Hier zal ik proberen regelmatig een update / nieuwsbrief te plaatsen...

(klik op de titel om een reactie te geven)

 

 

 

Dear all,

How to start a blog post when it’s months overdue?
In Dutch we have a saying “beter laat dan nooit” (better late than never), so in that light, I finally found some time to write a much needed update. Which a few months later is still not finished.
I could come up with a list of excuses, but that only takes time and doesn’t give a real update.

My last post was written in February, from the AFM in Senegal. Where I was to help with the set-up of the hospital after it hasn’t been in use for almost 2 years.
The set-up was a busy time, with lots and lots of cleaning. We managed to get everything ready in the 3 weeks that we’d scheduled for this.
I’ve been part of the first surgeries and tried to do as much of a handover as possible.

The beginning of March I left the AFM, with the plan to return to the GLM and stay there to continue with the equipping of the hospital.
Together with friend and co-worker Franziska, we flew from Dakar to Brussels, took the train to Rotterdam and a taxi to the ship. Who was docked in Rotterdam.
Such a different world. Leaving the AFM in Dakar, Senegal, on Thursday, where we finally were able to help by performing surgeries. Desperate patients, who have been waiting for more than 2 years to receive surgery, a poor country, so much need. Arriving in Rotterdam on Friday, where there are some festivities going on. Tours of the ship, for thousands of people who are interested in our work. Who are getting a change to set foot onboard and experience a little bit of what we’ve been doing in the past years and hope continue to do in the coming years.Such a different environment, different excitement. Different temperature as well. Hard to believe that those two worlds are so different and the change from one to the other was quite shocking.

Our flight was overnight, and we hardly slept, to stay awake all day we went for a walk in the park after lunch. The ship was docked opposite of the park.
Walking in your own country, even though not an area I’m familiar with, and running into so many different people that you know from all over the world. Who would expect to find friends from Norway, Sweden, Germany, the UK and Switserland walking around in Rotterdam?
The 10 days I spend in Rotterdam were mostly filled with meeting people, giving tours around the ship and talk about all we do and what’s coming in the next months.
We had a day off and spend some time away from the ship and walk around in Kinderdijk.
Being a tourist in my own country surrounded by friends from all over the world is definitely a new experience.

But one of the best moments was showing family around my home.
With the long drive, not wanting to be late, they showed up more than an hour early.
So we got to start with coffee in the dining room, where they got to meet some of my co-workers and friends.
We did one of the organized experience tours. Where they got to see parts of the hospital.
After the tour, some more coffee and the personal tour of the ship, where I got to show them the spaces where the crew hangs out, such as our dining room, crew galley, crew laundry, library etc.
And of course more of the hospital, the spaces that the tour doesn’t get to, but I as hospital crew do have access to.

It was a great time in Rotterdam, but very tiring.
When the event was finished and everything packed and ready for sail, we left for Tenerife.
It wasn’t the smoothest sail I’ve done so far.
I spend a lot of time asleep, trying to catch up and rest from my busy time in Senegal and the excitement in Rotterdam.
We had a couple activities during the sail. We did a 5K walk on deck 10, sockgolf all over the ship, worship outside on deck 11. Enjoying the sun (and wind).

And so I arrived in Tenerife again. And no, it’s not a holiday, not the touristy area, but an industrial port and we’re supposed to work.
Our time was quickly filled with all kinds of projects.
Checking out the OR tables that had arrived in Antwerp. How do they work? What about all the different attachments? How do they work, do they do the job we need them to do. Are there items missing, and if so what do we need extra.
How are we going to store our implants (mostly plates and screws)? What do we need for that.
What are the supplies that we need. Here is the list with about 10.000 items that we have in our system, please tell us what you need and how much.
And so on. I’ve spend a lot of time behind a computer, to sort out all these things.

And after almost 8 weeks, I got on a plane, back to Senegal, as my help was needed there in the OR.
The GLM was going to Senegal as well, for some special celebrations and MCB (medical capacity building) work.
I left ahead of the ship, to be able to work in the OR for an extra week.
It was good to be back in the OR. Dealing with patients, doing the job I’m used to do and where I know what to do.
At the same time it was very busy, still keeping up with emails and work for the GLM.
The plan was to work in the OR for 6 weeks, but unfortunately I got Covid after 5 weeks, so I spend my last week in Senegal in isolation on the GLM.
When we sailed out the beginning of July I was still isolated. Another strange departure of Senegal.

After arrival back in Tenerife I got some PTO and spend 4 weeks in the Netherland. A short time to catch up with family and friends.
I made it back to the GLM, in Tenerife, beginning of August. The last months have been busy with finishing our equipping work. And hopefully we’ll be ready to go to Senegal for Field Service in February.

There’s still a lot of work to do, supplies to sort and procedures to work on.
A lot of the instruments and equipment that got ordered around December 2021 have arrived in the last weeks/ months, but there are still some missing. A lot of pieces to keep track of.
At the moment the hospital looks like a work zone and it’s hard to imagine a hospital with patients.
But it does look better each week.
It is really hard to explain what I’ve been doing during the equipping of the Global Mercy.
So check out this video (https://vimeo.com/779106506/c1ab1b53a7).

The beginning of December we welcomed our sister ship the Africa Mercy into Tenerife. What a joy to see them sail in. Meet “old” friends again. Catching up, saying goodbye. Welcome them into “our” ship, a new home to many of them, as they will move over to join our ship for it’s first field service in Senegal early next year.
The Africa Mercy will set sail to South Africa for an extended maintenance period.
There is life outside of work. Got to see some parts of the island of Tenerife.
Go for hikes, different cities. I’ve done some see kayaking. Hiked down mount Teide. Enjoyed a day in the waterpark.

And this month is filled with Christmas activities.

While it was early Tuesday morning I started to finish this update, doing laundry while writing this update, by now it's the end of the day, I’m ready to go on PTO., within 12 hours. Time to spend time with family and friends. Hoping that the temperature won’t go down to far.

 

 

 

 

 

 

 

Lieve allemaal,

Hoe begin je na ruim 6 maanden (inmiddels zelfs 9) weer aan een nieuwe blog post?
Nu zou ik kunnen zeggen beter laat dan nooit, dus ik heb eindelijk tijd gevonden (gemaakt) om een update te schrijven.
Ik kan een hele lijst met redenen gaan aanvoeren om te verontschuldigen, maar dat kost alleen maar tijd en wordt het niet anders van.

Mijn vorige blog post was geschreven in February, vanaf de AFM in Senegal, waar ik tijdelijk was om te helpen met het opzetten van de operatiekamers in het ziekenhuis en de start van de operaties, nadat het ziekenhuis bijna 2 jaar gesloten was geweest.
Het opzetten van de operatiekamers was een flinke klus. We hebben een paar erg drukke weken gehad, vooral veel schoonmaken. Het is ons gelukt om de operatiekamers gebruiksklaar te krijgen in de 3 week die er voor stond. Na het inrichten ben ik nog betrokken geweest bij de eerste operaties en heb ik daarnaast zoveel mogelijk kennis, procedures en processen over te dragen.

Begin Maart ben ik teruggegaan naar de GLM om me daar verder bezig te houden met het inrichten van het nieuwe ziekenhuis.
Samen met vriendin en collega Franziska, ben ik naar het vliegveld van Dakar, Senegal gebracht.
Van Dakar naar Brussel gevlogen (nachtvlucht), vervolgens de eerste trein naar Rotterdam en een taxi naar het schip, die op dat moment in Rotterdam lag.
Dat is toch wel een wereld van verschil.
Vertrek vanaf de AFM in Senegal, op donderdagavond, waar we eindelijk weer chirurgische hulp konden bieden. Patiënten die meer dan 2 jaar hebben gewacht op een operatie, armoede, zoveel nood. Dan aankomen in Rotterdam op vrijdagmorgen, waar het aandoet als een groot feest. Vele activiteiten. Rondleiding aan boord voor duizenden mensen. Mensen die geïnteresseerd zijn in het werk dat we doen. Die op welke manier dan ook hierbij betrokken zijn. Eindelijk een kans om zelf voet aan boord van het schip te zetten en te ervaren hoe het is om aan boord te zijn, te zien wat er in de afgelopen jaren gedaan is en wat we hopelijk de komende jaren kunnen blijven voortzetten. Wat een verschil in omgeving, temperatuur, behoefte, wat een ander enthousiasme.
Het is moeilijk om te bevatten dat deze 2 werelden zo verschillend zijn, en de verandering van omgeving was toch best shockerend.

Onze vlucht was een nachtvlucht, amper een oog dicht gedaan en om te zorgen dat we wakker zouden blijven, zijn we maar in het park gaan wandelen. Het schip lag aan de parkkade in Rotterdam, letterlijk tegenover het park.
Toch een vreemde gewaarwording om in eigen land rond te lopen, een voor mij onbekende omgeving, en dan bekenden van over de hele wereld tegen het lijf te lopen. Had nooit gedacht om in Rotterdam, Zweden, Noren, Duitsers, Zwitsers en Britten tegen te komen.

De 10 dagen dat ik in Rotterdam heb doorgebracht waren vooral gevuld met het ontmoeten van mensen, rondleidingen geven aan boord, uitleggen wat er al gedaan is en nog gedaan moet worden.
Op m’n enige vrije dag, ben ik er samen met vriendinnen op uit geweest en hebben we een dagje de tourist uitgehangen. Met de waterbus naar Kinderdijk. Hoe toeristisch kun je het maken.
Tourist in eigen land, met vrienden van over de hele wereld is zeker een hele nieuwe ervaring. En in een voor mij onbekend deel van Nederland is mijn enige voordeel het feit dat ik de Nederlandse taal (redelijk) beheers.

Eén van de beste momenten tijdens ons verblijf in Rotterdam was het aan boord hebben van familie.
Na jarenlang mijn verhalen aangehoord te hebben, foto’s en video’s te zien, konden ze nu zelf aan boord rondlopen en kijkje krijgen in mijn schipleven.
Uiteraard is Rotterdam voor hen niet naast de deur. En rekening houdend met file etc., waren ze ruim een uur te vroeg voor de officiele rondleiding.
Dus eerst koffie drinken in onze eetzaal, samen met mijn collega’s en vrienden.
We hebben samen de Experience Tour gedaan. Zo kregen ze een deel van het ziekenhuis te zien. Patiëntenverhalen te horen. Koffie na afloop en wat napraten met deze en gene, zeker aangezien ik regelmatig aan de praat gehouden wordt door mensen die me (her)kennen.
Na deze tour was het tijd voor een persoonlijke rondleiding. Hierbij konden bijna alle delen van het schip bekeken worden. De ruimtes aan boord waar de crew rondhangt, eetzaal, keuken waar de bemanning zelf kan koken, bibliotheek, wasserij, delen van het ziekenhuis die niet bij de tour betrokken waren.

Het was een mooie en bijzondere tijd in Rotterdam, maar wel erg vermoeiend.
Nadat het hele event in Rotterdam voorbij was, alles ingepakt, opgeruimd en klaar voor de vaart vertrokken we naar Tenerife. Niet een hele rustige vaart deze keer.
Deze tijd vooral gebruikt om bij te komen. Uitrusten van de weken in Senegal, de tijd in Rotterdam. Alle indrukken verwerken. Veel slapen, ship acitviteiten. 5km lopen op het dek, sok golf over het gehele schip, worship buiten op dek 11, genieten van de zon (en wind).

En zo kwam ik opnieuw aan op Tenerife.
En nee, helaas, niet voor vakantie. We verblijven ook niet in het toeristisch deel van Tenerife, maar in een industriële haven, en we zijn hier om te werken.
Onze tijd werd al snel opgevuld met allerlei projecten.
Hoe werken de operatietafels die in Antwerpen aan boord zijn gekomen? Hoe zit het met alle hulpmiddelen die er bij horen. Hoe werkt alles, voldoet het aan onze eisen/ wensen? Waarom wel/niet? Veilig in gebruik? Gebruiks vriendelijk? Ontbreekt er nog iets?
Hoe slaan we alle implantaten op (platen, schroeven, pennen)? Waar? En wat zijn we daarvoor nodig. Wat zijn alle disposables die we nodig zijn en hoeveel? Hier is de lijst met 10.000 items, kun je aangeven wat je nodig bent. En ga zo maar door…
Ik heb heel wat tijd achter een computer doorgebracht om een en ander uit te zoeken.

En binnen 8 week zat ik in een vliegtuig, onderweg naar Senegal, omdat mijn hulp nodig was in de OK aan boord van de Africa Mercy.
De Global Mercy ging ook naar Senegal, voor een aantal speciale activiteiten en MCB-work (Medical Capacity Building). Training voor lokale gezondheidszorg werkers.
Omdat mijn aanwezigheid al een week eerder gewenst was, ben ik or het schip uitgegaan, vliegen, i.p.v. varen.
Het was goed om terug te zijn in de OK. Werken met patiënten. Het werk doen dat ik gewend was om te doen. Waar ik weet wat ik doe.
Het was een erg drukke tijd. Deels vanwege alle special activiteiten rondom de Global Mercy. Daarnaast het werk op de Africa Mercy en tegelijk zorgen dat ik niet achter raak met m’n werk voor de Global Mercy. Emails bijhouden, aanvraag van materialen in de gaten houden. En natuurlijk het weerzien met alle bekenden aan boord van de Africa Mercy.
Dit alles nog steeds te midden van de Covid Pandemie. Het plan was dat ik 6 week in de OK zou werken, maar helaas had ik na 5 week het Covid virus te pakken, dus mijn laatste week in Senegal heb ik in isolatie in m’n eigen hut doorgebracht.

Voor mij opnieuw een raar vertrek vanuit Senegal, zonder echt afscheid te kunnen nemen.
Na vertrek uit Senegal terug naar Tenerife.
De (hopelijk) laatste fase van het equipping werk.

Voor mij eerst tijd voor PTO. Tijd voor rust, family en vrienden zien. Even geen werk.
De maanden die achter me liggen is er veel werk verzet op de Global Mercy om het ziekenhuis gereed te krijgen voor onze field service in Senegal, begin volgend jaar.
Een groot deel van wat besteld is, is binnen. Het wachten is nog op een aantal instrumenten, implantaten etc.
Het ziekenhuis heeft er lange tijd bijgelegen als constructie zoen, waar het grootste deel van het plafond in de gang stond, overal werklui, ladders, electriciteitsdraden, koperen buizen etc.

Wat het “equipping werk” precies inhoudt en hoe mijn dagen gevuld zijn is lastig uit te leggen.
Om de bemanning aan boord, die niet in het ziekenhuis werkt, op de hoogte te houden van wat er gebeurt is er wekelijks een korte video opgenomen om alle verschillende kanten van het equipping werk te belichten. Inmiddels is er ook een video beschikbaar om te delen en zo mensen een kijkje te geven “inside equipping” (https://vimeo.com/779106506/c1ab1b53a7).

Naast al het werk is e rook af en toe tijd voor ontspanning.
Ik heb inmiddels een en ander van Tenerife gezien. Verschillende mooie wandelingen gemaakt. Kayaken op zee. Diverse plekken bezocht, tijd doorbrengen met vrienden. Mount Teide gezien, kabelbaan omhoog en vervolgens kilometers dalen.
Waterpark bezocht, gelukkig is het weer hier nog steeds zomers.

Het is inmiddels dinsdagavond laat, de laatste was is gedaan, werk zo goed mogelijk afgerond. bagage staat klaar en ik probeer nu eindelijk deze update de deur uit te krijgen, voordat ik morgenochtend in het vliegtuig stap.

Even tijd voor family en vrienden. Rust. En hopelijk daalt het kwik niet al te ver.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dear all,

In my previous update (June) I wrote about all the changes and challenges we experienced on the ship, when Covid-19 happened.
All the goodbyes, sail, arrival in Tenerife, quarantine and isolation.
Ending with my future plans, which I still don’t know how that will look like.

But let’s start with my final weeks on board and give you an insight on the last few months in the Netherlands with all the changes and challenges.
Most of my days were similar. Getting up for workout, shower, breakfast and go to work. Depending on my galley schedule I had to start at 8 in the galley, cutting tomatoes, cucumber, carrots etc. With less and less co-workers our days were busy. Hardly time for breaks, long days, standing on your feet.
My off-days I worked in the OR office, to get as much work done as possible.

 

In between planning and preparing for departure. When and how will I leave. What is the best and safest route to go to the Netherlands. Where will I stay, what will I do and so on.
The Dutch office has been really helpful in this. They provided living space in Tynaarlo, together with two of my friends. We found a flight into Dusseldorf, Germany. Where a taxi van picked us up and drove us home. After three months, finally of the ship, with more space than the dock. It was strange being in an almost empty airport, in a plane with around 30 travellers. Everyone wearing masks.
Of course it was raining when we made it “home”.

 

Our little house was decorated with some orange flags, balloons, pictures. It made us feel welcome.
Provided with plenty groceries. A bedroom bigger than my 3-berth cabin on the ship.
And best of all, our own garden, lot’s of green around us. It was good to have each other in this crazy transition time.
Quarantine was filled with reading, walks, bike rides and staying away from people.
After the first two weeks, there was some more freedom.
Seeing a supermarket for the first time in months was a little overwhelming, but slowly I got to used to live in the Netherlands. While my heart longed to the ship and my ship family it was also good to be around friends and family in the Netherlands again. Different than I’m used to, but good.

 

Not much happened during this time. A lot of thinking about the future, figuring out different options.
What do I want, what is wise, what is possible, what are the consequences of each option.
After all my thinking and debating there were two options left.
Returning to the ship, work part time on protocols, procedures and other OR stuff and work in the galley for the other 50%. Stay for two months, so I don’t have to deal with registration, insurance and other paperwork. Go home for Christmas and return to the ship and Senegal in January. Hoping that I wouldn’t get stuck on the ship if Covid gets worse in Spain and/or the Netherlands. IF returning to Senegal in January was a safe option.
Staying in the Netherlands, find living space, a job and a car and wait till it’s time to return to the ship. And do all the paperwork.

 

I can tell you that it wasn’t an easy process. And I’m often in doubt if I made the right decision. While writing this update I’m starting to feel homesick. Let me explain a little bit about my options/ choices/ challenges. My heart longs for Africa and the ship. With the ship being in Tenerife at the moment, no surgeries being done, how frustrated will I be, not being able to do my “normal job with it’s challenges”.  How long can I manage that. Is that wise. What are the risks? Getting stuck on the ship, cutting tomatoes for months. I’ve done it before, so I know I can, but will it be life-giving for me? Will I choose this option because it’s the easiest option?But staying in the Netherlands for a while didn’t look attractive to me. So many things I would have to do, think about and organize. I would need a place to live, but where depends on where I would work. Where would I like to work. Will I get a job for a few months. What would I do? Back to the OR with all it’s challenges or an easier, less challenging job as a nurse. How will I find a car, not too expensive, knowing that I will leave as soon as I can. How do I find a place to live, cause I need a job to afford it.

Where do I even begin… What needs to happen first…
I decided that if I would stay in the Netherlands I want to be close to family, friends and church.
After receiving an email from HR in the Dutch office, I knew an OR nurse at the office that worked as a travel nurse in the OR before. He provided some helpful information and I decided to send out some emails, just to gain information. Had a chat with family members, called the holiday park in my hometown to see if there was living space available for me.

 

Long story short, I got a fulltime job, in the OR, not too far from my hometown (1hr traveltime). I got to rent an apartment at the holiday park in my hometown. Which means I’m close to family, friend and my church. Have a car available to me to get to work and back. Got some help to figure out all the paperwork and registration. Insurance sorted and covered.
Before I could start at the hospital I had to get TB and MRSA tests done, all negative, so I had my first day of work in the OR after 6 months on September 14th.
Let’s say it’s different. It’s impossible to compare this job with my job on the ship.
But I do like it. It’s so good to be back in the OR. To be part of surgeries. The procedures we do here are totally different than the ones on the ship. I get to see, do and experiences new things each day.
It’s challenging to do things I’ve never done or seen before. But so far I manage. I enjoy being in the OR.
It’s strange to get paid for a job, instead of paying to work.
I’ll stay here at least till March. By then I hope to know more about my future within Mercy Ships. Where will I go and what will I do. I have to trust that I will end up where God leads me.
And that it all will be okay. I keep reminding myself that there is a reason I’m in the Netherlands for a season. I don’t know the reason right now, and I might never know, but it will be okay. I will be okay.

 

Deddy

 

 

 

 

 

Lieve allemaal,

In mijn vorige update (June) heb ik geschreven over alle veranderingen en uitdagingen waar we op het schip mee te maken kregen toen het Corona virus toesloeg.
Het afscheid nemen, varen, aankomst in Tenerife, quarantaine and afzondering.
In deze update eindigde ik met de toekomstplannen, deze zijn nog steeds onduidelijk.

Laat ik beginnen met mijn laatste anderhalve week aan boord and the afgelopen maanden in Nederland met alle veranderingen en uitdagingen.
De dagen aan boord verliepen redelijk gelijk. Vroeg opstaan, workout, douchen, ontbijt en aan het werk. Afhankelijk van mijn werkrooster voor de galley, werd ik daar op mijn werkdagen om 8 uur verwacht. Tomaten, komkommer, wortels etc. snijden. Met steeds minder werknemers werden onze werkdagen drukker. Amper tijd voor pauze. De hele dag op twee benen staan in de keuken, zorgen dat er voldoende te eten was. De dagen dat ik niet in de keuken hoefde te werken, werkte ik in het kantoor van de OK. Om toch maar te zorgen zoveel mogelijk werk voor elkaar te krijgen.

Tussen de bedrijven door werken aan terugkeer naar Nederland. Wanneer kan ik vertrekken, wat is de reisroute en de beste en veiligste manier om naar Nederland terug te keren.  Waar verblijf ik, wat ga ik doen etc. Het Nederlandse kantoor van Mercy Ships is hierin heel behulpzaam geweest. Zoals ik al eerder vermelde er was woonruimte voor ons (3 Nederlandse verpleegkundigen) geregeld in Tynaarlo. Uiteindelijk hebben we een directe vlucht naar Dusseldorf, Duitsland gevonden. Daar werden we opgepikt door een taxibusje en naar Tynaarlo gebracht.
Na 3 maanden eindelijk van het schip af. Meer zien en meer ruimte hebben dan alleen de kade. Het was raar om op een bijna leeg vliegveld te zijn. Een vliegtuig met slechts 30 passagiers. Iedereen draagt mondmaskers. En natuurlijk regende het toen we “thuis” aankwamen.

Ons huisje was versierd met oranje vlaggetjes, ballonnen, tekeningen en kaartjes. We voelden ons in ieder geval welkom in Nederland. Voorzien van meer dan genoeg te eten. Een slaapkamer groter dan mijn 3-persoons hut aan boord.
And het mooist van alles, onze eigen tuintje. Ruim en vooral groen.
Het was goed om hier samen te zijn, in deze rare tijd van transitie.
Onze quarantaine tijd werd gevuld met lezen, wandelen, fietsen en uit de buurt van anderen blijven. Na deze 2 week hadden we meer vrijheid. Al was het best vreemd om na zoveel maanden een supermarkt binnen te lopen. Waar een ieder al gewend was aan de Corona maatregelen was voor ons alles nieuw.
Langzaam raakte ik gewend aan het in Nederland zijn.
Terwijl mijn hart nog steeds hunkert naar Afrika, het schip en mijn schip familie is het ook fijn om weer dicht bij familie en vrienden in Nederland te zijn. Ook al is het anders dan ik gewend ben, het is goed hier even te zijn.

Veel is er niet gebeurd in deze tijd. Ik heb veel nagedacht over de toekomst. Nadenken over de verschillende mogelijkheden. Wat zou ik willen, wat is verstandig, wat is mogelijk and wat zijn de gevolgen van de verschillende opties.
Na veel denken en beredeneren zijn er 2 opties overgebleven.
Na de zomer terug naar het schip, parttime aan protocollen en procedures en ander papierwerk voor de OK werken. Waarbij ik dan ook 50% in de keuken zal werken. Minimaal 2 maanden aan boord blijven, dan heb ik niet te maken met inschrijven in de BRP, geen gedoe met zorgverzekering and ander papierwerk. Voor kerst terug naar Nederland en dan in January terug naar het schip en Senegal. Daarbij hopen dat ik niet voor die tijd vast kom te zitten op het schip als de Corona situatie in Spanje of Nederland verslechtert. Alleen als teruggaan naar Senegal in January ook daadwerkelijk verantwoord zou zijn.
In Nederland blijven, tijdelijk aan het werk, woonruimte vinden, een auto en wachten tot ik terug kan naar Senegal. En daarbij alle papierwerk in Nederland regelen.
Ik kan jullie wel vertellen dat dit geen eenvoudig denkproces is geweest, en ik twijfel nog regelmatig of ik de juiste keuzes heb gemaakt. Terwijl ik deze update schrijf, voel ik de heimwee sterk opkomen.
Laat ik iets delen van de verschillende opties/ keuzes en uitdagingen.

Mijn hart verlangt terug naar Afrika en het schip. Aangezien het schip nog steeds op Tenerife ligt, wordt er niet geopereerd, dus ik zal niet mijn “eigen” werk kunnen doen. Wat zeer frustrerend zal zijn. Wel aan boord, geen ziekenhuis om te werken. Hoe lang zal ik dat volhouden. Wat zijn de risico’s van teruggaan. Wat als ik “vast” kom te zitten op het schip, tomaten snijden, maandenlang? Ik heb het eerder gedaan dus ik weet dat ik het kan, maar hoe gezond en verstandig zal dat zijn? Het is wel de makkelijkste optie.
Maar ook het voorlopig in Nederland blijven trekt niet. Er is veel dat geregeld moet worden, waar aan gedacht moet worden en georganiseerd. Ik moet woonruimte vinden, maar waar hangt af van waar ik zou gaan werken. Waar zou ik willen en kunnen werken? Is het mogelijk om een baan te vinden voor een paar maanden of verzwijg je bepaalde informatie? Wat wil ik doen? Terug naar de OK, met alle uitdagingen die er bij horen of liever eenvoudiger en als verpleegkundige in de thuiszorg oid?
Waar vind ik een betrouwbare, goedkope auto voor een paar maanden? Hoe vind ik woonruimte. Tenslotte heb ik een baan nodig om de huur te kunnen betalen. Waar in deze chaos moet je beginnen. En wat moet je het eerst doen?
Na lang nadenken was ik er wel over uit dat mocht ik in Nederland blijven, ik in de buurt van Stadskanaal wilde blijven, zodat ik dicht bij familie, vrienden en kerk ben.

Nadat ik een email kreeg van HR van het Nederlandse kantoor, realiseerde ik me dat één van de medewerkers op kantoor ook operatie assistent is en in het verleden wel gewerkt heeft via detacheringsbureau’s. Na bij hem advies ingewonnen te hebben, een aantal emails naar detacheringsbureau’s gestuurd om informatie te verkrijgen en te kijken of er überhaupt mogelijkheden zijn voor mij. Heb er over gesproken met familie en vrienden, contact opgenomen met het vakantiepark in Stadskanaal om te kijken of het mogelijk zou zijn voor langere tijd woonruimte te huren.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb een fulltime baan, in de OK, niet te ver van Stadskanaal (ongeveer een uur reistijd), huur een appartement op het vakantiepark aldaar en heb de beschikking over een auto om dagelijks naar het werk te reizen.
Al het papierwerk is geregeld, verzekeringen zijn uitgezocht.

Dus op dit moment verblijf ik in de buurt van familie, vrienden en kerk. Voordat ik aan het werk kon, moest er nog een TBC en MRSA test gedaan worden. Uitslagen waren allemaal negatief.
Inmiddels heb ik na 6 maanden weer voet in de OK gezet.
Het is anders. Het is niet te vergelijken met mijn werk op het schip.
Maar tot dusver bevalt het me prima. Ik heb het er naar m’n zin. Het voelt goed om weer in de OK te zijn. Onderdeel uit te maken van verschillende operaties. Het is echt heel anders dan de afgelopen jaren op het schip. Het is een uitdaging om nieuwe dingen te zien, te leren en te doen.
Het is vreemd om salaris te ontvangen en niet te hoeven betalen om te mogen werken.

Ik zal in ieder geval tot Maart in Nederland zijn. Tegen die tijd hoop ik ook meer te weten over mijn toekomst met Mercy Ships. Waar dat zal zijn en hoe dat er uit gaat zien moet de toekomst uitwijzen. Ik vertrouw erop dat God me leidt waar Hij een plan voor me heeft. Ik zal gaan waar Hij me zendt. And dat dat goed zal zijn. Ik blijf mezelf voorhouden dat er een reden is waarom ik in Nederland ben en dat ook al weet ik op dit moment die reden niet, en misschien kom ik daar nooit achter, het is goed zo.

Deddy

 

Lieve allemaal,

Hierbij een update vanuit Guinea. Er is veel gebeurd sinds de vorige update in juni. Zo schreef ik de vorige keer dat het schip juist was aangemeerd in las Palmas.
Vanuit Las Palmas ben ik naar Eelde gevlogen voor mijn welverdiende verlof. 6 week Nederland waarin ik geprobeerd heb balans te vinden tussen rust en tegelijkertijd familie en vrienden zien en allerlei noodzakelijke dingen regelen. Iets wat in theorie leuk klinkt, maar in de praktijk toch wat tegenvalt. Al met al een goede tijd in Nederland gehad voordat ik weer teruggevlogen ben naar las Palmas. De reis terug was prima. Samen met Ria terug kunnen vliegen. Geeft meteen weer tijd om bij te praten. Gezellig uitgezwaaid door familie en vrienden.

vertrek las palmas

Onthaal op het vliegveld was prima. Altijd fijn om door bekenden opgepikt te worden. Voelt gelijk weer als thuiskomen. Bij aankomst op het schip loop je uiteraard meteen weer allerlei bekenden tegen het lijf. Dus tussen aankomst op het schip en daadwerkelijk terug zijn in mijn cabin en tijd hebben om uit te pakken zat al gauw zo’n 4 uur.
Na aankomst op het schip (woensdag) had ik nog een aantal dagen in las Palmas voordat het schip vertrok naar Conakry, Guinea. Dus nog even een paar dagen rustig aan. Heerlijk langs het strand kunnen lopen. Uitje naar de Ikea etc. Zondagavond zijn we vertrokken vanuit las Palmas. Maandag werd de eerste “werkdag”. De gehele eerste week stond vooral uit teambuilding en rustig aan beginnen. Aankomst in Guinea was op zaterdag. Dit werd gevierd met een uitgebreide georganiseerde ceremonie. Met toespraken, dans en rondleiding voor genodigden op het schip. Pas op zondag kregen wij toestemming om het schip af gaan. Dus meteen met een paar vrienden er op uit om de stad te verkennen. Wat dan het eerste opvalt is dat het straatbeeld zo heel anders is. Natuurlijk anders dan onze “Westerse” wereld maar ook zo anders dan Cameroon, het land waar we vorig jaar hebben gezeten. Zoveel armoediger, minder ontwikkeld. De nood is hier zo ontzettend groot…

Maandag werd meteen een drukke werkdag.
Alles moet uitgepakt, schoongemaakt en opgeruimd worden. En omdat we op een schip zitten dat behoorlijk heen en weer kan schommelen, staat bijna alle apparatuur en spullen vastgeketend aan de vloer. Tijdens de periode van onderhoud in las Palmas en de vaart, wordt de OK door iedereen als normale doorgang gebruikt. Je kunt je voorstellen dat het dan ook best een vieze bende is tegen de tijd dat we aankomen in het land van bestemming.
Aan het eind van de eerste week waren de noodzakelijke vloeren voorzien van een nieuwe wax-laag, de muren, plafonds en kasten schoon en ook de meeste materialen en apparatuur.
De vloeren hoeven gelukkig niet meer op handen en knieën gedaan te worden.
vloerenWeek 2 van onze set-up bestond voornamelijk uit het inrichten van de operatiekamers, magazijn en sterilisatie afdeling. Een behoorlijke klus maar het blijft bijzonder om te zien dat een “vieze bende” in korte tijd omgetoverd kan worden tot een goed georganiseerde operatieafdeling.
De laatste week bestond vooral uit “puntjes-op-de-i-zetten”. De laatste dingen opruimen en aanvullen. Oriëntatie met daarin aandacht voor calamiteiten en onvoorziene omstandigheden en natuurlijk de gebruikelijke ontruimingsoefeningen. In deze 3 weken is het hele ziekenhuis weer opgebouwd en klaar voor ontvangst van onze patiënten.

ORteam

Screening
Dit jaar is de patiëntenselectie op een andere manier gedaan dan in Cameroon.
Voor degenen die Mercy Ships volgen via Facebook zal een en ander inmiddels bekend zijn.
Maandag 20 augustus was onze grote screeningsdag. Op het terrein van een groot evenementsgebouw vond de pre-screening plaats.
De screeningsverpleegkundigen zullen alle mensen die komen met een “medische” hulpvraag zien en moeten in zo’n 10 seconden (maximaal een minuut als het moeilijk is) beslissen of een patiënt wel of niet in aanmerking kan komen voor een operatie. Samen met een OK-collega ben ik onderdeel geweest van deze pre-screeningsdag als verpleegkundige.
Tijdens deze pre-screening zijn er zo’n 1100 patiënten geselecteerd.
Deze 1100 patiënten zijn in de dagen erop nogmaals gezien door een verpleegkundige van het screeningsteam waarbij er meer tijd is om achtergrond informatie te verkrijgen, dit ook op papier te zetten en dan aan te geven of het wel of niet mogelijk is om te helpen. Dit is nog steeds geen garantie voor de patiënten dat ze ook daadwerkelijk geopereerd zullen worden.
Ze zullen vervolgens een afspraak krijgen om naar het schip te komen voor verder onderzoek. Daarbij zullen nog weer patiënten afvallen. Tot slot zullen ze op een volgende afspraak een chirurg zien die uiteindelijk besluit wel of niet opereren. Deze laatste 2 afspraken zullen ergens tussen september en mei plaatsvinden.
Aan de pre-screeningsdag is veel voorbereiding gedaan. Zeker op het gebied van veiligheid voor medewerkers en toekomstige patiënten is er veel voorbereiding nodig.
Zo is er de donderdag voorafgaand aan deze pre-screeningsdag een 2 uur durende briefing gehouden als voorbereiding voor iedereen (en dat is al gauw zo’n 100 man) die op welke manier dan ook bij deze pre-screening betrokken is. De screeningslocatie moet opgezet worden. Wie staat waar en is waar verantwoordelijk voor. Welke verpleegkundige werkt samen met welke vertaler. Wat als er calamiteiten zijn. Etc.
Vrijdag is dit hele team naar de screeningslocatie geweest om te oefenen, zodat iedereen ook daadwerkelijk beeld heeft bij wat er staat te gebeuren.

screening

Dit is het hele team dat op bij de pre-screening betrokken is om deze zo veilig, efficiënt en zorgvuldig te laten verlopen.

Maandagochtend moesten we vroeg op om om 6 uur te kunnen vertrekken naar de screeningslocatie. Vanaf half 7 zouden we beginnen met het zien van patiënten. De verwachting was dat tussen 16.00 en 19.00 uur alle patiënten gezien zouden zijn. Door omstandigheden is de start enigszins uitgesteld.
En dan sta je op je eigen vierkante meter te wachten op de patiënten die je gaat zien.
Waarbij je in hele korte tijd keuzes moet maken en moeilijke beslissingen moet nemen.
Wetende dat waarschijnlijk 1 op de 10 te horen krijgt, dat hij/zij mogelijk geholpen kan worden. Wat dus tegelijkertijd inhoudt dat 9 op de 10 nee, sorry, we kunnen u niet helpen te horen krijgt. Je ziet rijen patiënten vanuit je ooghoeken maar gelukkig heb ik me kunnen focussen op steeds die ene patiënt die voor me stond.
Samen met mijn vertaler heb ik honderden patiënten gezien. Velen van deze mensen heb ik naar huis moeten sturen met: “sorry, we kunnen u niet helpen”.
Er zijn verschillende redenen om “nee” te zeggen. De een heeft een tumor die niet groot genoeg is. De ander heeft klachten die niet met een operatie op te lossen zijn, zoals hoofdpijn, rugpijn, hoge bloeddruk etc. Weer een ander heeft heup- en/of knieklachten en zou in onze Westerse wereld een kunstheup- en/of knie nodig hebben maar dit is hier niet mogelijk. Daarnaast patiënten die qua leeftijd of algemene gezondheid niet binnen onze “scope-of-practice” vallen. En tot slot, en deze groep is het lastigste, de mensen die komen met een aandoening die wij wel zouden kunnen behandelen maar omdat ze tegen het eind van de dag werden gezien was er geen plek meer in ons OK-programma.
Uiteindelijk hadden we rond 19.00hr alle wachtenden gezien. Jullie kunnen je voorstellen dat dit een lange en intensieve dag is geweest.
Niet alleen voor de patiënten die teleurgesteld worden maar ook voor ons als verpleegkundigen die deze beslissingen moeten nemen was dit ontzettend lastig.
Met het hele team van verpleegkundigen hebben we ruim 6000 patiënten gezien. Hiervan komen er 1135 terug in de komende dagen voor verdere evaluatie van hun probleem en indien mogelijk een vervolgafspraak op het schip voor verder onderzoek.

screening2

 

screeningline

Tegen kwart over 7 waren we terug op het schip. Het was een lange intensieve dag. Zoveel gezien en gehoord. Nu nog tijd zoeken om er rustig over na te denken en alles te verwerken.
Mijn lieve collega’s (die niet mee waren naar deze screeningsdag) hadden eten bewaard en ik heb m’n eerste indrukken met hen kunnen delen. Vroeg naar bed om uit te kunnen rusten heeft niet veel geholpen, na zo’n intensieve dag met zoveel indrukken ben ik in m’n hoofd nog de hele nacht patiënten aan het screenen geweest.
Dinsdagochtend weer gewoon aan het werk. De operatiekamer moet nog klaar voor gebruik.
Het schoonmaken/ inrichten heeft voor mij niet zo heel erg lang geduurd. Mijn dag hing van vergaderingen en debriefings aan elkaar.
Met alle screeningsverpleegkundigen hebben we een debriefing gehouden om onze eerste indrukken/ gevoelens met elkaar te delen. Wat was er moeilijk? Wat waren de bijzondere momenten? Etc.
Ook al hebben we allemaal onze eigen rij met patiënten gezien, het is altijd mogelijk om even met elkaar te overleggen. En dat is ontzettend waardevol.
Vervolgens een vergadering over de evaluatie dagen. Dit zijn 5 dagen waarop alle 1135 patiënten opnieuw gezien worden om meer over hun klachten te weten te komen. Een aantal van deze patiënten zal dan alsnog “nee” te horen krijgen.
Van deze 5 evaluatie dagen ben ik slechts 1x aanwezig.
Halverwege de middag werd er een grote debriefing gehouden met alle aanwezigen/ betrokkenen van de screeningsdag.
Donderdag ben ik betrokken geweest bij de 2e evaluatiedag. Hier zijn de mensen gezien die in eerste instantie “ja” te horen hebben gekregen. Zelf zou ik deze dag administratieve bezigheden hebben en geen patiëntenzorg. Dus ik zou geen patiënten meer hoeven wegsturen of “nee” vertellen.
Helaas werkt dat dus niet zo. We zeggen vaak dat onze functieomschrijving bestaat uit het werk dat we doen en daarnaast alles wat er eventueel verder van ons gevraagd wordt.
Dus als je dan als verpleegkundige/ operatieassistent administratie doet, wordt er nog steeds beroep gedaan op je kennis en ervaring. Zo werd er door een aantal collega’s mijn mening gevraagd over de O- en X-benen van kinderen. De meeste van deze werden vervolgens alsnog met een “nee” weggestuurd. Daarnaast vragen over aangezichtstumoren; wat denk jij?
Ook al met al een lastige dag. Maar het blijft bijzonder om het werk als team te mogen doen.
Naast alle moeilijke en lastige momenten zijn er ook een aantal hoogtepunten.
Hoe bijzonder is het om een patiëntje te zien dat de hele dag in de rij heeft gestaan, samen met haar moeder om te laten zien dat het goed met haar gaat na de operatie van 6 jaar geleden. Zo blij en dankbaar. En dat zijn de kleine lichtpuntjes die je op zo’n dag nodig hebt.

Vorige week de eerste screening met chirurgen gehad op het dock. Een grote variatie aan problemen gezien. Sommige van deze patiënten zijn meteen ingepland voor hun operatie. Voor anderen moet er gewacht worden op een andere chirurg, reports van scans of verder aanvullend onderzoek voordat er een beslissing genomen kan worden.
Verder hebben we het jaarlijkse open ziekenhuis gehad. Uiteraard in onze “funky-Friday” outfit. Voordat het ziekenhuis opengaat mag alle bemanning nog één keer het ziekenhuis (en natuurlijk de OK) door. Op de afdeling mogen ze voor de “patiënten” zorgen. Op de OK mogen ze intuberen, chirurg spelen etc. Een leuke, ontspannen sfeer in het ziekenhuis waar de hele bemanning altijd naar uitkijkt.

open house

Ondertussen is de OK geopend en hebben we de eerste operaties achter de rug. Het ziekenhuis raakt langzaamaan gevuld met patiënten. Zoals gewoonlijk is het plan om rustig aan te beginnen. Geen al te moeilijke operaties in de eerste week. Maar natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen.
De eerste week is prima verlopen. Geen complicaties. Geen al te lange dagen. Heb dit weekend dienst en gelukkig is mijn pager stil.

Hier laat ik het eerst bij. Mochten jullie vragen/ opmerkingen hebben dan hoor ik het graag!
Het is fijn om te weten dat mijn blogs gelezen worden.

Lieve allemaal,

Inmiddels zit onze field service in Cameroon erop en ligt het schip aangemeerd in las Palmas. Er is nog veel gebeurd in de laatste 2 maanden wat ik zal proberen kort op een rijtje te zetten. In mei hadden we nog 3 week van geplande operaties. Maar ja, wat is gepland. Alle patienten die nog op de lijst staan wil je het liefst helpen. Dus puzzelen om alles gepland te krijgen zonder overwerkt te raken. En dan altijd nog de verschuivingen in de planning vanwege ziekte van patienten. De laatste week van mei was de OK open voor spoedgevallen. Vrijdags zou het ziekenhuis dichtgaan. Maar helaas, donderdag nog 3 “spoed”operaties waardoor het ziekenhuis nog open bleef tot na het weekend. Conclusie, de OK moet ook standby blijven, dus nog een paar extra on-call diensten.

Tijdens onze fieldservice in Cameroon hebben we een uitgebreid MCB (Medical Capacity Building) programma gedraaid. Dit houdt in dat we chirurgen, anesthesisten, anesthesie medewerkers en verpleegkundigen vanuit Cameroon aan boord krijgen om een aantal dagen/ weken met ons samen te werken. Zij leren van ons en wij van hen. Daarnaast is er een zogenoemd “checklist-team” dat verschillende ziekenhuizen in het land bezoekt en uitleg geeft over de Time-Out Procedure. Waarna deze ziekenhuizen proberen om zelf een eigen checklist samen te stellen voor teambriefing, time-out and sign-out.
Eén van de MaxFacs chirurgen, dr Jacques, waar ik mee heb mogen samenwerken afgelopen jaar is meerdere keren voor een aantal weken aan boord geweest. Hij heeft van ons mogen leren en is vooral geraakt door de manier waarop artsen en verpleegkundigen samenwerken, de goede onderlingen communicatie en de liefde en zorg voor onze patienten.
Aan boord hebben we een nieuw boor-zaag systeem gekregen, waardoor we een van onze oude systemen aan dr Jacques konden doneren. Om te zorgen dat niet alleen hij maar ook de verpleegkundigen en sterilisatie medewerkers in zijn ziekenhuis weten hoe om te gaan met dit systeem hebben we tijdens zijn laatste bezoek aan ons ook een OR nurse and sterilizer uitgenodigd.
Pas dan kom je er achter hoe verschillend er gewerkt en gedacht wordt en hoe anders verhoudingen en verantwoordelijkheden in Afrikaanse ziekenhuizen liggen.
Om een lang verhaal kort te maken, samen met een collega OR nurse and a sterilizer ben ik 3 dagen (dinsdag-donderdag) naar Yaoundé geweest om een bezoek te brengen aan dr Jacques’ hospital. Een lange busreis met een lekke band op de heenreis, waardoor we moesten wachten op een vervangende bus (bijna 2 uur vertraging) en een aanrijding (niets ernstigs) op de terugreis.
Een ziekenhuis gelegen op een compound. Meerdere gebouwen voor verschillende doeleinden. Zo staat de OK compleet apart van de verpleegafdeling en sterilisatie afdeling. Om van het ene gebouw naar het andere te komen moet je over buiten. De verloskunde is gelegen in een uithoek op de compound. De spoedeisende hulp ligt los van de andere afdelingen. De polikliniek achteraan op het terrein. De kinderafdeling/-ziekenhuis maakt geen deel uit van dit ziekenhuis. Het is een apart terrein met eigen gebouwen achter het ziekenhuis. Wel is er een short-cut om snel van het ene naar het andere ziekenhuis te kunnen.
Een warm welkom op het busstation door dr Jacques en een chauffeur van het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis zoveel mensen ontmoet dat ik zeker de helft niet meer kan herinneren. Maar wel op z’n Afrikaans. Aan iedereen voorgesteld worden door dr Jacques als: Deddy, OR nurse from Mercy Ships, she is my boss.

Kennisgemaakt met de directeur en alle belangrijke medewerkers. Hoofden van afdelingen, financiele directeuren etc. Alles gaat op z’n Afrikaans, dus alles kost veel tijd. Vooral het wachten op de “hoge pieten” die aanwezig moeten zijn bij het overhandigen van onze donatie. Een boor-zaag systeem en een screw-plating system. Daar moeten vervolgens een groot aantal foto’s van gemaakt worden. Speeches etc. Best leuk om eens mee te maken, maar laat mij maar gewoon op de OK werken.

Woensdag met dr Jacques naar de OK. Zoals verwacht stond niet alles klaar dus rustig wachten op de dingen die gaan komen. Rond een uur of 9 eindelijk naar de OK. De patient lag al op de operatietafel te wachten. Dr Jacques moest op zoek naar de chirurg zodat we, voordat de patient onder narcose ging een teambriefing konden doen, aan de hand van hun eigen checklist.

20180523 D OR18aangepast

Daarna de patient onder narcose en de OR nurse and resident started opening their sterile field.
Daar heb ik maar niet te lang naar gekeken, aangezien dat “pijnlijk” is.
De operatiekamer zag er best goed uit. Schoon, geordend, working equipment, clean instruments. Working lights, power and oxygen.
Tijdens deze operatie werd het “nieuwe”  boor-zaag systeem gebruikt. Dat was uiteindelijk het doel van ons bezoek. Daar kwamen uiteraard een aantal “belangrijke”  mensen op af en dit heuglijke feit moest uiteraard ook worden vastgelegd.

ORaangepast

Nu kan ik hier nog pagina’s over volschrijven, maar daarvoor ontbreekt de tijd.
Na afloop van de operatie mee naar de sterilsatie afdeling om toe te zien op het cleaning-proces.

20180523 E CSD43

Als afsluiting van de dag werden we geacht om met alle directeuren en financiele managers etc. uit eten te gaan.
De meeste van deze heren spraken slechts enkele woorden Engels en mijn Frans stelt ook niet al te veel voor, maar we hebben ons kunnen redden.

20180523 G dinner2

Terugkijkend op ons bezoek aan Yaoundé en het hele MCB programma zijn er een aantal punten die me hieruit vooral zijn bijgebleven.
Het kost veel tijd en energie om dingen uit te leggen die voor ons heel gewoon zijn, maar voor de Afrikanen niet zo vanzelfsprekend. Daarnaast is er een taal en cultuur verschil wat samenwerken interessant maakt.
Maar om te zien wat het bezoek van local health care professionals voor impact heeft op hen, is heel bijzonder. Het gaat niet alleen om de medische kennis en vaardigheden. We hebben kunnen laten zien dat goede communicatie, onderling respect, en samenwerken nodig is om het beste te willen voor onze patient. En dat is wat hier op het schip onze drijfveer is: “samen het beste willen voor onze patienten”. Hen de hulp te bieden die ze nodig hebben, niet alleen medisch maar ook door eht uitdelen van liefde en aandacht. De patient als geheel te zien, als mens en daar aandacht aan te besteden.
Misschien kun je zeggen, als we geen lokale artsen en verpleegkundigen met ons hadden werken zouden we meer operaties kunnen uitvoeren omdat er geen tijd “verloren” gaat aan uitleg en vertalen. Maar hetgeen we achterlaten in de handen van de local health care professionals last longer than the 10 months that we spend in this country.
We cannot change the whole world, but we can change the world for one person.

Met het ziekenhuis gesloten en de vaart in aantocht hebben we alles moeten inpakken en veilig moeten wegzetten. Dit betekent dat de meeste van onze materialen en apparatuur aan de vloer vastgeketend staat zodat het veilig is tijdens de vaart en bruikbaar tijdens de volgende field service.
20180619 100253aangepast

Zondag 3 juni zijn we vertrokken vanuit Cameroon. Tussenstop van 3 dagen in Senegal. Hier kwam de president van Senegal een bezoek brengen aan het schip. Samen met collega Silke hebben we hem en de hele entourage een korte rondleiding over de OK gegeven.
Iets van Senegal kunnen zien. Daarna op naar Las Palmas. Daar zijn we gisteren aangekomen.
Al met al zo’n 2 weken op zee gezeten. Ook al is de OK dan gesloten, er is meer dan genoeg voorbereidend werk te doen.
Zo heb ik een heel document kunnen schrijven met informatie over (bijna) alle operaties die er binnen MaxFacs worden gedaan. Het is uiteindelijk een heel boekwerk geworden.
Verder worden we vermaakt met films, games etc.
Zo heeft 1 van de crew members een escape room opgezet. Erg leuk en creatief gedaan.
escape

Binnen 24 uur hoop ik het schip te verlaten en voor 6 week naar Nederland te komen.
Het zal even wennen zijn, vooral de temperatuur. Geen 400 man om me heen. Geen vaste tijden voor eten, geen verplichte meetingen, geen curfew.
Ik kijk vooral uit naar de rust, vrijheid, fietsen en groen. En natuurlijk tijd door brengen met familie en vrienden die ik maanden niet heb gezien/ gesproken.

Deddy

Lieve allemaal,

Ik realiseer me dat de laatste update van voor de kerstdagen is. Ruim 4 maanden geleden.
Nu kan ik de tijd gaan nemen om excuses te schrijven maar dat kost me alleen maar tijd en energie.
En die tijd en energie besteed ik liever aan een nieuwe update.
Er is veel gebeurd in de afgelopen 4 maanden en die zal ik kort proberen weer te geven.
Het is eind april en dat betekent dat onze werkperiode in Cameroon op z’n eind loopt.
Eerst maar eens terug naar de kerst periode. Een gezellige drukke tijd aan boord. Veel dingen die nog even voor de kerst moeten worden afgerond. De OK dicht voor de feestdagen, dus ik had de mogelijkheid om de feestdagen door te brengen in Nederland. Voor vertrek op de valreep nog even gauw bloed doneren, waardoor men op mij moest wachten voor vertrek. Patintenzorg gaat voor, dus eerst bloed geven dan pas naar huis. Via Addis Ababa naar Brussel gevlogen. Daar door lieve vrienden van het vliegveld gehaald en naar huis gebracht.

Heb 2 weken in een koud (voor mij in ieder geval) en nat Nederland mogen doorbrengen. Het was fijn om familie, vrienden en bekenden te zien. De kerstdagen met familie door te brengen en even een extra stukje vrijheid te genieten. Wat in dit geval inhield dat ik vooral in de regen fietste. 2 weken zijn maar kort dus voor ik het wist zat ik weer in de trein naar Brussel en vervolgens in het vliegtuig naar Douala.

Bij terugkomst meteen hard aan het werk. Er stond een pittig OK-programma gepland dus de vakantie en rust waren snel vergeten. De afgelopen jaren werden hele drukke weken opgevolgd met iets rustigere werkweken. Helaas heb ik daar deze field service weinig van gemerkt. De afgelopen maanden bestonden vooral uit hard werken.

yayateam

Nu had ik me voorgenomen om in de weken in Nederland na te denken over wat te doen na Cameroon.
Ga ik terug naar Nederland en zoek ik een baan of blijf ik nog een jaar (of langer) aan boord?
Ik had gehoopt om “thuis”, weg van het schip, ziekenhuis, patiënten en collega’s hier een besluit in te kunnen nemen. Dat bleek niet zo makkelijk te zijn. Het heeft me uiteindelijk nog bijna 2 maanden gekost om de knoop door te hakken. Maar uiteindelijk heb ik besloten om in ieder geval nog te blijven voor de field service in Guinea (mocht je meer willen weten over m’n besluitvorming, stuur gerust een mailtje).
Afrika, het schip, is nog steeds m’n thuis en mijn werk hier zit er voorlopig nog niet op.


Naast al het harde werken is er zo nu en dan ook tijd voor ontspanning. En ontspanning betekent soms vooral inspanning.
Zo heb ik tijdens een 3-daags weekend met een groep bestaande uit 17Mercy Shippers, waaronder 3 kinderen (9, 12 en 13) Mountain Cameroon beklommen. Een hoogte van 4040 meter. 3 dagen lopen. Ons avontuur begon met een inpak party. Een aantal sterke gidsen zou het grootste deel van onze bagage dragen zodat wij alleen hoefden te zorgen voor onze lunch, water en warme kleding voor de dag. Vrijdagmorgen om 5 uur op. Ontbijt. Verzamelen en om kwart voor 6 op stap. 
mca jmm 5

We werden bij de ingang van de haven opgepikt om naar het vertrekpunt voor onze klim te gaan. Dag 1 was volledig klimmen gedurende 7 uur. Deels door bossen/ regenwoud en vervolgens droogte en steen. Overnacht in tentjes. Heel primitief. Geen stromend water of toilet.
Dag 2 naar de top en dezelfde weg terug naar ons vertrekpunt. Dag 3 terug naar het vertrekpunt. Alleen maar afdalen. Nu had ik me er op voorbereid dat het afdalen het pittigste deel van de tocht zou zijn voor mijn knieën. Gelukkig viel dit heel erg mee en ging het afdalen vrij vlot en zonder problemen.
We hadden een hele gezellige, gevarieerde groep. Elkaar motiveren, spelletjes doen om wat afleiding te hebben op de moeilijke momenten. Mede hierdoor heeft de hele groep de top bereikt. Samen met een vriendin, collega en zijn dochter vormde ik de achterhoede van de groep en bereikten wij als laatste de top. 
mtc

Ik kan jullie wel vertellen dat het ontzettend koud kan zijn in Afrika. Ik heb zeker m’n handschoenen, sjaal en muts gemist boven op de berg.


Verder heb ik m’n verjaardag mogen vieren. Goede vrijdag dus ook nog eens een dag vrij, gevolgd door een lang weekend. Iedereen bedankt voor de felicitaties op welke manier dan ook.
verjaardag

En tot slot Koningsdag. Geen oranje tompouchen maar wel appeltaart.
koningsdag

Verder is en blijft het een komen en gaan van collega’s en vrienden. Blijft het minst leuke onderdeel van het werk. Afscheid nemen met afscheidsetentjes, appeltaart en soms tranen.

appeltaart
goodbye

goodbye jess


In juni hoop ik voor 6 weken even in Nederland te zijn. Uitrusten en energie opdoen voor een nieuwe field service.
Mochten er vragen zijn, schroom niet om te mailen/ app-en/ facebook berichtjes te sturen.
Wat betreft presentaties/ meet-en-greet heb ik nog niets gepland. Wil je graag een update/ presentatie/ meeting dan hoor ik het graag.


Liefs uit Cameroon!

Pagina 1 van 2

© 2023 | Deddy in Afrika