drive, not wanting to be late, they showed up more than an hour early.
So we got to start with coffee in the dining room, where they got to meet some of my co-workers and friends.
We did one of the organized experience tours. Where they got to see parts of the hospital.
After the tour, some more coffee and the personal tour of the ship, where I got to show them the spaces where the crew hangs out, such as our dining room, crew galley, crew laundry, library etc.
And of course more of the hospital, the spaces that the tour doesn’t get to, but I as hospital crew do have access to.
It was a great time in Rotterdam, but very tiring.
When the event was finished and everything packed and ready for sail, we left for Tenerife.
It wasn’t the smoothest sail I’ve done so far.
I spend a lot of time asleep, trying to catch up and rest from my busy time in Senegal and the excitement in Rotterdam.
We had a couple activities during the sail. We did a 5K walk on deck 10, sockgolf all over the ship, worship outside on deck 11. Enjoying the sun (and wind).
And so I arrived in Tenerife again. And no, it’s not a holiday, not the touristy area, but an industrial port and we’re supposed to work.
Our time was quickly filled with all kinds of projects.
Checking out the OR tables that had arrived in Antwerp. How do they work? What about all the different attachments? How do they work, do they do the job we need them to do. Are there items missing, and if so what do we need extra.
How are we going to store our implants (mostly plates and screws)? What do we need for that.
What are the supplies that we need. Here is the list with about 10.000 items that we have in our system, please tell us what you need and how much.
And so on. I’ve spend a lot of time behind a computer, to sort out all these things.
And after almost 8 weeks, I got on a plane, back to Senegal, as my help was needed there in the OR.
The GLM was going to Senegal as well, for some special celebrations and MCB (medical capacity building) work.
I left ahead of the ship, to be able to work in the OR for an extra week.
It was good to be back in the OR. Dealing with patients, doing the job I’m used to do and where I know what to do.
At the same time it was very busy, still keeping up with emails and work for the GLM.
The plan was to work in the OR for 6 weeks, but unfortunately I got Covid after 5 weeks, so I spend my last week in Senegal in isolation on the GLM.
When we sailed out the beginning of July I was still isolated. Another strange departure of Senegal.
After arrival back in Tenerife I got some PTO and spend 4 weeks in the Netherland. A short time to catch up with family and friends.
I made it back to the GLM, in Tenerife, beginning of August. The last months have been busy with finishing our equipping work. And hopefully we’ll be ready to go to Senegal for Field Service in February.
There’s still a lot of work to do, supplies to sort and procedures to work on.
A lot of the instruments and equipment that got ordered around December 2021 have arrived in the last weeks/ months, but there are still some missing. A lot of pieces to keep track of.
At the moment the hospital looks like a work zone and it’s hard to imagine a hospital with patients.
But it does look better each week.
It is really hard to explain what I’ve been doing during the equipping of the Global Mercy.
So check out this video (https://vimeo.com/779106506/c1ab1b53a7).
The beginning of December we welcomed our sister ship the Africa Mercy into Tenerife. What a joy to see them sail in. Meet “old” friends again. Catching up, saying goodbye. Welcome them into “our” ship, a new home to many of them, as they will move over to join our ship for it’s first field service in Senegal early next year.
The Africa Mercy will set sail to South Africa for an extended maintenance period.
There is life outside of work. Got to see some parts of the island of Tenerife.
Go for hikes, different cities. I’ve done some see kayaking. Hiked down mount Teide. Enjoyed a day in the waterpark.
And this month is filled with Christmas activities.
While it was early Tuesday morning I started to finish this update, doing laundry while writing this update, by now it's the end of the day, I’m ready to go on PTO., within 12 hours. Time to spend time with family and friends. Hoping that the temperature won’t go down to far.
Lieve allemaal,
Hoe begin je na ruim 6 maanden (inmiddels zelfs 9) weer aan een nieuwe blog post?
Nu zou ik kunnen zeggen beter laat dan nooit, dus ik heb eindelijk tijd gevonden (gemaakt) om een update te schrijven.
Ik kan een hele lijst met redenen gaan aanvoeren om te verontschuldigen, maar dat kost alleen maar tijd en wordt het niet anders van.
Mijn vorige blog post was geschreven in February, vanaf de AFM in Senegal, waar ik tijdelijk was om te helpen met het opzetten van de operatiekamers in het ziekenhuis en de start van de operaties, nadat het ziekenhuis bijna 2 jaar gesloten was geweest.
Het opzetten van de operatiekamers was een flinke klus. We hebben een paar erg drukke weken gehad, vooral veel schoonmaken. Het is ons gelukt om de operatiekamers gebruiksklaar te krijgen in de 3 week die er voor stond. Na het inrichten ben ik nog betrokken geweest bij de eerste operaties en heb ik daarnaast zoveel mogelijk kennis, procedures en processen over te dragen.
Begin Maart ben ik teruggegaan naar de GLM om me daar verder bezig te houden met het inrichten van het nieuwe ziekenhuis.
Samen met vriendin en collega Franziska, ben ik naar het vliegveld van Dakar, Senegal gebracht.
Van Dakar naar Brussel gevlogen (nachtvlucht), vervolgens de eerste trein naar Rotterdam en een taxi naar het schip, die op dat moment in Rotterdam lag.
Dat is toch wel een wereld van verschil.
Vertrek vanaf de AFM in Senegal, op donderdagavond, waar we eindelijk weer chirurgische hulp konden bieden. Patiënten die meer dan 2 jaar hebben gewacht op een operatie, armoede, zoveel nood. Dan aankomen in Rotterdam op vrijdagmorgen, waar het aandoet als een groot feest. Vele activiteiten. Rondleiding aan boord voor duizenden mensen. Mensen die geïnteresseerd zijn in het werk dat we doen. Die op welke manier dan ook hierbij betrokken zijn. Eindelijk een kans om zelf voet aan boord van het schip te zetten en te ervaren hoe het is om aan boord te zijn, te zien wat er in de afgelopen jaren gedaan is en wat we hopelijk de komende jaren kunnen blijven voortzetten. Wat een verschil in omgeving, temperatuur, behoefte, wat een ander enthousiasme.
Het is moeilijk om te bevatten dat deze 2 werelden zo verschillend zijn, en de verandering van omgeving was toch best shockerend.
Onze vlucht was een nachtvlucht, amper een oog dicht gedaan en om te zorgen dat we wakker zouden blijven, zijn we maar in het park gaan wandelen. Het schip lag aan de parkkade in Rotterdam, letterlijk tegenover het park.
Toch een vreemde gewaarwording om in eigen land rond te lopen, een voor mij onbekende omgeving, en dan bekenden van over de hele wereld tegen het lijf te lopen. Had nooit gedacht om in Rotterdam, Zweden, Noren, Duitsers, Zwitsers en Britten tegen te komen.
De 10 dagen dat ik in Rotterdam heb doorgebracht waren vooral gevuld met het ontmoeten van mensen, rondleidingen geven aan boord, uitleggen wat er al gedaan is en nog gedaan moet worden.
Op m’n enige vrije dag, ben ik er samen met vriendinnen op uit geweest en hebben we een dagje de tourist uitgehangen. Met de waterbus naar Kinderdijk. Hoe toeristisch kun je het maken.
Tourist in eigen land, met vrienden van over de hele wereld is zeker een hele nieuwe ervaring. En in een voor mij onbekend deel van Nederland is mijn enige voordeel het feit dat ik de Nederlandse taal (redelijk) beheers.
Eén van de beste momenten tijdens ons verblijf in Rotterdam was het aan boord hebben van familie.
Na jarenlang mijn verhalen aangehoord te hebben, foto’s en video’s te zien, konden ze nu zelf aan boord rondlopen en kijkje krijgen in mijn schipleven.
Uiteraard is Rotterdam voor hen niet naast de deur. En rekening houdend met file etc., waren ze ruim een uur te vroeg voor de officiele rondleiding.
Dus eerst koffie drinken in onze eetzaal, samen met mijn collega’s en vrienden.
We hebben samen de Experience Tour gedaan. Zo kregen ze een deel van het ziekenhuis te zien. Patiëntenverhalen te horen. Koffie na afloop en wat napraten met deze en gene, zeker aangezien ik regelmatig aan de praat gehouden wordt door mensen die me (her)kennen.
Na deze tour was het tijd voor een persoonlijke rondleiding. Hierbij konden bijna alle delen van het schip bekeken worden. De ruimtes aan boord waar de crew rondhangt, eetzaal, keuken waar de bemanning zelf kan koken, bibliotheek, wasserij, delen van het ziekenhuis die niet bij de tour betrokken waren.
Het was een mooie en bijzondere tijd in Rotterdam, maar wel erg vermoeiend.
Nadat het hele event in Rotterdam voorbij was, alles ingepakt, opgeruimd en klaar voor de vaart vertrokken we naar Tenerife. Niet een hele rustige vaart deze keer.
Deze tijd vooral gebruikt om bij te komen. Uitrusten van de weken in Senegal, de tijd in Rotterdam. Alle indrukken verwerken. Veel slapen, ship acitviteiten. 5km lopen op het dek, sok golf over het gehele schip, worship buiten op dek 11, genieten van de zon (en wind).
En zo kwam ik opnieuw aan op Tenerife.
En nee, helaas, niet voor vakantie. We verblijven ook niet in het toeristisch deel van Tenerife, maar in een industriële haven, en we zijn hier om te werken.
Onze tijd werd al snel opgevuld met allerlei projecten.
Hoe werken de operatietafels die in Antwerpen aan boord zijn gekomen? Hoe zit het met alle hulpmiddelen die er bij horen. Hoe werkt alles, voldoet het aan onze eisen/ wensen? Waarom wel/niet? Veilig in gebruik? Gebruiks vriendelijk? Ontbreekt er nog iets?
Hoe slaan we alle implantaten op (platen, schroeven, pennen)? Waar? En wat zijn we daarvoor nodig. Wat zijn alle disposables die we nodig zijn en hoeveel? Hier is de lijst met 10.000 items, kun je aangeven wat je nodig bent. En ga zo maar door…
Ik heb heel wat tijd achter een computer doorgebracht om een en ander uit te zoeken.
En binnen 8 week zat ik in een vliegtuig, onderweg naar Senegal, omdat mijn hulp nodig was in de OK aan boord van de Africa Mercy.
De Global Mercy ging ook naar Senegal, voor een aantal speciale activiteiten en MCB-work (Medical Capacity Building). Training voor lokale gezondheidszorg werkers.
Omdat mijn aanwezigheid al een week eerder gewenst was, ben ik or het schip uitgegaan, vliegen, i.p.v. varen.
Het was goed om terug te zijn in de OK. Werken met patiënten. Het werk doen dat ik gewend was om te doen. Waar ik weet wat ik doe.
Het was een erg drukke tijd. Deels vanwege alle special activiteiten rondom de Global Mercy. Daarnaast het werk op de Africa Mercy en tegelijk zorgen dat ik niet achter raak met m’n werk voor de Global Mercy. Emails bijhouden, aanvraag van materialen in de gaten houden. En natuurlijk het weerzien met alle bekenden aan boord van de Africa Mercy.
Dit alles nog steeds te midden van de Covid Pandemie. Het plan was dat ik 6 week in de OK zou werken, maar helaas had ik na 5 week het Covid virus te pakken, dus mijn laatste week in Senegal heb ik in isolatie in m’n eigen hut doorgebracht.
Voor mij opnieuw een raar vertrek vanuit Senegal, zonder echt afscheid te kunnen nemen.
Na vertrek uit Senegal terug naar Tenerife.
De (hopelijk) laatste fase van het equipping werk.
Voor mij eerst tijd voor PTO. Tijd voor rust, family en vrienden zien. Even geen werk.
De maanden die achter me liggen is er veel werk verzet op de Global Mercy om het ziekenhuis gereed te krijgen voor onze field service in Senegal, begin volgend jaar.
Een groot deel van wat besteld is, is binnen. Het wachten is nog op een aantal instrumenten, implantaten etc.
Het ziekenhuis heeft er lange tijd bijgelegen als constructie zoen, waar het grootste deel van het plafond in de gang stond, overal werklui, ladders, electriciteitsdraden, koperen buizen etc.
Wat het “equipping werk” precies inhoudt en hoe mijn dagen gevuld zijn is lastig uit te leggen.
Om de bemanning aan boord, die niet in het ziekenhuis werkt, op de hoogte te houden van wat er gebeurt is er wekelijks een korte video opgenomen om alle verschillende kanten van het equipping werk te belichten. Inmiddels is er ook een video beschikbaar om te delen en zo mensen een kijkje te geven “inside equipping” (https://vimeo.com/779106506/c1ab1b53a7).
Naast al het werk is e rook af en toe tijd voor ontspanning.
Ik heb inmiddels een en ander van Tenerife gezien. Verschillende mooie wandelingen gemaakt. Kayaken op zee. Diverse plekken bezocht, tijd doorbrengen met vrienden. Mount Teide gezien, kabelbaan omhoog en vervolgens kilometers dalen.
Waterpark bezocht, gelukkig is het weer hier nog steeds zomers.
Het is inmiddels dinsdagavond laat, de laatste was is gedaan, werk zo goed mogelijk afgerond. bagage staat klaar en ik probeer nu eindelijk deze update de deur uit te krijgen, voordat ik morgenochtend in het vliegtuig stap.
Even tijd voor family en vrienden. Rust. En hopelijk daalt het kwik niet al te ver.
Dear all,
In my previous update (June) I wrote about all the changes and challenges we experienced on the ship, when Covid-19 happened.
All the goodbyes, sail, arrival in Tenerife, quarantine and isolation.
Ending with my future plans, which I still don’t know how that will look like.
But let’s start with my final weeks on board and give you an insight on the last few months in the Netherlands with all the changes and challenges.
Most of my days were similar. Getting up for workout, shower, breakfast and go to work. Depending on my galley schedule I had to start at 8 in the galley, cutting tomatoes, cucumber, carrots etc. With less and less co-workers our days were busy. Hardly time for breaks, long days, standing on your feet.
My off-days I worked in the OR office, to get as much work done as possible.
In between planning and preparing for departure. When and how will I leave. What is the best and safest route to go to the Netherlands. Where will I stay, what will I do and so on.
The Dutch office has been really helpful in this. They provided living space in Tynaarlo, together with two of my friends. We found a flight into Dusseldorf, Germany. Where a taxi van picked us up and drove us home. After three months, finally of the ship, with more space than the dock. It was strange being in an almost empty airport, in a plane with around 30 travellers. Everyone wearing masks.
Of course it was raining when we made it “home”.
Our little house was decorated with some orange flags, balloons, pictures. It made us feel welcome.
Provided with plenty groceries. A bedroom bigger than my 3-berth cabin on the ship.
And best of all, our own garden, lot’s of green around us. It was good to have each other in this crazy transition time.
Quarantine was filled with reading, walks, bike rides and staying away from people.
After the first two weeks, there was some more freedom.
Seeing a supermarket for the first time in months was a little overwhelming, but slowly I got to used to live in the Netherlands. While my heart longed to the ship and my ship family it was also good to be around friends and family in the Netherlands again. Different than I’m used to, but good.
Not much happened during this time. A lot of thinking about the future, figuring out different options.
What do I want, what is wise, what is possible, what are the consequences of each option.
After all my thinking and debating there were two options left.
Returning to the ship, work part time on protocols, procedures and other OR stuff and work in the galley for the other 50%. Stay for two months, so I don’t have to deal with registration, insurance and other paperwork. Go home for Christmas and return to the ship and Senegal in January. Hoping that I wouldn’t get stuck on the ship if Covid gets worse in Spain and/or the Netherlands. IF returning to Senegal in January was a safe option.
Staying in the Netherlands, find living space, a job and a car and wait till it’s time to return to the ship. And do all the paperwork.
I can tell you that it wasn’t an easy process. And I’m often in doubt if I made the right decision. While writing this update I’m starting to feel homesick. Let me explain a little bit about my options/ choices/ challenges. My heart longs for Africa and the ship. With the ship being in Tenerife at the moment, no surgeries being done, how frustrated will I be, not being able to do my “normal job with it’s challenges”. How long can I manage that. Is that wise. What are the risks? Getting stuck on the ship, cutting tomatoes for months. I’ve done it before, so I know I can, but will it be life-giving for me? Will I choose this option because it’s the easiest option?But staying in the Netherlands for a while didn’t look attractive to me. So many things I would have to do, think about and organize. I would need a place to live, but where depends on where I would work. Where would I like to work. Will I get a job for a few months. What would I do? Back to the OR with all it’s challenges or an easier, less challenging job as a nurse. How will I find a car, not too expensive, knowing that I will leave as soon as I can. How do I find a place to live, cause I need a job to afford it.
Where do I even begin… What needs to happen first…
I decided that if I would stay in the Netherlands I want to be close to family, friends and church.
After receiving an email from HR in the Dutch office, I knew an OR nurse at the office that worked as a travel nurse in the OR before. He provided some helpful information and I decided to send out some emails, just to gain information. Had a chat with family members, called the holiday park in my hometown to see if there was living space available for me.
Long story short, I got a fulltime job, in the OR, not too far from my hometown (1hr traveltime). I got to rent an apartment at the holiday park in my hometown. Which means I’m close to family, friend and my church. Have a car available to me to get to work and back. Got some help to figure out all the paperwork and registration. Insurance sorted and covered.
Before I could start at the hospital I had to get TB and MRSA tests done, all negative, so I had my first day of work in the OR after 6 months on September 14th.
Let’s say it’s different. It’s impossible to compare this job with my job on the ship.
But I do like it. It’s so good to be back in the OR. To be part of surgeries. The procedures we do here are totally different than the ones on the ship. I get to see, do and experiences new things each day.
It’s challenging to do things I’ve never done or seen before. But so far I manage. I enjoy being in the OR.
It’s strange to get paid for a job, instead of paying to work.
I’ll stay here at least till March. By then I hope to know more about my future within Mercy Ships. Where will I go and what will I do. I have to trust that I will end up where God leads me.
And that it all will be okay. I keep reminding myself that there is a reason I’m in the Netherlands for a season. I don’t know the reason right now, and I might never know, but it will be okay. I will be okay.
Deddy
Lieve allemaal,
In mijn vorige update (June) heb ik geschreven over alle veranderingen en uitdagingen waar we op het schip mee te maken kregen toen het Corona virus toesloeg.
Het afscheid nemen, varen, aankomst in Tenerife, quarantaine and afzondering.
In deze update eindigde ik met de toekomstplannen, deze zijn nog steeds onduidelijk.
Laat ik beginnen met mijn laatste anderhalve week aan boord and the afgelopen maanden in Nederland met alle veranderingen en uitdagingen.
De dagen aan boord verliepen redelijk gelijk. Vroeg opstaan, workout, douchen, ontbijt en aan het werk. Afhankelijk van mijn werkrooster voor de galley, werd ik daar op mijn werkdagen om 8 uur verwacht. Tomaten, komkommer, wortels etc. snijden. Met steeds minder werknemers werden onze werkdagen drukker. Amper tijd voor pauze. De hele dag op twee benen staan in de keuken, zorgen dat er voldoende te eten was. De dagen dat ik niet in de keuken hoefde te werken, werkte ik in het kantoor van de OK. Om toch maar te zorgen zoveel mogelijk werk voor elkaar te krijgen.
Tussen de bedrijven door werken aan terugkeer naar Nederland. Wanneer kan ik vertrekken, wat is de reisroute en de beste en veiligste manier om naar Nederland terug te keren. Waar verblijf ik, wat ga ik doen etc. Het Nederlandse kantoor van Mercy Ships is hierin heel behulpzaam geweest. Zoals ik al eerder vermelde er was woonruimte voor ons (3 Nederlandse verpleegkundigen) geregeld in Tynaarlo. Uiteindelijk hebben we een directe vlucht naar Dusseldorf, Duitsland gevonden. Daar werden we opgepikt door een taxibusje en naar Tynaarlo gebracht.
Na 3 maanden eindelijk van het schip af. Meer zien en meer ruimte hebben dan alleen de kade. Het was raar om op een bijna leeg vliegveld te zijn. Een vliegtuig met slechts 30 passagiers. Iedereen draagt mondmaskers. En natuurlijk regende het toen we “thuis” aankwamen.
Ons huisje was versierd met oranje vlaggetjes, ballonnen, tekeningen en kaartjes. We voelden ons in ieder geval welkom in Nederland. Voorzien van meer dan genoeg te eten. Een slaapkamer groter dan mijn 3-persoons hut aan boord.
And het mooist van alles, onze eigen tuintje. Ruim en vooral groen.
Het was goed om hier samen te zijn, in deze rare tijd van transitie.
Onze quarantaine tijd werd gevuld met lezen, wandelen, fietsen en uit de buurt van anderen blijven. Na deze 2 week hadden we meer vrijheid. Al was het best vreemd om na zoveel maanden een supermarkt binnen te lopen. Waar een ieder al gewend was aan de Corona maatregelen was voor ons alles nieuw.
Langzaam raakte ik gewend aan het in Nederland zijn.
Terwijl mijn hart nog steeds hunkert naar Afrika, het schip en mijn schip familie is het ook fijn om weer dicht bij familie en vrienden in Nederland te zijn. Ook al is het anders dan ik gewend ben, het is goed hier even te zijn.
Veel is er niet gebeurd in deze tijd. Ik heb veel nagedacht over de toekomst. Nadenken over de verschillende mogelijkheden. Wat zou ik willen, wat is verstandig, wat is mogelijk and wat zijn de gevolgen van de verschillende opties.
Na veel denken en beredeneren zijn er 2 opties overgebleven.
Na de zomer terug naar het schip, parttime aan protocollen en procedures en ander papierwerk voor de OK werken. Waarbij ik dan ook 50% in de keuken zal werken. Minimaal 2 maanden aan boord blijven, dan heb ik niet te maken met inschrijven in de BRP, geen gedoe met zorgverzekering and ander papierwerk. Voor kerst terug naar Nederland en dan in January terug naar het schip en Senegal. Daarbij hopen dat ik niet voor die tijd vast kom te zitten op het schip als de Corona situatie in Spanje of Nederland verslechtert. Alleen als teruggaan naar Senegal in January ook daadwerkelijk verantwoord zou zijn.
In Nederland blijven, tijdelijk aan het werk, woonruimte vinden, een auto en wachten tot ik terug kan naar Senegal. En daarbij alle papierwerk in Nederland regelen.
Ik kan jullie wel vertellen dat dit geen eenvoudig denkproces is geweest, en ik twijfel nog regelmatig of ik de juiste keuzes heb gemaakt. Terwijl ik deze update schrijf, voel ik de heimwee sterk opkomen.
Laat ik iets delen van de verschillende opties/ keuzes en uitdagingen.
Mijn hart verlangt terug naar Afrika en het schip. Aangezien het schip nog steeds op Tenerife ligt, wordt er niet geopereerd, dus ik zal niet mijn “eigen” werk kunnen doen. Wat zeer frustrerend zal zijn. Wel aan boord, geen ziekenhuis om te werken. Hoe lang zal ik dat volhouden. Wat zijn de risico’s van teruggaan. Wat als ik “vast” kom te zitten op het schip, tomaten snijden, maandenlang? Ik heb het eerder gedaan dus ik weet dat ik het kan, maar hoe gezond en verstandig zal dat zijn? Het is wel de makkelijkste optie.
Maar ook het voorlopig in Nederland blijven trekt niet. Er is veel dat geregeld moet worden, waar aan gedacht moet worden en georganiseerd. Ik moet woonruimte vinden, maar waar hangt af van waar ik zou gaan werken. Waar zou ik willen en kunnen werken? Is het mogelijk om een baan te vinden voor een paar maanden of verzwijg je bepaalde informatie? Wat wil ik doen? Terug naar de OK, met alle uitdagingen die er bij horen of liever eenvoudiger en als verpleegkundige in de thuiszorg oid?
Waar vind ik een betrouwbare, goedkope auto voor een paar maanden? Hoe vind ik woonruimte. Tenslotte heb ik een baan nodig om de huur te kunnen betalen. Waar in deze chaos moet je beginnen. En wat moet je het eerst doen?
Na lang nadenken was ik er wel over uit dat mocht ik in Nederland blijven, ik in de buurt van Stadskanaal wilde blijven, zodat ik dicht bij familie, vrienden en kerk ben.
Nadat ik een email kreeg van HR van het Nederlandse kantoor, realiseerde ik me dat één van de medewerkers op kantoor ook operatie assistent is en in het verleden wel gewerkt heeft via detacheringsbureau’s. Na bij hem advies ingewonnen te hebben, een aantal emails naar detacheringsbureau’s gestuurd om informatie te verkrijgen en te kijken of er überhaupt mogelijkheden zijn voor mij. Heb er over gesproken met familie en vrienden, contact opgenomen met het vakantiepark in Stadskanaal om te kijken of het mogelijk zou zijn voor langere tijd woonruimte te huren.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb een fulltime baan, in de OK, niet te ver van Stadskanaal (ongeveer een uur reistijd), huur een appartement op het vakantiepark aldaar en heb de beschikking over een auto om dagelijks naar het werk te reizen.
Al het papierwerk is geregeld, verzekeringen zijn uitgezocht.
Dus op dit moment verblijf ik in de buurt van familie, vrienden en kerk. Voordat ik aan het werk kon, moest er nog een TBC en MRSA test gedaan worden. Uitslagen waren allemaal negatief.
Inmiddels heb ik na 6 maanden weer voet in de OK gezet.
Het is anders. Het is niet te vergelijken met mijn werk op het schip.
Maar tot dusver bevalt het me prima. Ik heb het er naar m’n zin. Het voelt goed om weer in de OK te zijn. Onderdeel uit te maken van verschillende operaties. Het is echt heel anders dan de afgelopen jaren op het schip. Het is een uitdaging om nieuwe dingen te zien, te leren en te doen.
Het is vreemd om salaris te ontvangen en niet te hoeven betalen om te mogen werken.
Ik zal in ieder geval tot Maart in Nederland zijn. Tegen die tijd hoop ik ook meer te weten over mijn toekomst met Mercy Ships. Waar dat zal zijn en hoe dat er uit gaat zien moet de toekomst uitwijzen. Ik vertrouw erop dat God me leidt waar Hij een plan voor me heeft. Ik zal gaan waar Hij me zendt. And dat dat goed zal zijn. Ik blijf mezelf voorhouden dat er een reden is waarom ik in Nederland ben en dat ook al weet ik op dit moment die reden niet, en misschien kom ik daar nooit achter, het is goed zo.
Deddy
Week 2 van onze set-up bestond voornamelijk uit het inrichten van de operatiekamers, magazijn en sterilisatie afdeling. Een behoorlijke klus maar het blijft bijzonder om te zien dat een “vieze bende” in korte tijd omgetoverd kan worden tot een goed georganiseerde operatieafdeling.
