Blog

Hier zal ik proberen regelmatig een update / nieuwsbrief te plaatsen...

(klik op de titel om een reactie te geven)

 

 

Lieve Allemaal,
Mijn laatste update is geschreven een week nadat ik vanaf de AFM in Madagascar terug was op de GLM in Sierra Leone.
Er is een hoop gebeurd in de afgelopen maanden. We hebben onze werkperiode SLF in Sierra Leone afgerond.
Gevolgd bij een feestelijke afsluiting en (tijdelijk) afscheid van onze lokale werkers.

De gehele OK afdeling moest worden schoongemaakt, ingepakt en beveiligd voor de vaart.
Zelf ben ik halverwege Juni teruggekomen naar Nederland. Tijd voor rust. Tijd doorbrengen met familie en vrienden.
7 weken klinkt als een lange tijd, maar vliegt voorbij.

Terug op de the GLM
31 Juli ben ik weer vertrokken naar de GLM, in Tenerife. Weer herenigd met vrienden aan boord.
We hebben nog een week doorgebracht in Tenerife, waarna we zijn vertrokken naar onze nieuwe werkperiode in Sierra Leone.
Meerdere projecten aan boord, zijn uitgevoerd tijdens de onderhoudsperiode in Tenerife, zo ook in het ziekenhuis.


Aan ons de taak om er voor te zorgen dat het ziekenhuis weer klaar is voor het varen. Alles weer veilig ingepakt en opgeborgen.
Checken of er geen onvoorziene en/of ongenodigde gasten aan boord zijn, deelnemen aan brand- en evacuatie oefeningen op zee.
Verder het begin van kantoorwerk, voorbereiden van de online versie van the BLS, ACLS and PALS cursus die vlak na aankomst in Sierra Leone hebben plaatsgevonden. Maar de vaart is meer dan het voorbereiden op de komende  werkperiode.
Er worden altijd meerdere activiteiten georganiseerd voor de bemanning.
Je kunt je voorstellen dat niemand van boord kan tijdens de vaart dus er wordt aan onze ontspanning gedacht.
So hebben we sok golf and corn hole gespeeld. The film “Pirates of the Carribean”Worship at sea gehouden.


Inmiddels ben ik slechts een maand terug aan boord, maar het voelt veel langer.
We zijn woensdag 14 Augustus, rond etenstijd, aangekomen in de haven van Freetown.
Na onze aankomst is de eerste prioriteit het uitpakken, schoonmaken en opzetten van de OK afdeling.
Aangezien we maar een klein OK team aan boord hebben voor deze eerste weken, wordt er altijd hulp ingeroepen van de niet-medische bemanning.
Vaak komt het neer op PCG’s (PCG staat voor primary care giver, (meest) moeders die als eerste verantwoording de zorg voor hun kinderen hebben en daarnaast meehelpen op verschillende afdelingen aan boord, maar nooit als volledige baan). Daarnaast kwamen de Junior High/ High school students ons helpen tijdens hun les “Student Life”.

Tijdens onze schoonmaak- en voorbereidingswerkzaamheden warden er nog 3 ontruimingsoefeningen voor het ziekenhuis gehouden.
Er wordt geoefend om zogenaamde patiënten veilig van boord te krijgen, terwijl we midden in een operatie zitten.
Verder is er een open huis voor het ziekenhuis georganiseerd. Dit is de mogelijkheid voor de hele bemanning om een kijkje achter de schermen van het ziekenhuis te komen nemen. Leren over de desinfectie-en-sterilisatie afdeling, laboratorium, röntgenafdeling and tandartskliniek bezoeken.
Een gezellige, leerzame tijd voor iedereen. Zeker voor ons als team naast gezelligheid ook teambuilding.

Morgen is de eerste dag dat één van onze chirurgen patiënten zal zien, waarna ze gepland kunnen worden voor hun operaties.
De eerste operatie zal dinsdag plaatsvinden.

Personal stuff
Sociale Activiteiten
Sierra Leone zit nog volop in het regenseizoen. Wat betekent dat het mee wel dan niet  regent. And wanneer het regent, regent het hard and veel.
Het enige positieve aan de regen is dat het warm is. Vorige weekend (zaterdag) ben ik met een groep vrienden het schip afgeweest voor lunch.
Het weer was niet al te best. Zondag zou niet gelukt zijn vanwege de regen. De wegen erg slecht.
Maar het is echt nodig om af en toe even het schip af te zijn, weg van het werk.
Gisteravond ben ik met een paar vriendinnen een pizza wezen eten, als afsluiting van onze “vrijheid”.

Als het ziekenhuis morgen officieel opent, betekent dat voor ons dat er altijd een OK team on-call moet zijn.
Met een klein team betekent dat meerdere on-call diensten per week. De mogelijkheden om dan nog samen uit eten te gaan of uberhaupt het schip af, is beperkt.
Persoonlijk
Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blogpost, is dit (voorlopig) mijn laatste vaart geweest and opzetten van het ziekenhuis/ OK geweest.
Ik probeer we erop voor te bereiden om het schip te verlaten en terug te keren naar Nederland. Ik weet niet hoe dat er uit zal zien. En hoe ik me daarbij voel.
Ik heb een plek gevonden om de eerste 6 maanden te kunnen wonen, en daarna is nog onbekend. Ik zal zeker tijd nodig hebben om de afgelopen 9 jaar met Mercy Ships te verwerken en een plek te geven. En proberen te ontdekken wat hierna komt. Ik hoop aan een officiële debriefing deel te nemen om dit proces structuur te geven en me daarin te ondersteunen.

Gebedspunten
Een veilige start van onze nieuwe werkperiode in Sierra Leone
Voldoende personeel om het werk in de OK draaiende te houden
Persoonlijk, om mijn tijd aan boord goed af te sluiten
Veilige terugkeer en re-entry in Nederland
Het vinden van een goede debriefing na terugkeer

 

Dear all,

My last update was written a week after I returned from the AFM in Madagascar to the GLM in Sierra Leone. A lot has happened in the past months. We finished up our SLF Field Service in Sierra Leone.
Followed by a good bye celebration for our wonderful day crew.

The entire Operating Room Department had to be cleaned, packed and secured for sail.
I left the ship mid June to spend a good amount of time in the Netherlands. Finding some rest. Relax. Catch up with family and friends.
7 weeks sounds like a long time, but these weeks flew by.

Back on the GLM
July 31st I returned to the Global Mercy (GLM) in Tenerife. Got reunited with my friends onboard.
We spend about a week in Tenerife, preparing for another sail to Sierra Leone.
Many projects have happened during the summer onboard the ship, including the hospital. So our job was to ensure that our department was secured for sail, check for stowaways, practice at sea drills. Starting office work and prepare the online portion of the BLS, ACLS and PALS courses that would take place soon after arrival in Sierra Leone.
But the sail is more than preparing for the upcoming field service. There are many activities organized that crew can participate in, as you can understand that nobody can leave the ship to go out and explore or go for a walk/ bike ride during a sail. We’ve played sock golf, corn hole, watched “Pirates of the Carribean” on deck in the dark, had worship at sea.


I’ve been back onboard the GLM for only a month, but it feels much longer.
We’ve arrived in the port of Freetown on Wednesday, August 14th, around dinner time.
After our arrival we have unstrapped/ unsecured, cleaned and setup our department. As we only have a small team, we had a lot of help from PCG’s (Primary Care Givers; mostly mum’s that have a primary job in caring for their children), Junior High/ High school students that used the scheduled time for Student Life to help us clean the hospital.

In the middle of our cleaning and setup we had 3 practices of a hospital evacuation. Taking fake patients from the Operating Room and Wards safely of the ship. Pretending we’re in the midst of a surgical procedure.
We held an open house/ hospital. This is an unique opportunity for the entire crew to come and visit the hospital. Learning about the sterilizing department, taking care of patients, surgery, intubation, visit the laboratory, radiology and dental clinic. A real fun time as a team in the OR to host the crew but a great teambuilding for us as well.

The first surgeon consultation day will be held tomorrow (Monday) and surgeries start on Tuesday.

Personal stuff
Social Activities
We’re in rainy season here in Sierra Leone. Which means that there are more moments of rain than dry moments. And it rains a lot, and hard, the only positive is that the rain is warm.
I did make it off the ship for lunch with a group of friends last weekend. Being away from the ship (and work) and spend some quality time together is definitely necessary. The weather wasn’t great, the roads bad, but we were glad we had left the ship for a bit.
Last night we went out with a small group of friends for a pizza, celebrating the last bit of freedom, as tomorrow, when the hospital opens, our on-call schedule starts and our free moments and possibilities to leave the ship together will be very limited.

Personal
As you probably have read in my previous blogpost, this was my last sail (for now) into a new country and starting up a new Field Service.
I’m somehow preparing to leave the ship and return to the Netherlands. Not sure what that is going to look like and I don’t know how I feel about it at this point. I have found a place to live for about 6 months, after that it’s all up in the air.
I’ll take some time to rest and process the last 9 years with Mercy Ships and will try to sort out what is next. In this time I also hope to join an official debriefing program to help with processing.

Prayer points
A safe start of our new Field Service in Sierra Leone
Enough staff to run the OR department on the GLM
For me personal, to finish my time in Sierra Leone and with Mercy Ships as well
Safe return and re-entry into the Netherlands
Find a good debriefing to attend

 

 

My last blogpost was written halfway our field service. I finished with a recap of 2023, and some surgical numbers. An explanation of the transformation we have in patient lives, physical and spiritual healing. Not only for the patient him/herself but also the impact it has on their families. Helping one patient at the time, working with an international team, often past official working hours…but with a smile.

 

GLM stuff
Another 3.5 month has passed. We’ve been able to help many more patients and transformed many more lives.
As the MaxilloFacial Team Leader in the Operating Room I get to work with a new team of surgeons every other week. Each 2 week block usually starts with a surgeon consultation day.
On a surgeon consultation day, we will assess a selected number of patients for the coming 2 weeks. The team doing the assessments are the surgeon(s), a pre-op nurse and myself. Pre-op assessments are already done by pre-op nurses and their documentation is available to the surgeons. They will assess the patient, ask follow up questions, decide on the need for extra diagnostics (radiology, lab work). Once all information is available a surgical plan will be discussed and after seeing all patients for that consultation day, a surgical schedule for the 2 weeks is made.
My job is usually asking multiple questions, referring to protocols and procedures, checking paperwork (and handwriting). When it comes to scheduling, it’s important to create a balanced schedule. Keeping track of limitations of any kind, such as available instruments, implants, equipment, workload for OR and ward, surgical hours, patient factors. Patient factors we keep an eye on are travel time from the ship, need for follow up surgery with a certain time frame, underlying medical conditions, pre-operative health assessment and the need for pre-op treatment.
Once the surgical schedule is put together (which is written with a pencil) it usually changes a couple times. There are (almost) always good reasons for changes. We’re in Africa and Malaria is common. In case a patient shows up with Malaria, we’ll treat the Malaria and wait for a certain amount of time before we move forward with surgery. In case we cancel a patient, we try to use that time for another patient, so we don’t “waste” surgical time.
On average, for MaxilloFacial surgeries, we operate on about 12 patients a week, depending on the complexity of surgery.
The first 2 weeks of April, I got to work with 2 very experienced surgeons, who also operate very fast.
In these 2 weeks, which turned out being 8-and-a-half day of surgery, we operated on 30 patients and didn’t have to change our surgical schedule once. Which is
very unique.
The days were quite busy, but it’s been a pleasure working with these surgeons.

 

 

 

 

AFM - Madagascar
At the end of their first week I had a video call with one of my co-workers on our sister ship the Africa Mercy, AFM (my former home). The AFM is in Madagascar and preparing the hospital for their field service, working on the set up of the hospital after a one year maintenance period. During our call it became clear that there was extra help needed on the AFM, as it wasn’t a normal set up but more an equipping phase without having OR personnel onboard that had dealt with it before.
After talking to Eric, the best way to support them during their set up/ equipping, would be going over myself and help as I’ve worked on the AFM for many years and know what items (consumables/ furniture/ equipment/ instruments etc.) are needed, what lives where and how should the OR department look like before surgeries start.
After my phone call with Eric, I went to my manager in the OR to discuss the possibility for me to go to Madagascar at short notice. Just to put it in perspective, it’s Friday afternoon, 17.15hr, workday is over, Madagascar is 3 hours ahead of Sierra Leone.
Looking at the staffing plan and the incoming surgeons, I could be released from the OR department on the GLM.
After talking to our Hospital Director, I messaged the Hospital Director on the AFM, had a phone call with her the next day, and fast forward, I flew out of Sierra Leone a week later.
Travel to Madagascar wasn’t easy. I was blessed with a travel buddy who also left the ship to go to Madagascar as part of the patient selection team.
We had an overnight flight to Nairobi, Kenya, landed in Antananarivo, Madagascar on Saturday afternoon. I was picked up from the airport, brought to a hotel where I had a meal, shower and bed. Sunday morning at 5.30hr my luggage needed to be in the reception area of the hotel to be loaded on the roof of our bus. You would think that I wouldn’t need much luggage for 3 weeks. Which is absolutely true. But once people find out that you’re travelling to our sistership, many people ask you to bring something to give to someone. So I became a courier for many crew members. The bus would drive us all the way to Toamasina. A 12 hour bus ride. The distance is less than 400k, but the roads aren’t in the best condition. We made it safely to the AFM by 6.15pm, where I was welcomed by many old friends who were very excited to see me.
I’ve spend 3 weeks on the AFM, working long hours to get the OR department in shape. I’ve sorted through implants, located furniture and put it in the correct rooms. Together with my wonderful co-workers we sorted our supply storage room (OR pharmacy). We identified missing items and sorted out when and where they were coming from. Created an overview of our instruments, consumables. Searched for missing items and brought them “home” from interesting places.
It were 3 weeks of hard, intense work. Frustrations. Concerns. Headaches. Stress. Search parties. But also friendship. Coffee breaks (with apple pie). Dinner out with friends. Kingsday celebrations. Laughter. Cleaning. Teamwork.


The travel back to the GLM was worse than the travel to the AFM. It felt like the roads got worse in the three weeks I’ve spend on the AFM. The bus ride took as 13.5hrs, I had only 2.5hrs at the hotel, before I needed to go to the airport. Quick shower and dinner, more goodbyes and continue the travel.
I left the AFM, Saturday morning at 6am and made it back to the GLM at 10pm, which was 3hrs back in time. A total of 43 hours of travel. I won’t recommend this to anyone. And of course, Monday morning back in the OR for a full day of work.

 

Social activities
Although most of my workdays are long, there is some time for fun. Time to relax and hangout with friends. Leaving the ship to walk to the market. Go out for dinner with (part of) the team.
Enjoy the beach for a couple hours.
And I even got to do a pottery workshop, with a few friends. This pottery place has been set up to teach people a trade. It has an ongoing training program for new staff. The pottery that they make is shipped to and sold in the Netherlands. Haven’t find out where exactly. They also organize workshops for visitors. We got a tour of the facility and got some hands-on experience.

 

 

 

 

Future plans
As our field service in Sierra Leone finishes in June, I’ll be helping with the pack up of the OR department and will fly from Freetown to Brussels, mid June.
I’ll be in the Netherlands to get much needed rest, time with family and friends before I’ll fly back to the GLM. The plan is to be back on the GLM by the end of July. We’ll be sailing back to Sierra Leone for another field service there, somewhere beginning of August.
We have to set up the OR department again, which means lots of cleaning and re-organizing.
Hopefully the organization has found a replacement as by the end of November I’m planning to move back to the Netherlands. What that’s going to look like, I don’t know at this point. The goal is to rest, find a place to live, do a debrief to process all I’ve been through in the past couple of years and after that, I need to find a job and settle in to “normal” life.
As much as I love my job onboard, it is time for a good break and to come to a complete stop and necessary to take care of me.
What that exactly is going to look like I don’t know. I don’t know what the future holds, but I do know who holds the future.

 

 

Prayer points

  • Finishing well of our current field service in Sierra Leone
  • For a good start of the field service on the AFM in Madagascar
  • A time of rest for the crew that is taking PTO
  • Maintenance on the ship that needs to happen during our time in Tenerife
  • My upcoming transition to “home”. That I will find a place to call home, to re-connect with family and friends, to find a good organization/ place for a debrief
  • Find and follow God’s direction for the near future.

 

 

Mijn vorige update was halverwege onze werkperiode geschreven. Eindigend met een overview of 2023, gepaard met eindejaarscijfers. Uitleg van het verschil da teen operatie maakt in het leven van onze patiënten, zowel lichamelijk als emotioneel. Niet alleen verandering voor de patiënt zelf, maar ook zeker de impact die het heeft op hun familie. Een patiënt tegelijk helpen, samenwerken met een internationaal team, langere werkdagen dan gemiddeld…maar met een glimlach.

GLM - Sierra Leone
En zo zijn er alweer ruim 3 maanden voorbij. We hebben meer patiënten kunnen helpen, en daarmee meer levens blijvend kunnen veranderen.
Als de teamleider voor aangezichtschirurgie op de OK, heb ik om de week een nieuw chirurgenteam om mee te werken. Elk 2-weeks blok start over het algemeen met een chirurgische consultation day.
Tijdens een chirurgische consultation day, worden er een geselecteerd aantal patiënten gezien voor de komende 2 week. Het team dat hierbij betrokken is bestaat uit de chirurg(en), een verpleegkundige van het pre-operatieve team (pre-op) en ik.
Voorafgaand aan deze consultation day is er al een verpleegkundige screening gedaan. De pre-op verpleegkundigen zorgen voor de documentatie en op basis van protocollen is er al een deel aan diagnostiek uitgevoerd.
The chirurgen zullen de patiënt verder onderzoeken, proberen een goed beeld te krijgen van het probleem en de medische geschiedenis (deze verandert vaak). Er wordt besloten of er nog verdere diagnostiek (röntgenfoto’s, CT scan, bloed onderzoek) nodig is. Als alle benodigde informatie beschikbaar is, wordt het chirurgische plan vastgesteld. Nadat alle patiënten deze dag gezien zal, wordt de Ok planning voor de komende 2 weken gemaakt.
Mijn werk bestaat zo’n dag vooral uit het stellen van vragen. Gebaseerd op geldende protocollen en procedures uitzoeken of wat besloten wordt haalbaar is. Controleren of al het papierwerk correct is uitgevoerd, leesbaar is en of alle ontbrekende informatie is aangevuld.
Voor het vaststellen van het OK programma is het belangrijk om een gebalanceerde planning te maken. Kijken naar de mogelijkheden en onmogelijkheden in de planning. Welke beperkingen zijn er met betrekking tot beschikbare instrumenten, implantaten, apparatuur, de workload voor de OK en verpleegafdeling, snijtijd
(geplande operatietijd) en patiëntgebonden factoren.
De patiëntgebonden factoren waar we rekening mee proberen te houden zijn de reistijd naar het schip, gaat er een vervolgoperatie nodig zijn in een bepaald tijdsbestek, zijn er onderliggende medische problemen waarop ingespeeld moet worden, is er nog behandeling nodig voorafgaand aan de operatieZodra de OK planning samengesteld is (deze wordt met potlood geschreven), verandert dit meestal nog een aantal keer. Er zijn (bijna) altijd goede redenen voor deze aanpassingen. We zijn tenslotte in Africa en malaria komt geregeld voor. Mocht een patiënt zich melden voor opname en hij/zij blijkt malaria te hebben, wordt de malaria behandeld en zullen we een vastgesteld aantal dagen moeten wachten voordat de patiënt geopereerd kan worden. Als een operatie wordt
uitgesteld, proberen we deze tijd in te vullen door een andere patiënt eerder te opereren, zodat er geen kostbare chirurgische tijd verloren gaat.
Gemiddeld, binnen de aangezichtschirurgie, opereren we zo’n 12 patiënten per week, afhankelijk van de complexiteit van de operatie.
De eerste 2 week van april, heb ik met twee zeer ervaren (alumni) chirurgen mogen werken, die vooral ook snel opereren. In deze 2 week (8-en-een-halve dag) hebben we 30 patiënten mogen opereren, waarbij het OK programma niet een keer veranderd hoefde te worden. Zeer uniek.
We hebben behoorlijk drukke dagen gehad, maar het is altijd een voorrecht om met deze chirurgen te mogen werken.

 

AFM - Madagascar
Aan het eind van deze eerste week of dit MaxFax blok, had ik een beeldgesprek met een collega op ons zusterschip, the Africa Mercy, AFM (mijn vorige thuis). The AFM is in Madagascar and bereidt zich voor op hun field service. Er wordt hard gewerkt om het ziekenhuis aan boord gebruiksklaar te maken, nadat het schip een jaarlang uit de roulatie is geweest voor groot onderhoud. Tijdens ons gesprek werd al snel duidelijk dat er op de AFM extra hulp nodig is. Aangezien het geen standaard gebruiksklaar maken van het ziekenhuis is. Meer een uitgebreide versie van opnieuw uitpakken en herinrichten. Waarbij er eigenlijk niemand in het huidige team dit eerder had gedaan en niet precies wist wat waar hoort en wat er eigenlijk zou moeten zijn.
Nadat ik met Eric had gesproken, bleek dat de beste manier van ondersteuning, mijn fysieke aanwezigheid en hands-on hulp gewenst was. Zeker aangezien ik jaren aan boord van de AFM heb gewerkt, meerdere malen heb geholpen/ aangestuurd bij het gebruiksklaar maken van het ziekenhuis. Ik weet precies wat er in welke kasten hoort te leggen, welk meubilair in welke OK hoort, waar alle instrumenten en apparatuur hoort te staan en hoe de OK afdeling eruit moet zien voordat het echte werk van start kan gaan.
Dus nadat ik mijn telefoongesprek met Eric had beëindigd, heb ik mijn OK manager opgezocht om de mogelijkheden te bespreken om mij voor een paar weken naar Madagascar te laten gaan.
Om dit in het juiste perspectief te plaatsen, het was inmiddels vrijdagmiddag, 17.15hr, de werkdag is voorbij, het weekend is begonnen, en Madagascar loopt 3 uur voor op Sierra Leone.
Samen met de OK manager heb ik naar de personele bezetting gekeken, hoeveel operatieassistenten zijn er, welke chirurgen komen er en welke complexiteit in operaties verwachten we. Na dit snel op een rijtje gezet te hebbe, bleek dat ik wel een paar weken gemist kon worden vanuit het oogputn van de OK gezien. Meteen onze ziekenhuis directeur gesproken, vervolgens bericht gestuurd naar de ziekenhuis directeur aan boord van de AFM.
Deze de volgende dag (zaterdag, ook in het weekend plannen we gewoon door) aan de telefoon gesproken. En binnen een week zat ik in het vliegtuig naar Madagascar.
De reis naar Madagascar was niet eenvoudig. Gelukkig had ik een reismaatje, die tegelijk met mij ook naar Madagascar zou, als onderdeel van het patiënten selectie team. Ook voor de duur van 3 weken.
We hadden een nachtvlucht naar Nairobi, Kenia, en kwamen zaterdagmiddag aan in Antananarivo, Madagascar. Opgepikt van het vliegveld, afgezet bij het hotel. Tijd voor een douche, maaltijd en bed.
Zondagochtend om half 6 alle bagage naar de receptie van het hotel gebracht zodat het op het dak van de bus geladen kon worden. Nou zou je verwachten dat ik voor 3 weken niet zoveel bagage nodig heb. Is zeker waar, maar zodra men hoort dat je naar het zusterschip gaat, heeft iedereen wel iets voor iemand aan boord van het andere schip. Dus naast even hulp bieden voor de OK, werd ik ook meteen koerierster voor de gehele bemanning. Terwijl de bagage werd ingeladen (opgeladen) konden wij ontbijten en vervolgens instappen. De bus zou ons van Antananarivo naar Toamasina brengen. Nog geen 400km, maar wel een reis van minimaal 12 uur, aangezien de wegen niet in de beste conditie verkeren.
Na zo’n 12 uur kwamen we rond 18.15hr veilig aan bij de AFM. Hier werd ik verwelkomt door vele “oude” vrienden, die heel blij waren me te zien (en ik om hen te zien).
Ik ben bijna 3 week op de AFM geweest. Lange werkdagen om de OK afdeling zo goed mogelijk in vorm te krijgen. Meubilair moeten zoeken en in de juiste OK geplaatst. Implantaten uitzoeken, tellen en ordenen. Samen met mijn collega’s alle voorraadkasten en ruimtes uitgezocht en opnieuw ingedeeld. Alle verbruiksartikelen een logische plek gegeven en aanvullijsten gemaakt. Ontbrekende materialen geïdentificeerd. Uitgezocht wat, hoe en wanneer zou moeten aankomen. Overzicht gemaakt van alle instrumenten en verbruiksartikelen. Ontbrekende items gezocht en deze “thuis” gebracht van de meest uiteenlopende locaties aan boord.
Het waren 3 weken van hard, intensief werk. Frustraties. Zorgen. Hoofdpijn. Stress. Zoektochten. Maar zeker ook van vriendschap. Koffiepauze (met appeltaart). Etentje met vrienden. Koningsdag vieren. Lachen. Schoonmaken en vooral teamwork.


De terugreis naar de GLM was beroerder dan de heenreis naar de AFM. Het leek zelfs alsof de wegen in 3 week tijd slechter waren geworden. De busreis duurde deze keer ruim 13.5uur. Ik had slechts 2.5uur in het hotel, voordat ik naar het vliegveld moest.  Enkel tijd om te eten en te douchen, opnieuw afscheid nemen en doorgaan met reizen.
Ik ben zaterdagochtend om 6uur vanaf de AFM vertrokken en was uiteindelijk zondagavond rond 22.00ur terug op de GLM, wat ook nog eens 3 uur terug in tijd is. Een totale reistijd van 43 uur. Bus, auto, vliegtuig en veerboot. Een reis die ik niemand echt aan kan raden.
En natuurlijk maandagochtend meteen weer aant werk in de OK.

Social activities
Het grootste deel van mijn tijd gaat op aan werk, en de werkdagen zijn vaak lang. Toch is er ook tijd om leuke dingen te ondernemen. Een tijd om te ontspannen, tijd doorbrengen met vrienden. Even van het schip af en over de markt lopen. Etentje van boord, met (een deel van) het team. Even een paar uurtjes naar het strand. Zo heb ik zelf een pottenbak workshop kunnen doen, samen met een paar vrienden.
Deze pottenbakkerij is opgezet als leerplaats. Er is een trainingsprogramma voor de medewerkers om ze de kneepjes van het vak te leren. Het grootste deel van de items die gemaakt worden, worden naar Nederland verscheept en daar verkocht. Ik ben er nog niet achter waar in Nederland dat is.
Daarnaast organiseren ze workshops voor bezoekers. We hebben een rondleiding gehad en mochten vervolgens zelf aan de slag.

Toekomst plannen
Aangezien onze werkperiode in Sierra Leone er in Juni opzit, zal ik als de OK’s klaar zijn, helpen met het inpakken van de OK afdeling. Daarna zal ik mid Juni vanaf Freetown naar Brussel vliegen. Hiervandaan met de trein naar Assen.
Ik zal in Nederland zijn om de nodige rust te krijgen, tijd met familie en vrienden doorbrengen, voordat ik eind Juli terugvlieg naar de GLM, in Tenerife. We zullen begin Augustus opnieuw koers zetten naar Sierra Leone voor een nieuwe werkperiode. We zullen opnieuw de OK gebruiksklaar maken, wat inhoudt schoonmaken en opnieuw inrichten.
Daarbij hoop ik dat tegen eind November er een vervanger voor mij is gevonden, aangezien ik voornemens ben terug te keren naar Nederland. Hoe dit vorm gaat krijgen, weet ik op dit moment nog niet. Het doel is om goed uit te rusten, woonruimte te vinden and zeker een debriefing te doen om alles van de afgelopen jaren op een rijtje te zetten en op een of andere manier te verwerken. Daarna op zoek naar een baan en te wennen aan het “gewone” leven.
Hoezeer ik ook van mijn werk houd, het is tijd om een periode van rust in te lassen en volledig tot rust te komen en voor mezelf te zorgen.
Hoe dat er precies uit gaat zien, weet ik nog niet. I don’t know what the future holds, but I do know who holds the future. 

Gebedspunten

  • Het afronden van onze huidige werkperiode in Sierra Leone
  • Een goede start voor de werkperiode op de AFM in Madagascar
  • Rust voor de bemanning die “vakantie” zal hebben
  • Onderhoud dat aan het schip gedaan zal worden tijdens de maintenance periode in Tenerife
  • Mijn op handen zijnde transitie naar “thuis”. Dat ik een plek mag vinden om thuis te noemen.
  • Re-connect met familie and vrienden.
  • Debriefing nadat ik teruggekeerd ben naar Nederland
  • Duidelijke richting voor de toekomst

My last update (April-May 2023) I finished with my plans for the summer of 2023.
I spend about a week in the UK with great friends. Enjoyed good conversations, nice walks, beautiful nature. Arrived in the Netherlands the beginning of July. Had a good time with family and friends. Tried to get as much rest as possible, maybe not as much as needed…

The beginning of August I returned to the Global Mercy, in Tenerife.
We set sail for Sierra Leone and arrived there August 22nd, around dinner.

During the sail we spend most of our working hours in the office. The four of us come from different corners of the world, Hong Kong, Australia, United States, and the Netherlands. We all have a different role within our department.We had a great time working together, sharing ideas, preparing for the field service ahead of us. For the patient we get to serve, the team members we get to work with for the next weeks/ months. Getting excited by names on a staffing plan that we connect to the people we’ve worked with before.After our arrival we had to get one of the operating rooms ready for official tours for the following morning. Which meant unstrapping, unpacking, cleaning, and re-organizing one of our Operating Rooms. It involved laughter, unexpected guests, water leaks. But we were content with the result.

The next morning was the official arrival ceremony. Lots of guests were invited to come to the ship. The ceremony had different speeches. As the president was part of the ceremony, it involved a lot of security as well. We tried to continue our work, as unpacking the department without being visible for the tours that were held. We had interesting conversations with the people that we did get to see during the whole ceremony. Learned about official protocols, dos, and don’ts regarding presidential visits and because we have portholes in the outside corridor of the Operating Rooms, we got to watch some interesting arrivals. Part of getting the Operating Rooms ready to be used means cleaning, cleaning, and more cleaning. Organizing the OR’s and setting them up for different specialties.
Packing the pack-up boxes, organizing the packing material and ratchet straps. The better you organize the pack-up stuff after unpacking, the easier the next pack-up will be. And as space on a ship is limited, there aren’t always multiple ways of doing things. So, we spend hours of packing up packing stuff and rolling up ratchet straps.

When the hospital is ready to get started and receive patients there are a couple of important activities that take place before the official opening. We will organize a hospital open house. One last opportunity for the non-hospital crew onboard to walk through the hospital, to hear and see what we do. There are fun activities to participate in throughout the hospital.
As Operating Room Department we hosted 3 stations in 3 different rooms in our department. The sterilizing department explained what happens with surgical instruments, and how cleaning, organizing, packing, and sterilizing takes place, and what the key point in this process is. Crew got to race each other in packing an instrument tray correctly. Our anesthesia team showed the crew how to intubate patients (don’t worry, we have mannequins for demonstrations), how ultrasound works and what we use it for.
And lastly, we have crew dress up as surgeons and had them operate on a patient.

My job for the evening was to help everyone dress as a surgeon, wearing a scrub hat, surgical gown, and gloves. We had many surgeons, different nationalities, ages, heights. The patient needed to have foreign bodies (gummy bears) removed from her abdomen, preferable without blood loss (juice), which wasn’t easy for most surgeons, therefore we didn’t hire anyone. At the end of the evening, we weren’t sure who had the most fun, all the crew that got to participate in the open house or the crew that organized it. Next activity on our start up calendar was the Hospital Evacuation Drill. We have regular fire drills throughout the field service. But at the start of the field service, before we have patients onboard, we practice, especially for the hospital team, how we would safely get patients out of the hospital, including surgical patients in the middle of surgery, in case of a catastrophic emergency. We have procedures in place, that we regularly talk through, but now had to put into action. We started with our team to talk through the procedure, discussed the different rolls, options for how to get out of our department, as we have to go upstairs, not being able to use elevators. Things we need to take with us, what are the different responsibilities?

And we got to re-do this during the Christmas break, the beginning of January as the OR didn’t have scheduled patients and with new staff that had just arrived, we used the opportunity of the regular fire drill to practice our evacuation of a patient. The official evacuation drill was followed by an all crew and all hospital crew photo.

The last official part of our start-up procedure is the prayer walk. The Sunday night before we open the hospital to admit patients to the wards, we invite the entire crew to walk through the various places of the hospital and pray. Pray for the patients and their caregivers that will come to the hospital. To pray for the ones that we can help with surgical care, but also for the ones that we interact with and are not able to help. Praying for the day crew that is helping us with many jobs, and one of the important tasks they have is translating for our patients. Although Sierra Leone is an English-speaking country, it doesn’t mean that all our patients speak English and are able to understand our English language. Pray for incoming crew, as we have ever changing staff in all the different departments of the hospital. Strength and energy for especially our long-term hospital crew and the ones with leadership responsibilities. It’s such a powerful time as the whole crew comes together and we are once more reminded of why we do what we do and that we can’t do anything without God’s help. I won’t share any photo’s as they don’t do justice to what we experience. While I walked through the hospital I was also reminded of patients that we journeyed with through our Senegal Field Service, early 2023. The struggles, challenges, and sad moments. But also, the joys when patients get to leave the hospital, free from the burdens they carried. To celebrate the wonderful teamwork as we try our best to help our patients and going the extra mile. Every time I think about what I do here onboard, the way we work in the OR, even after all these years, it still amazes me how this somehow does work. Taking 7 or 8 people from all over the world. Put them together in an Operating Room, where they don’t know each other, don’t know the way this hospital works and in what way each of us is trained and what to expect of one another. To give an example. I got to work with 2 surgeons from the US, a surgeon from Switzerland, OR nurse from Australia, one from Hong Kong, anesthetist from the UK, anesthetic assistant from New Zealand and myself from the Netherlands. When you read this, you might think, that sounds dangerous and shouldn’t work. And I agree. But I can tell you that it does work. And we have great teamwork here. And not because of what we do, but because of God who gives us the ability to do this in his strength.

While I’m writing this blogpost, we’re halfway our Field Service in Sierra Leone. A lot has happened in the past months. I got to work with wonderful surgeons, anesthetists and nurses from all over the world. I made new friends, had to say goodbye to some special friends, who have been my family for the past months to years. Hard goodbyes that make me feel sad and happy at the same time. Sad because for now are paths are leading in a different direction and we’re not able to work and/or live together anymore. Friends that move back to the Africa Mercy but also friends that move back to their “own” country. Friends that I definitely miss being around daily. At the same time thankful for the time we got to spend together and the friendship that has been build. And there are always friends that come for a few weeks or months and leave again, but you know that they will return. As a recap of 2023, we did 1540 surgeries, for 1437 patients. 795 surgeries (728 patients) were performed during the Field Service in Senegal. So far in Sierra Leone we operated on 709 patients, performing 745 surgeries. With 5 more months to go. If you look at 709 patients, that means 709 patients that had surgeries, which transforms their lives. But not only their lives are transformed, but it also changes the lives of their families, their communities. Their ability to go back to work, to care for their children, their families. Not only physical healing but sometimes even more important, their spiritual healing. When patients share with us how they experience their time in the hospital. Where they’re seen as human beings with a name. Not someone with a medical condition. Where people look them in the eye, and really see them. Where they all are treated equally, receive care, food, encouragement. They’re looked after 24/7.  And yes, there is more work than we can do while we’re here. There are patients we can’t help as their condition is not something we can treat on the ship, or their condition is malignant. I sometimes feel disappointed that there is only so much I can do, not enough time to help more patients. Frustrated that we have so much in our home countries, and we lack so much here in Sierra Leone. Feelings of sadness that life is unfair, and the need is bigger than we can carry. But we can only do so much, and each day gives us the opportunity to help the patient in front of us in the best way possible. One at a time. One patient that we want to give our best. One patient that we want to care for in the way that we want our loved ones to be treated. We often work past “official” working hours as surgical times are hard to predict with some different and ever changing factors. But sometimes we have to go back to work after hours because of complications that occur. Not something we prefer to do, but if we have to, we’ll make the best out of it and there is always time for a smile. You might recognize the faces below. We don’t often get to work together as we all have our different roles within the Operating Room department, but somehow, we ended up back in the OR after hours together. And no, this is not after lunch, this was past midnight. And we still managed to smile.

Mijn laatste update (april-mei 2023) eindigde met mijn planning voor de zomer van 2023. Ik heb een week in Engeland doorgebracht, met vrienden. Genoten van goede gesprekken, mooie wandelingen, prachtige natuur. Begin juli was ik terug in Nederland. Tijd doorbrengen met familie ne vrienden. Proberen zoveel mogelijk rust te krijgen, misschien niet zoveel als nodig was…

Begin augustus was ik terug op de Global Mercy in Tenerife.
We vertrokken vrij snel naar Sierra Leone, waar we 22 augustus, na het avondeten aankwamen.

Gedurende de vaart brachten we onze meeste werkuren door in ons kantoor. Onze “club van 4” komt uit verschillende delen van de wereld. Hong Kong, Australië, Amerika en Nederland.  

We hebben alle 4 onze eigen rol binnen het team. Onze samenwerking verliep prima. Een gezellige, productieve tijd. Ideeën delen, voorbereiden op de werkperiode die voor ons ligt. Voor de patiënten waar we zorg voor mogen dragen, het team waar we mee gaan werken in de komende weken/ maanden.

Na onze aankomst was het onze taak om één van de operatiekamers in te richten voor de officiële tours die de volgende dag zouden plaatsvinden. Dat komt neer op alles losmaken dat vaststaat aan de vloer en/of muren. Uitpakken, schoonmaken en opnieuw inrichten. Dit ging samen met een hoop gelach, onverwachtte bezoekers en waterlekkage. Maar tevreden met het resultaat.

De volgende ochtend was de officiële aankomst ceremonie. Vele gasten waren uitgenodigd om naar het schip te komen. Er werden meerdere speeches gehouden. Aangezien de president deel uitmaakte van de
genodigden en zou komen, was er uiteraard veel beveiliging nodig. Voor ons ging het werk gewoon door. Alles uitpakken en opruimen, zonder dat we zichtbaar zouden zijn voor de tours die aan boord gegeven werden. We hebben een aantal interessante gesprekken gehad met de mensen die we tegenkwamen tijdens het hele gebeuren. We leerden nieuwe dingen omtrent officiële protocllen voor bijzondere bezoeken wanneer de president aanwezig is. Wat wel en niet kan/mag/ is toegestaan. Aangezien wij patrijspoorten in de buitengang van de operatie afdeling hebben, konden we sommige van de bijzondere bezoekers zien aankomen. Als onderdeel van het gebruiksklaar maken van de operatie kamers moet er veel werk verzet worden. Schoonmaken, schoonmaken en meer schoonmaken. Het inpakken van alle materialen en sjorbanden die gebruikt worden wanneer de hele afdeling wordt ingepakt aan het eind van een werkperiode. Hoe beter alle inpak materialen worden ingepakt hoe makkelijker aan het eind van de werkperiode er weer ingepakt kan worden. Dus hebben we uren doorgebracht met het inpakken van inpakmaterialen en het oprollen van sjorbanden.

Zodra het ziekenhuis klaar is om patiënten te ontvangen, zijn er een aantal belangrijke activiteiten die  plaatsvinden, voorafgaand aan de officiële opening. Zo wordt er een open huis gehouden. Een laatste kans voor de niet-medische bemanning om nog door het ziekenhuis te lopen. Een indruk te krijgen van wat we doen. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd door het gehele ziekenhuis. Als operatie afdeling hebben we 3 ruimtes ingericht. Onze sterilisatie afdelinglegde uit wat er met chirurgische instrumenten gebeurt nadat deze gebruikt zijn. Hoe deze worden gereinigd, verpackt en gesteriliseerd. Wat is hierbij belangrijk. De bemanning werd uitgedaagd een wedstrijd te houden wie er correct een isntrumentenset kon samenstellen en inpakken.
Ons anesthesie team demonstreerde het intuberen van patiënten (wees gerust, hier hebben we oefenmodellen voor), hoe werkt echo en waar wordt dit voor gebruikt. En tot slot, we geven de bemanning de kans om zich te verkleden als chirurg en te ervaren hoe het is om te opereren.  

Mijn taak voor deze avond, samen met een college, was om iedereen helpen zich te verkleden als chirurg. Operatiejas, muts en handschoenen. We hebben deze avond een hele verscheidenheid aan chirurgen gehad. Verschillende nationaliteiten, leeftijd en lengte. De patient deze avond had een vreemd voorwerp (haribo beertjes) dat verwijderd moest worden uit de buik. Dit uiteraard zonder bloedverlies. Deze uitdaging was te moeilijk voor de meeste chirurgen die langskwamen, vandaar dat we maar niemand hebben aangenomen. Aan het eind van de avond was het de vraag wie er nou het meeste plezier heeft gehad. De bemanning die het hele ziekenhuis door mocht of het team dat alles had mogen organizeren. De volgende activiteit in onze start-up kalender is de ziekenhuis ontruimings oefening. We hebben regelmatig brandoefeningen, gedurende de gehele werkperiode. Maar aan het begin van de werkperiode, wordt er een grote oefening gehouden, voornamelijk voor het ziekenhuis team. Deze oefening is bedoeld om te oefenen hoe we veilig patiënten, inclusief chirurgische patiënten tijdens de operatie, veilig van boord kunnen krijgen mochten we ooit in zo’n situatie belanden. Hier hebben we procedures voor, en deze spreken we regelmatig door, maar nu is het tijd voor actie. Allereerst spreken we nogmaals de procedure door met ons team. Wat zijn de verschillende rollen, wie is waar verantwoordelijk voor, langs welke wegen kunnen we onze afdeling verlaten om veilig buiten te komen. En helaas, wij zullen trappen op moeten om van boord te kunnen. Tijdens calamiteiten zullen de liften niet werken. Wat moet er meegenomen worden, hoe en door wie.

Tijdens de kerstvakantie hebben we opnieuw de mogelijkheid genomen om te oefenen, aangeizen er geen geplande patiënten naar de OK kwamen. Daarbij hadden we een aantal nieuwe teamleden, dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om tijdens een regulieren brandoefening een evacuatie van een patient te oefenen. De officiële ontruimingsoefening werd gevolgd bij een foto met de gehele bemanning en daarna het hele ziekenhuis team.

Het laatste officiële onderdeel van onze start-up kalender is de gebedswandeling. De zondagavond voordat het ziekenhuis wordt geopend om patiënten op te nemen op de verpleegafdeling, wordt de gehele bemanning uitgenodigd om met ons door het ziekenhuis te lopen en elke afdeling op te dragen in gebed. Om te bidden voor de patiënten en hun mantelzorgers die gaan komen. Te bidden voor de patiënten die we kunnen helpen middels een operatie, maar zeker ook voor degene waar me mee in contact komen die we niet kunnen helpen, om welke reden dan ook. Om te bidden voor onze dagwerkers, die ons helpen met allerlei verschillende taken en werkzaamheden. Eén van hun meest belangrijke taken is het vertalen voor onze patiënten. Ook al is Sierrra Leone een Engels sprekend land, het betekent niet dat al onze patiënten ook daadwerkelijk Engels spreken en begrijpen. We bidden voor alle teamleden die gaan komen, aangezien ons team wekelijks wisselt, over alle afdelingen van het ziekenhuis. Bidden voor kracht en energie voor onze lange termijn vrijwilligers in het ziekenhuis en degenen die een groot deel van alle verantwoordelijkheid dragen en een leidinggevende functie hebben. Het is een hele bijzondere tijd, wanneer de gehele bemanning samenkomt en we opnieuw worden herinnert aan waarom we doen wat we doen en dat we dit niet kunnen zonder God’s hulp. Ik zal hier geen foto’s van plaatsen, aangezien dit nooit recht doet aan wat we ervaren. Terwijl ik deze avond door het ziekenhuis liep, werd ik herinnerd aan de patiënten waar we de afgelopen werkperiode mee mochten werken, in Senegeal, aan het begin van 2023. De uitdagingen, moeilijkheden, verdrietige momenten. Maar ook de vreugde wanneer patiënten (eindelijk) het ziekenhuis kunnen verlaten. Vrij van de last die ze meedroegen. Het bijzondere van het teamwork dat we hier verrichten, wanneer we samen zoeken naar wat het beste is voor elke patient en gezamenlijk de extra mijl lopen. Iedere keer als ik denk aan wat we doen hier aan boord, de manier waarop er in de OK wordt gewerkt, zelfs na zoveel jaar, verbaast het me nog steeds, dat op de een of andere manier dit werkt. Neem 7 à 8 teamleden van verschillende delen van de wereld. Laat hen samewerken in een operatiekamer, waar ze elkaar niet kennen, niet weten hoe dit ziekenhuis wordt gerunt, niet weten hoe de ander is opgeleid en niet weten wat ze van elkaar mogen verwachten. Als voorbeeld. 2 chirurgen uit Amerika, een chirurg uit Zwitserland. Een anesthesist uit Engeland, anesthesie medewerker uit Nieuw Zeeland en 3 operatie-assistanten. Eén uit Hong Kong, één uit Australië en ik als Nederlander. Als je dit leest, denk je waarschijnlijk, dat klinkt gevaarlijk en werkt vast niet. Mee eens. Maar ik kan oprecht zeggen dat het werkt. We ervaren heel bijzonder teamwork. Niet om wat we doen, maar omdat God ons de mogelijkheid geeft dit te doen in Zijn kracht.

Terwijl ik deze blogpost schrijf, zijn we halverwege onze werkperiode in Sierra Leone. Er is veel gebeurd in de afgelopen maanden. Ik heb mogen werken met fijne collega’s, van over de hele wereld. Heb nieuwe vrienden gemaakt. Heb afscheid moeten nemen van hele bijzondere en waardevolle vrienden. Vrienden die de afgelopen maanden/ jaren meer dan vrienden zijn geweest. Moeilijke momenten van afscheid. Momenten die me verdrietig en blij maken tegelijkertijd. Verdrietig omdat op dit moment onze wegen scheiden en een verschillende richting opgaan. Niet meer samenwerken/ -leven aan boord van de Global Mercy. De eén omdat ze terugkeert naar de Africa Mercy, de ander omdat het leven in haar “thuisland” wacht. Vrienden die ik zeker ga missen in het leven van elke dag. Tegelijkertijd ben ik dankbaar voor de tijd die we samen hebben mogen doorbrengen. De vriendschap die we hebben mogen opbouwen. Daarnaast zijn er altijd “oude” vrienden die iedere werkperiode terugkeren voor een aantal weken. Als terugblik op 2023, we hebben aan boord van de Global Mercy 1540 operaties mogen uitvoeren, voor 1437 patiënten. 795 operaties (728 patiënten) zijn uitgevoerd tijdens de werkperiode in Senegal. Tot dusver hebben we in Sierra Leone 709 patiënten mogen helpen, en zijn er 745 operaties uitgevoerd. Waarbij we nog 5 maand te gaan hebben.
Als je kijkt naar deze 709 patiënten die geopereerd zijn, betekent dat dat er 709 levens zijn veranderd.
Maar niet alleen de levens van de patiënten zelf zijn veranderd, dit heeft ook invloed op hun familie, hun omgeving. Zij kunnen terug naar hun werk, zorgen voor hun kinderen, hun families. En niet alleen lichamelijke genezing, maar ook emotionele genezing. Wanneer patiënten vertellen over hun ervaring in het ziekenhuis aan boord, dan horen we vaak het volgende. Gezien worden als mens, niet een aandoening zijn maar een persoon, met een naam. Er mogen zijn. In de ogen gekeken worden, en niet neerkijken op hen. Waardevol zijn. Ze krijgen medische zorg, voedsel, bemoediging. Er wordt 24/7  naar ze omgekeken. En ja, er is meer werk dan wij kunnen doen in de tijd dat we hier zijn. Er zijn patiënten die we niet kunnen helpen, om verschillende redenen. Soms zijn wij terneergeslagen, ontmoedigd omdat er altijd meer te doen is dan wij kunnen behappen. Gefrustreerd omdat er in ons thuisland zoveel meer is, en er hier zoveel gebrek is. Gevoelens van verslagenheid, verdriet dat het leven zo oneerlijk is, en de nood zo veel groter dan wij kunnen dragen. Ik weet dat we beperkt zijn in wat we kunnen. Iedere dag is een nieuwe kans om te doen wat in ons vermogen ligt. De patient te helpen die op dat moment voor ons staat, naar ons beste kunnen. Eén tegelijk. Eén patient die recht heeft op onze onverdeelde aandacht, onze tijd, onze energie. Een kans om die ene patient te helpen op de manier waarvan wij hopen dat anderen voor onze familie en geliefden zorgen. We werken veelal meer dan onze “officiële” werktijden, aangezien operatietijd lastig in te schatten is en onderhevig aan veranderingen. En soms moeten we terug naar de OK voor onvoorziene omstandigheden, complicaties die optreden. Niet iets waar we voor kiezen, maar het is onderdeel van ons werk. En als we dan toch aan het werk moeten, dan mogen we er het beste van maken, en er is altijd tijd voor een glimlach. Misschien herkent u de gezichten op de foto hieronder van foto’s aan het begin van deze blog. En zoals ik eerder al aangaf, wij 4-en hebben allen onze eigen rol/taak binnen het team en we werken niet vaak heel direct samen. Toch gebeurt het af en toe dat we buiten werktijd tegelijk terug aan het werk moeten.
En nee, dit is niet na lunchtijd, maar inderdaad, na middernacht. Toch kon er nog een lach vanaf.

 

Deze keer is het slechts 4 maanden geleden dat ik een update heb geplaatst (althans, sinds ik begonnen ben met het schrijven van deze update).
De vorige update was geschreven vanaf Tenerife, voordat ik voor de kerstvakantie naar Nederland ging.
Er is veel gebeurd in de achterliggende maanden.
Ik ben veilig in het koude Nederland aangekomen, tijd met familie en vrienden doorgebracht. Genoten van wandelen en fietsen.
Terwijl ik het kerstvakantie noem, is het meer een sociale vakantie te noemen. Het grootste deel van mijn tijd heb ik doorgebracht met anderen. En daardoor misschien minder uitgerust dan ik zou willen. Maar aangezien ik weet dat ik weer voor een aantal maanden weg zou zijn, is het ook fijn om tijd met familie en vrienden door te brengen.
Na mijn “vakantie” weer veilig aangekomen op de GLM (Global Mercy), in Tenerife.
En meteen weer druk aan het werk om het ziekenhuis klaar te hebben voor het werk in Senegal.
De projecten die gepland stonden alszijnde “equipping projecten” hebben we afgerond.
Daarnaast probeer ik nog steeds om alle anderen lopende projecten en taken waar ik de afgelopen anderhalf jaar aan gewerkt hebt af te ronden.

Equipping video.
Deze video geeft een kort overzicht van de werkzaamheden waar we ons tijdens de periode in Tenerife mee bezig hebben gehouden om het ziekenhuis op te zetten en een veilige omgeving te creëren voor onze toekomstige patiënten.We kregen te maken met een aantal ICT uitdagingen en hebben creatieve oplossingen moeten zoeken voor verschillende protocollen en procedures.
Het opzetten van het ziekenhuis is afgerond, waarna de grote schoonmaak kon beginnen.
We hebben open huis van het ziekenhuis gehouden om alle niet-medische bemanning een laatste kijk in het ziekenhuis te geven, voordat het ziekenhuis “verboden toegang voor onbevoegden” wordt.
Zelf heb ik 2 groepen mogen rondleiden door het ziekenhuis.
Vrijdag 10 Februari zijn we vanuit Tenerife vertrokken, op naar Senegal.
Dit was een bijzonder moment, aangezien beide schepen (AFM en GLM) vlak na elkaar uit Tenerife vertrokken en voor ruim een halve dag samen opvoeren. Zaterdag 11 Februari, scheidden onze wegen, halerwege de ochtend.
Dinsdag 14 Februari is de GLM veilig aangekomen in Dakar, Senegal.
Na een soort van rustig weekend, aan ons de grote taak om het ziekenhuis, en voor mijn team de operatieafdeling klaar te krijgen voor gebruik. Meer schoonmaakwerk. Sterilizeren van instrumenten. Uitzoeken van apparatuur en dit op de juiste plek te zetten. Oriëntatie van nieuwe medewerkers en veel training.Evacuatieplannen zijn besproken en geoefend, zodat in geval van nood we weten wat te doen. En uiteraard daarbij te zorgen dat we onszelf en onze patiëntenveilig en zo snel mogelijk van het schip af krijgen.

Vele lange dagen van hard werken om de operatieafdeling klaar te hebben voor de eerste operaties die gepland stonden voor 6 Maart.
En met ons team is dat gelukt.


In de achterliggende 2 maanden hebben we vele patienten door de deuren van de operatiekamers zien komen. Alle 6 operatiekamers zijn gebruikt, evenals de holding en uitslaapkamer.
We blijven elkaar vertellen, er is een eerste keer voor alles. En inmiddels hebben we vele “eerste keren” meegemaakt in ons nieuwe ziekenhuis. Te veel “eerste keren” om op te noemen. Daarom zal ik een korte opsomming geven van een aantal uitdagingen en hoogtepunten.
De eerste operatie aan boord van de Global Mercy

De eerste operatie in OK3


De eerste keer bloed doneren op de GLM en getuige zijn van het toedienen van mijn bloed aan een patiënt.
De eerste “free-flap” operatie binnen de aangezichts chirurgie
De eerste ongeplande opname op de IC.
Moeilijke momenten van afscheid nemen, nadat we maanden samengewerkt hebben om het ziekenhuis (operatieafdeling) klaar te hebben voor gebruik.
Het lijkt erop dat deze werkperiode niet eenvoudig is. Geen eenvoudige operaties, geen korte operaties.
De meeste werkdagen zijn erg lang. Maar de veranderingen in de patiënten zien is het zeker waard.
Als community aan boord hebben we Koningsdag gevierd. Helaas heb ik al spellen en activiteiten gemist, aangezien de operatie langer duurde dan gepland. Maar toen we met ons team om 21.00uur aan het avondeten zaten, werden we toch nog getrakteerd op frikadel en bitterballen.
Gelukkig is het niet alleen maar werk, ik houd er nog iets van een sociaal leven op na.
Ik heb een weekend in de woestijn doorgebracht, met een aantal vriendinnen.  

Uitrusten. Kletsen. Boek lezen. Ritje maken op een kameel. Even weg van het schip, in goed gezelschap, is af en toe hard nodig.
Mijn verjaardag gevierd met cake en spelletjes. Etentje in het weekend.

Het blijft zoeken naar een balans in tijd doorbrengen met mensen die komen en gaan, wetend dat afscheid nemen moeilijker is naarmate je meer tijd samen doorbrengt. En tegelijkertijd de positieve kanten zien van samenwerken met mensen van alle hoeken van de wereld, wetend dat dit niet zou moeten werken maar zien hoe bijzonder het is dat de samenwerking in de OK heel goed loopt, ondanks alle verschillen in opleiding, cultuur, taal en gewoontes. En het blijft bijzonder om te zien hoeveel we met elkaar delen in zo’n korte tijd.

 

Het is goed om bekenden te zien terugkeren, nadat je elkaar ruim 3jaar niet hebt gezien. Nieuwe vriendschappen opbouwen.
Allemaal onderdeel van het “schipleven”.
Een ander onderdeel van het “schipleven” is de keuze en beslissing over de toekomst.
Blijf ik nog een jaar of is het tijd om definitief terug te keren naar Nederland.
En mocht ik besluiten om te blijven, wil ik dan mijn huidige baan blijven uitoefenen of toch liever een andere functie.
Maar ook, wil ik op de Global mercy blijven of ga ik liever terug naar de Africa Mercy?
Wat maakt dat ik een bepaalde keuze maak. Anderen en hun keuze om te blijven, terug te keren naar “huis” of terug naar het andere schip? De baan die ik graag wil doen? Wat anderen graag willen dat ik ga doen? Heeft de “luxe” op de Global Mercy invloed op mijn keuze?
En tot slot, plannen voor de zomervakantie/
Hoe ga ik mijn vrije tijd over de zomer besteden? Hoe zorg ik dat ik de broodnodige rust krijg. Hoe laadt ik op voor wat de komende werkperiode brengt?
Tijd doorbrengen met familie en vrienden.
Verhalen delen van mijn werk en leven aan boord.
Het huidige plan is om de laatste week van Juni door te brengen in Engeland. Tot rust komen voordat ik voet op Nederlandse bodem zet. Ik hoop vanaf 1 Juli in Nederland te zijn, voor de rest van mijn vakantie.
Vanuit Nederland zal ik terugvliegen naar Tenerife om weer aan boord van de Global Mercy te gaan wonen.
Ik zal zo’n 5 weken “thuis” zijn, in Stadskanaal. In deze tijd hoop ik familie en vrienden weer persoonlijk te ontmoeten, en verhalen van de afgelopen maanden te delen.
Mocht u/jij graag een presentatie plannen, voor kerk/school/jeugdclub, laat het me weten dan kijk ik wat er mogelijk is.

This time it’s only been 4 months since the last update has been published (or at least at the time I start writing this current update).
The last update was written from Tenerife, before going to the Netherlands for a Christmas break.
A lot has happened in the last couple months.
Made it to a cold Netherlands, spend time with family and friends. Enjoyed walks and bike rides.
And although it’s called Holiday, it’s kind of a social Holiday where most of my time was spend with other people, so maybe not as restful and relaxing as I hoped it would be. But knowing that I would be leaving for a while again, it’s good to spend most of that time with family and friends.

Arrived safely back to the GLM (Global Mercy) in Tenerife. Where I got straight back into the craziness of hospital work.
We finished the projects that were scheduled as “equipping projects”.
I’m still trying to finish all the final bits of the projects I’ve worked on over the last year-and-a-half.

Equipping video.
This video shows some of the work we’ve been doing during our time in Tenerife to get the hospital set up and safe for receiving patients.

We faced some IS challenges and have been creative finding creative solutions for different protocols and procedures.
Finished setting up the hospital. Started cleaning the hospital. Held an Hospital Open House for the non-medical crew. I got to tour 2 wonderful groups of people through our brand new hospital.

Friday February 10th we left Tenerife to sail to Senegal.
This was a very special moment as both of our ships (the AFM and the GLM) both left Tenerife shortly after each other and sailed “together” for the first half day.On Saturday February 11th we departed our ways mid-morning. Tuesday February 14th, the GLM arrived safely in Dakar, Senegal.
After a somewhat relaxing, restful weekend, we had the big job to get the Hospital, and for our team the Operating Rooms, ready. More cleaning, sterilizing of
instruments, sorting out equipment and lots of orientation and training. Some evacuation practices to make sure that in case of emergencies and the need to evacuate the ship, we could safely evacuate our hospital and get all our patients off ship safely.

Long days of hard work to have the Operating Rooms ready to receive patients by March 6.
And as a team, we managed to do so.


In the past 2 months we’ve seen many patients come through our Operating Room department.
We’ve used all 6 operating rooms, our holding bay and recovery room.
We always tell each other, there’s a first for everything. And we’ve seen may first in our brand new hospital. There are too many firsts to list them all. So I’ll give you a list with some of the challenges and highlights.
First surgery onboard the Global Mercy 

First time using OR3


First time donating blood and witnessing it being given to a patient.
First free flap surgery within our MaxilloFacial program.
First (un)expected ICU admission
Difficult goodbyes, as we worked together on getting this hospital ready for many months.
It seems that this field service nothing is easy. No simple surgeries, no short surgeries.
Most workdays are long. But seeing the changes in our patients is definetly worth it.
As ship community we celebrated Kingsday. Unfortunately I missed all the games, as our surgery took longer than scheduled. But when our team finally ate dinner at 9 pm we got some frikadel and bitterballen.

There’s still some life happening outside of work.
I’ve spend a weekend in the dessert with some of my friends.

Relaxing. Chatting. Reading. Camel ride. Just being away from the ship for a short time in good company is necessary every now and then.
Celebrated my Birthday with cake and games, and dinner out on the weekend.



Finding balance in spending time with people that come and go, knowing that the goodbyes are harder when you spend more time together. And at the same time seeing the beauty of working together with people from all over the world, knowing that it shouldn’t work but being amazed at how well we work together and how much we share in such a short period of time.
Seeing people coming back after you haven’t seen them for over 3 years. Making new friends.
It’s all part of what we call “ship life”.
Another part of “ship life” is making a decision about what is next.
Do I stay here for another year or do I go home?
And if I decide to stay, do I want to keep my current job, or is it time to switch to something else.
Also, do I stay on the Global Mercy or do I want to move back to the Africa Mercy.
Where are all these decisions based on? Other people, and the decision they make to stay, leave or go back to the AFM? The job that I want to do? What other people would like me to do?
Has the “luxury” on the GLM influence on my decision?

And lastly, summer plans.
How am I going to spend my time off over the summer to get some much needed rest.
Trying to recharge for what’s next.
Spending time with family and friends.
Share stories about work and life onboard.
The current plan is to arrive in the Netherlands July 1st, and spend about 5 weeks in the Netherlands.
From there I’ll travel back to the Global Mercy in Tenerife.
I’ll be “home” for about 5 weeks. It’s not a long time but I hope I get to see some people and get to share some stories. If you’d like to catch up or schedule a presentation for church/ school/ youth group, feel free to reach out to me.

 

 

 

 

Dear all,

How to start a blog post when it’s months overdue?
In Dutch we have a saying “beter laat dan nooit” (better late than never), so in that light, I finally found some time to write a much needed update. Which a few months later is still not finished.
I could come up with a list of excuses, but that only takes time and doesn’t give a real update.

My last post was written in February, from the AFM in Senegal. Where I was to help with the set-up of the hospital after it hasn’t been in use for almost 2 years.
The set-up was a busy time, with lots and lots of cleaning. We managed to get everything ready in the 3 weeks that we’d scheduled for this.
I’ve been part of the first surgeries and tried to do as much of a handover as possible.

The beginning of March I left the AFM, with the plan to return to the GLM and stay there to continue with the equipping of the hospital.
Together with friend and co-worker Franziska, we flew from Dakar to Brussels, took the train to Rotterdam and a taxi to the ship. Who was docked in Rotterdam.
Such a different world. Leaving the AFM in Dakar, Senegal, on Thursday, where we finally were able to help by performing surgeries. Desperate patients, who have been waiting for more than 2 years to receive surgery, a poor country, so much need. Arriving in Rotterdam on Friday, where there are some festivities going on. Tours of the ship, for thousands of people who are interested in our work. Who are getting a change to set foot onboard and experience a little bit of what we’ve been doing in the past years and hope continue to do in the coming years.Such a different environment, different excitement. Different temperature as well. Hard to believe that those two worlds are so different and the change from one to the other was quite shocking.

Our flight was overnight, and we hardly slept, to stay awake all day we went for a walk in the park after lunch. The ship was docked opposite of the park.
Walking in your own country, even though not an area I’m familiar with, and running into so many different people that you know from all over the world. Who would expect to find friends from Norway, Sweden, Germany, the UK and Switserland walking around in Rotterdam?
The 10 days I spend in Rotterdam were mostly filled with meeting people, giving tours around the ship and talk about all we do and what’s coming in the next months.
We had a day off and spend some time away from the ship and walk around in Kinderdijk.
Being a tourist in my own country surrounded by friends from all over the world is definitely a new experience.

But one of the best moments was showing family around my home.
With the long drive, not wanting to be late, they showed up more than an hour early.
So we got to start with coffee in the dining room, where they got to meet some of my co-workers and friends.
We did one of the organized experience tours. Where they got to see parts of the hospital.
After the tour, some more coffee and the personal tour of the ship, where I got to show them the spaces where the crew hangs out, such as our dining room, crew galley, crew laundry, library etc.
And of course more of the hospital, the spaces that the tour doesn’t get to, but I as hospital crew do have access to.

It was a great time in Rotterdam, but very tiring.
When the event was finished and everything packed and ready for sail, we left for Tenerife.
It wasn’t the smoothest sail I’ve done so far.
I spend a lot of time asleep, trying to catch up and rest from my busy time in Senegal and the excitement in Rotterdam.
We had a couple activities during the sail. We did a 5K walk on deck 10, sockgolf all over the ship, worship outside on deck 11. Enjoying the sun (and wind).

And so I arrived in Tenerife again. And no, it’s not a holiday, not the touristy area, but an industrial port and we’re supposed to work.
Our time was quickly filled with all kinds of projects.
Checking out the OR tables that had arrived in Antwerp. How do they work? What about all the different attachments? How do they work, do they do the job we need them to do. Are there items missing, and if so what do we need extra.
How are we going to store our implants (mostly plates and screws)? What do we need for that.
What are the supplies that we need. Here is the list with about 10.000 items that we have in our system, please tell us what you need and how much.
And so on. I’ve spend a lot of time behind a computer, to sort out all these things.

And after almost 8 weeks, I got on a plane, back to Senegal, as my help was needed there in the OR.
The GLM was going to Senegal as well, for some special celebrations and MCB (medical capacity building) work.
I left ahead of the ship, to be able to work in the OR for an extra week.
It was good to be back in the OR. Dealing with patients, doing the job I’m used to do and where I know what to do.
At the same time it was very busy, still keeping up with emails and work for the GLM.
The plan was to work in the OR for 6 weeks, but unfortunately I got Covid after 5 weeks, so I spend my last week in Senegal in isolation on the GLM.
When we sailed out the beginning of July I was still isolated. Another strange departure of Senegal.

After arrival back in Tenerife I got some PTO and spend 4 weeks in the Netherland. A short time to catch up with family and friends.
I made it back to the GLM, in Tenerife, beginning of August. The last months have been busy with finishing our equipping work. And hopefully we’ll be ready to go to Senegal for Field Service in February.

There’s still a lot of work to do, supplies to sort and procedures to work on.
A lot of the instruments and equipment that got ordered around December 2021 have arrived in the last weeks/ months, but there are still some missing. A lot of pieces to keep track of.
At the moment the hospital looks like a work zone and it’s hard to imagine a hospital with patients.
But it does look better each week.
It is really hard to explain what I’ve been doing during the equipping of the Global Mercy.
So check out this video (https://vimeo.com/779106506/c1ab1b53a7).

The beginning of December we welcomed our sister ship the Africa Mercy into Tenerife. What a joy to see them sail in. Meet “old” friends again. Catching up, saying goodbye. Welcome them into “our” ship, a new home to many of them, as they will move over to join our ship for it’s first field service in Senegal early next year.
The Africa Mercy will set sail to South Africa for an extended maintenance period.
There is life outside of work. Got to see some parts of the island of Tenerife.
Go for hikes, different cities. I’ve done some see kayaking. Hiked down mount Teide. Enjoyed a day in the waterpark.

And this month is filled with Christmas activities.

While it was early Tuesday morning I started to finish this update, doing laundry while writing this update, by now it's the end of the day, I’m ready to go on PTO., within 12 hours. Time to spend time with family and friends. Hoping that the temperature won’t go down to far.

 

 

 

 

 

 

 

Lieve allemaal,

Hoe begin je na ruim 6 maanden (inmiddels zelfs 9) weer aan een nieuwe blog post?
Nu zou ik kunnen zeggen beter laat dan nooit, dus ik heb eindelijk tijd gevonden (gemaakt) om een update te schrijven.
Ik kan een hele lijst met redenen gaan aanvoeren om te verontschuldigen, maar dat kost alleen maar tijd en wordt het niet anders van.

Mijn vorige blog post was geschreven in February, vanaf de AFM in Senegal, waar ik tijdelijk was om te helpen met het opzetten van de operatiekamers in het ziekenhuis en de start van de operaties, nadat het ziekenhuis bijna 2 jaar gesloten was geweest.
Het opzetten van de operatiekamers was een flinke klus. We hebben een paar erg drukke weken gehad, vooral veel schoonmaken. Het is ons gelukt om de operatiekamers gebruiksklaar te krijgen in de 3 week die er voor stond. Na het inrichten ben ik nog betrokken geweest bij de eerste operaties en heb ik daarnaast zoveel mogelijk kennis, procedures en processen over te dragen.

Begin Maart ben ik teruggegaan naar de GLM om me daar verder bezig te houden met het inrichten van het nieuwe ziekenhuis.
Samen met vriendin en collega Franziska, ben ik naar het vliegveld van Dakar, Senegal gebracht.
Van Dakar naar Brussel gevlogen (nachtvlucht), vervolgens de eerste trein naar Rotterdam en een taxi naar het schip, die op dat moment in Rotterdam lag.
Dat is toch wel een wereld van verschil.
Vertrek vanaf de AFM in Senegal, op donderdagavond, waar we eindelijk weer chirurgische hulp konden bieden. Patiënten die meer dan 2 jaar hebben gewacht op een operatie, armoede, zoveel nood. Dan aankomen in Rotterdam op vrijdagmorgen, waar het aandoet als een groot feest. Vele activiteiten. Rondleiding aan boord voor duizenden mensen. Mensen die geïnteresseerd zijn in het werk dat we doen. Die op welke manier dan ook hierbij betrokken zijn. Eindelijk een kans om zelf voet aan boord van het schip te zetten en te ervaren hoe het is om aan boord te zijn, te zien wat er in de afgelopen jaren gedaan is en wat we hopelijk de komende jaren kunnen blijven voortzetten. Wat een verschil in omgeving, temperatuur, behoefte, wat een ander enthousiasme.
Het is moeilijk om te bevatten dat deze 2 werelden zo verschillend zijn, en de verandering van omgeving was toch best shockerend.

Onze vlucht was een nachtvlucht, amper een oog dicht gedaan en om te zorgen dat we wakker zouden blijven, zijn we maar in het park gaan wandelen. Het schip lag aan de parkkade in Rotterdam, letterlijk tegenover het park.
Toch een vreemde gewaarwording om in eigen land rond te lopen, een voor mij onbekende omgeving, en dan bekenden van over de hele wereld tegen het lijf te lopen. Had nooit gedacht om in Rotterdam, Zweden, Noren, Duitsers, Zwitsers en Britten tegen te komen.

De 10 dagen dat ik in Rotterdam heb doorgebracht waren vooral gevuld met het ontmoeten van mensen, rondleidingen geven aan boord, uitleggen wat er al gedaan is en nog gedaan moet worden.
Op m’n enige vrije dag, ben ik er samen met vriendinnen op uit geweest en hebben we een dagje de tourist uitgehangen. Met de waterbus naar Kinderdijk. Hoe toeristisch kun je het maken.
Tourist in eigen land, met vrienden van over de hele wereld is zeker een hele nieuwe ervaring. En in een voor mij onbekend deel van Nederland is mijn enige voordeel het feit dat ik de Nederlandse taal (redelijk) beheers.

Eén van de beste momenten tijdens ons verblijf in Rotterdam was het aan boord hebben van familie.
Na jarenlang mijn verhalen aangehoord te hebben, foto’s en video’s te zien, konden ze nu zelf aan boord rondlopen en kijkje krijgen in mijn schipleven.
Uiteraard is Rotterdam voor hen niet naast de deur. En rekening houdend met file etc., waren ze ruim een uur te vroeg voor de officiele rondleiding.
Dus eerst koffie drinken in onze eetzaal, samen met mijn collega’s en vrienden.
We hebben samen de Experience Tour gedaan. Zo kregen ze een deel van het ziekenhuis te zien. Patiëntenverhalen te horen. Koffie na afloop en wat napraten met deze en gene, zeker aangezien ik regelmatig aan de praat gehouden wordt door mensen die me (her)kennen.
Na deze tour was het tijd voor een persoonlijke rondleiding. Hierbij konden bijna alle delen van het schip bekeken worden. De ruimtes aan boord waar de crew rondhangt, eetzaal, keuken waar de bemanning zelf kan koken, bibliotheek, wasserij, delen van het ziekenhuis die niet bij de tour betrokken waren.

Het was een mooie en bijzondere tijd in Rotterdam, maar wel erg vermoeiend.
Nadat het hele event in Rotterdam voorbij was, alles ingepakt, opgeruimd en klaar voor de vaart vertrokken we naar Tenerife. Niet een hele rustige vaart deze keer.
Deze tijd vooral gebruikt om bij te komen. Uitrusten van de weken in Senegal, de tijd in Rotterdam. Alle indrukken verwerken. Veel slapen, ship acitviteiten. 5km lopen op het dek, sok golf over het gehele schip, worship buiten op dek 11, genieten van de zon (en wind).

En zo kwam ik opnieuw aan op Tenerife.
En nee, helaas, niet voor vakantie. We verblijven ook niet in het toeristisch deel van Tenerife, maar in een industriële haven, en we zijn hier om te werken.
Onze tijd werd al snel opgevuld met allerlei projecten.
Hoe werken de operatietafels die in Antwerpen aan boord zijn gekomen? Hoe zit het met alle hulpmiddelen die er bij horen. Hoe werkt alles, voldoet het aan onze eisen/ wensen? Waarom wel/niet? Veilig in gebruik? Gebruiks vriendelijk? Ontbreekt er nog iets?
Hoe slaan we alle implantaten op (platen, schroeven, pennen)? Waar? En wat zijn we daarvoor nodig. Wat zijn alle disposables die we nodig zijn en hoeveel? Hier is de lijst met 10.000 items, kun je aangeven wat je nodig bent. En ga zo maar door…
Ik heb heel wat tijd achter een computer doorgebracht om een en ander uit te zoeken.

En binnen 8 week zat ik in een vliegtuig, onderweg naar Senegal, omdat mijn hulp nodig was in de OK aan boord van de Africa Mercy.
De Global Mercy ging ook naar Senegal, voor een aantal speciale activiteiten en MCB-work (Medical Capacity Building). Training voor lokale gezondheidszorg werkers.
Omdat mijn aanwezigheid al een week eerder gewenst was, ben ik or het schip uitgegaan, vliegen, i.p.v. varen.
Het was goed om terug te zijn in de OK. Werken met patiënten. Het werk doen dat ik gewend was om te doen. Waar ik weet wat ik doe.
Het was een erg drukke tijd. Deels vanwege alle special activiteiten rondom de Global Mercy. Daarnaast het werk op de Africa Mercy en tegelijk zorgen dat ik niet achter raak met m’n werk voor de Global Mercy. Emails bijhouden, aanvraag van materialen in de gaten houden. En natuurlijk het weerzien met alle bekenden aan boord van de Africa Mercy.
Dit alles nog steeds te midden van de Covid Pandemie. Het plan was dat ik 6 week in de OK zou werken, maar helaas had ik na 5 week het Covid virus te pakken, dus mijn laatste week in Senegal heb ik in isolatie in m’n eigen hut doorgebracht.

Voor mij opnieuw een raar vertrek vanuit Senegal, zonder echt afscheid te kunnen nemen.
Na vertrek uit Senegal terug naar Tenerife.
De (hopelijk) laatste fase van het equipping werk.

Voor mij eerst tijd voor PTO. Tijd voor rust, family en vrienden zien. Even geen werk.
De maanden die achter me liggen is er veel werk verzet op de Global Mercy om het ziekenhuis gereed te krijgen voor onze field service in Senegal, begin volgend jaar.
Een groot deel van wat besteld is, is binnen. Het wachten is nog op een aantal instrumenten, implantaten etc.
Het ziekenhuis heeft er lange tijd bijgelegen als constructie zoen, waar het grootste deel van het plafond in de gang stond, overal werklui, ladders, electriciteitsdraden, koperen buizen etc.

Wat het “equipping werk” precies inhoudt en hoe mijn dagen gevuld zijn is lastig uit te leggen.
Om de bemanning aan boord, die niet in het ziekenhuis werkt, op de hoogte te houden van wat er gebeurt is er wekelijks een korte video opgenomen om alle verschillende kanten van het equipping werk te belichten. Inmiddels is er ook een video beschikbaar om te delen en zo mensen een kijkje te geven “inside equipping” (https://vimeo.com/779106506/c1ab1b53a7).

Naast al het werk is e rook af en toe tijd voor ontspanning.
Ik heb inmiddels een en ander van Tenerife gezien. Verschillende mooie wandelingen gemaakt. Kayaken op zee. Diverse plekken bezocht, tijd doorbrengen met vrienden. Mount Teide gezien, kabelbaan omhoog en vervolgens kilometers dalen.
Waterpark bezocht, gelukkig is het weer hier nog steeds zomers.

Het is inmiddels dinsdagavond laat, de laatste was is gedaan, werk zo goed mogelijk afgerond. bagage staat klaar en ik probeer nu eindelijk deze update de deur uit te krijgen, voordat ik morgenochtend in het vliegtuig stap.

Even tijd voor family en vrienden. Rust. En hopelijk daalt het kwik niet al te ver.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dear all,

In my previous update (June) I wrote about all the changes and challenges we experienced on the ship, when Covid-19 happened.
All the goodbyes, sail, arrival in Tenerife, quarantine and isolation.
Ending with my future plans, which I still don’t know how that will look like.

But let’s start with my final weeks on board and give you an insight on the last few months in the Netherlands with all the changes and challenges.
Most of my days were similar. Getting up for workout, shower, breakfast and go to work. Depending on my galley schedule I had to start at 8 in the galley, cutting tomatoes, cucumber, carrots etc. With less and less co-workers our days were busy. Hardly time for breaks, long days, standing on your feet.
My off-days I worked in the OR office, to get as much work done as possible.

 

In between planning and preparing for departure. When and how will I leave. What is the best and safest route to go to the Netherlands. Where will I stay, what will I do and so on.
The Dutch office has been really helpful in this. They provided living space in Tynaarlo, together with two of my friends. We found a flight into Dusseldorf, Germany. Where a taxi van picked us up and drove us home. After three months, finally of the ship, with more space than the dock. It was strange being in an almost empty airport, in a plane with around 30 travellers. Everyone wearing masks.
Of course it was raining when we made it “home”.

 

Our little house was decorated with some orange flags, balloons, pictures. It made us feel welcome.
Provided with plenty groceries. A bedroom bigger than my 3-berth cabin on the ship.
And best of all, our own garden, lot’s of green around us. It was good to have each other in this crazy transition time.
Quarantine was filled with reading, walks, bike rides and staying away from people.
After the first two weeks, there was some more freedom.
Seeing a supermarket for the first time in months was a little overwhelming, but slowly I got to used to live in the Netherlands. While my heart longed to the ship and my ship family it was also good to be around friends and family in the Netherlands again. Different than I’m used to, but good.

 

Not much happened during this time. A lot of thinking about the future, figuring out different options.
What do I want, what is wise, what is possible, what are the consequences of each option.
After all my thinking and debating there were two options left.
Returning to the ship, work part time on protocols, procedures and other OR stuff and work in the galley for the other 50%. Stay for two months, so I don’t have to deal with registration, insurance and other paperwork. Go home for Christmas and return to the ship and Senegal in January. Hoping that I wouldn’t get stuck on the ship if Covid gets worse in Spain and/or the Netherlands. IF returning to Senegal in January was a safe option.
Staying in the Netherlands, find living space, a job and a car and wait till it’s time to return to the ship. And do all the paperwork.

 

I can tell you that it wasn’t an easy process. And I’m often in doubt if I made the right decision. While writing this update I’m starting to feel homesick. Let me explain a little bit about my options/ choices/ challenges. My heart longs for Africa and the ship. With the ship being in Tenerife at the moment, no surgeries being done, how frustrated will I be, not being able to do my “normal job with it’s challenges”.  How long can I manage that. Is that wise. What are the risks? Getting stuck on the ship, cutting tomatoes for months. I’ve done it before, so I know I can, but will it be life-giving for me? Will I choose this option because it’s the easiest option?But staying in the Netherlands for a while didn’t look attractive to me. So many things I would have to do, think about and organize. I would need a place to live, but where depends on where I would work. Where would I like to work. Will I get a job for a few months. What would I do? Back to the OR with all it’s challenges or an easier, less challenging job as a nurse. How will I find a car, not too expensive, knowing that I will leave as soon as I can. How do I find a place to live, cause I need a job to afford it.

Where do I even begin… What needs to happen first…
I decided that if I would stay in the Netherlands I want to be close to family, friends and church.
After receiving an email from HR in the Dutch office, I knew an OR nurse at the office that worked as a travel nurse in the OR before. He provided some helpful information and I decided to send out some emails, just to gain information. Had a chat with family members, called the holiday park in my hometown to see if there was living space available for me.

 

Long story short, I got a fulltime job, in the OR, not too far from my hometown (1hr traveltime). I got to rent an apartment at the holiday park in my hometown. Which means I’m close to family, friend and my church. Have a car available to me to get to work and back. Got some help to figure out all the paperwork and registration. Insurance sorted and covered.
Before I could start at the hospital I had to get TB and MRSA tests done, all negative, so I had my first day of work in the OR after 6 months on September 14th.
Let’s say it’s different. It’s impossible to compare this job with my job on the ship.
But I do like it. It’s so good to be back in the OR. To be part of surgeries. The procedures we do here are totally different than the ones on the ship. I get to see, do and experiences new things each day.
It’s challenging to do things I’ve never done or seen before. But so far I manage. I enjoy being in the OR.
It’s strange to get paid for a job, instead of paying to work.
I’ll stay here at least till March. By then I hope to know more about my future within Mercy Ships. Where will I go and what will I do. I have to trust that I will end up where God leads me.
And that it all will be okay. I keep reminding myself that there is a reason I’m in the Netherlands for a season. I don’t know the reason right now, and I might never know, but it will be okay. I will be okay.

 

Deddy

 

 

 

 

 

Lieve allemaal,

In mijn vorige update (June) heb ik geschreven over alle veranderingen en uitdagingen waar we op het schip mee te maken kregen toen het Corona virus toesloeg.
Het afscheid nemen, varen, aankomst in Tenerife, quarantaine and afzondering.
In deze update eindigde ik met de toekomstplannen, deze zijn nog steeds onduidelijk.

Laat ik beginnen met mijn laatste anderhalve week aan boord and the afgelopen maanden in Nederland met alle veranderingen en uitdagingen.
De dagen aan boord verliepen redelijk gelijk. Vroeg opstaan, workout, douchen, ontbijt en aan het werk. Afhankelijk van mijn werkrooster voor de galley, werd ik daar op mijn werkdagen om 8 uur verwacht. Tomaten, komkommer, wortels etc. snijden. Met steeds minder werknemers werden onze werkdagen drukker. Amper tijd voor pauze. De hele dag op twee benen staan in de keuken, zorgen dat er voldoende te eten was. De dagen dat ik niet in de keuken hoefde te werken, werkte ik in het kantoor van de OK. Om toch maar te zorgen zoveel mogelijk werk voor elkaar te krijgen.

Tussen de bedrijven door werken aan terugkeer naar Nederland. Wanneer kan ik vertrekken, wat is de reisroute en de beste en veiligste manier om naar Nederland terug te keren.  Waar verblijf ik, wat ga ik doen etc. Het Nederlandse kantoor van Mercy Ships is hierin heel behulpzaam geweest. Zoals ik al eerder vermelde er was woonruimte voor ons (3 Nederlandse verpleegkundigen) geregeld in Tynaarlo. Uiteindelijk hebben we een directe vlucht naar Dusseldorf, Duitsland gevonden. Daar werden we opgepikt door een taxibusje en naar Tynaarlo gebracht.
Na 3 maanden eindelijk van het schip af. Meer zien en meer ruimte hebben dan alleen de kade. Het was raar om op een bijna leeg vliegveld te zijn. Een vliegtuig met slechts 30 passagiers. Iedereen draagt mondmaskers. En natuurlijk regende het toen we “thuis” aankwamen.

Ons huisje was versierd met oranje vlaggetjes, ballonnen, tekeningen en kaartjes. We voelden ons in ieder geval welkom in Nederland. Voorzien van meer dan genoeg te eten. Een slaapkamer groter dan mijn 3-persoons hut aan boord.
And het mooist van alles, onze eigen tuintje. Ruim en vooral groen.
Het was goed om hier samen te zijn, in deze rare tijd van transitie.
Onze quarantaine tijd werd gevuld met lezen, wandelen, fietsen en uit de buurt van anderen blijven. Na deze 2 week hadden we meer vrijheid. Al was het best vreemd om na zoveel maanden een supermarkt binnen te lopen. Waar een ieder al gewend was aan de Corona maatregelen was voor ons alles nieuw.
Langzaam raakte ik gewend aan het in Nederland zijn.
Terwijl mijn hart nog steeds hunkert naar Afrika, het schip en mijn schip familie is het ook fijn om weer dicht bij familie en vrienden in Nederland te zijn. Ook al is het anders dan ik gewend ben, het is goed hier even te zijn.

Veel is er niet gebeurd in deze tijd. Ik heb veel nagedacht over de toekomst. Nadenken over de verschillende mogelijkheden. Wat zou ik willen, wat is verstandig, wat is mogelijk and wat zijn de gevolgen van de verschillende opties.
Na veel denken en beredeneren zijn er 2 opties overgebleven.
Na de zomer terug naar het schip, parttime aan protocollen en procedures en ander papierwerk voor de OK werken. Waarbij ik dan ook 50% in de keuken zal werken. Minimaal 2 maanden aan boord blijven, dan heb ik niet te maken met inschrijven in de BRP, geen gedoe met zorgverzekering and ander papierwerk. Voor kerst terug naar Nederland en dan in January terug naar het schip en Senegal. Daarbij hopen dat ik niet voor die tijd vast kom te zitten op het schip als de Corona situatie in Spanje of Nederland verslechtert. Alleen als teruggaan naar Senegal in January ook daadwerkelijk verantwoord zou zijn.
In Nederland blijven, tijdelijk aan het werk, woonruimte vinden, een auto en wachten tot ik terug kan naar Senegal. En daarbij alle papierwerk in Nederland regelen.
Ik kan jullie wel vertellen dat dit geen eenvoudig denkproces is geweest, en ik twijfel nog regelmatig of ik de juiste keuzes heb gemaakt. Terwijl ik deze update schrijf, voel ik de heimwee sterk opkomen.
Laat ik iets delen van de verschillende opties/ keuzes en uitdagingen.

Mijn hart verlangt terug naar Afrika en het schip. Aangezien het schip nog steeds op Tenerife ligt, wordt er niet geopereerd, dus ik zal niet mijn “eigen” werk kunnen doen. Wat zeer frustrerend zal zijn. Wel aan boord, geen ziekenhuis om te werken. Hoe lang zal ik dat volhouden. Wat zijn de risico’s van teruggaan. Wat als ik “vast” kom te zitten op het schip, tomaten snijden, maandenlang? Ik heb het eerder gedaan dus ik weet dat ik het kan, maar hoe gezond en verstandig zal dat zijn? Het is wel de makkelijkste optie.
Maar ook het voorlopig in Nederland blijven trekt niet. Er is veel dat geregeld moet worden, waar aan gedacht moet worden en georganiseerd. Ik moet woonruimte vinden, maar waar hangt af van waar ik zou gaan werken. Waar zou ik willen en kunnen werken? Is het mogelijk om een baan te vinden voor een paar maanden of verzwijg je bepaalde informatie? Wat wil ik doen? Terug naar de OK, met alle uitdagingen die er bij horen of liever eenvoudiger en als verpleegkundige in de thuiszorg oid?
Waar vind ik een betrouwbare, goedkope auto voor een paar maanden? Hoe vind ik woonruimte. Tenslotte heb ik een baan nodig om de huur te kunnen betalen. Waar in deze chaos moet je beginnen. En wat moet je het eerst doen?
Na lang nadenken was ik er wel over uit dat mocht ik in Nederland blijven, ik in de buurt van Stadskanaal wilde blijven, zodat ik dicht bij familie, vrienden en kerk ben.

Nadat ik een email kreeg van HR van het Nederlandse kantoor, realiseerde ik me dat één van de medewerkers op kantoor ook operatie assistent is en in het verleden wel gewerkt heeft via detacheringsbureau’s. Na bij hem advies ingewonnen te hebben, een aantal emails naar detacheringsbureau’s gestuurd om informatie te verkrijgen en te kijken of er überhaupt mogelijkheden zijn voor mij. Heb er over gesproken met familie en vrienden, contact opgenomen met het vakantiepark in Stadskanaal om te kijken of het mogelijk zou zijn voor langere tijd woonruimte te huren.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb een fulltime baan, in de OK, niet te ver van Stadskanaal (ongeveer een uur reistijd), huur een appartement op het vakantiepark aldaar en heb de beschikking over een auto om dagelijks naar het werk te reizen.
Al het papierwerk is geregeld, verzekeringen zijn uitgezocht.

Dus op dit moment verblijf ik in de buurt van familie, vrienden en kerk. Voordat ik aan het werk kon, moest er nog een TBC en MRSA test gedaan worden. Uitslagen waren allemaal negatief.
Inmiddels heb ik na 6 maanden weer voet in de OK gezet.
Het is anders. Het is niet te vergelijken met mijn werk op het schip.
Maar tot dusver bevalt het me prima. Ik heb het er naar m’n zin. Het voelt goed om weer in de OK te zijn. Onderdeel uit te maken van verschillende operaties. Het is echt heel anders dan de afgelopen jaren op het schip. Het is een uitdaging om nieuwe dingen te zien, te leren en te doen.
Het is vreemd om salaris te ontvangen en niet te hoeven betalen om te mogen werken.

Ik zal in ieder geval tot Maart in Nederland zijn. Tegen die tijd hoop ik ook meer te weten over mijn toekomst met Mercy Ships. Waar dat zal zijn en hoe dat er uit gaat zien moet de toekomst uitwijzen. Ik vertrouw erop dat God me leidt waar Hij een plan voor me heeft. Ik zal gaan waar Hij me zendt. And dat dat goed zal zijn. Ik blijf mezelf voorhouden dat er een reden is waarom ik in Nederland ben en dat ook al weet ik op dit moment die reden niet, en misschien kom ik daar nooit achter, het is goed zo.

Deddy

 

  1. Update June (English version)
  2. Update Juni (Nederlandse versie)
  3. Happy New Year!
  4. We zijn begonnen in Senegal en wat er aan vooraf ging
  5. Eindelijk....
  6. Het echte werk is weer begonnen...
  7. Laatste loodjes/ bijna thuis
  8. Einde...???

Pagina 1 van 2

© 2024 | Deddy in Afrika