Lieve allemaal,
Allereerst kan ik natuurlijk een hele lijst met excuses schrijven om uit te leggen waarom ik niet eerder een nieuw verhaal heb geschreven. Maar daar hebben jullie natuurlijk weinig aan. Degenen die de Kanaalstreek lezen hebben daarin gezien dat ik verkozen ben tot “Knoalster van het jaar”. (http://www.kanaalstreek.nl/nieuws/57614/deddy-kruize-winnaar-van-de-verkiezing-knoalster-van-het-jaar/) Daarbij heeft ook een (door mij geschreven) artikel in de Kanaalstreek gestaan. (http://www.kanaalstreek.nl/nieuws/57687/deddy-kruize-wil-hoop-en-genezing-brengen-aan-de-allerarmsten/)
Iedereen bedankt voor alle reacties daarop.
Afgelopen week is het voor het eerst dit jaar iets minder druk geweest.
De weken ervoor heb ik weinig anders gedaan dan werken, eten en slapen. Nou ja, vooral werken, af en toe eten en weinig slapen. Werkweken van 60 uur waren redelijk gewoon geworden. Afgelopen week was weer een normale werkweek, waarin er naast werken, eten en slapen tijd overbleef voor andere dingen.
Waar ben ik dan zoal druk mee geweest.
In mijn vorige blog heb ik geschreven over het ortho-programma. Drukke intensieve weken, waarna ik alle administratie mocht doen en we een week de OK dicht hebben gehad rond de feestdagen.
Inmiddels zit ik weer middenin maanden van aangezichts-chirurgie (MaxFax).
Iedere 2 week nieuwe chirurgen. Dus om de week screening van patiënten en een OK-planning maken voor 2 weken. De eerste chirurg die arriveerde in januari had ik vorig jaar al ontmoet, dus was ik enigszins voorbereid. Het is, denk ik, algemeen bekend dat veel mensen slechts één ding tegelijk kunnen, vooral mannen. Deze chirurg is daarop geen uitzondering. Daarbij praat hij graag en veel, waardoor het werk dat hij doet veel meer tijd kost. Dus een extra uitdaging voor mij om hem zoveel mogelijk aan het werk te houden.
Nadat deze chirurg vertrok een paar dagen met verschillende chirurgen mogen werken, zowel MaxFax als plastische operaties uitgevoerd.
Sinds vorig jaar wordt er op het schip ook neurochirurgie gedaan, gedurende 2 weken. Hierbij worden kinderen met encephaloceles (letterlijk vertaald hersenbreuk) geholpen. Deze kinderen hebben een breukje in de schedel waardoor een stukje van de hersenen en/of hersenvlies naar buiten komt. Onbehandeld kan dit verstrekkende gevolgen hebben, van verlies van gezichtsvermogen, mentale retardatie, zwakke ledematen en herseninfarct tot overlijden.
Voor het uitvoeren van deze hoogcomplexe operaties hebben we een heel internationaal team van verschillende chirurgen tegelijk aan boord. Een neurochirurg (Engeland), plastisch chirurg (Australië en MaxFax chirurg (Amerika). Aan mij de eer en uitdaging om met dit fantastische team te mogen werken.
Ervaring met neurochirurgie heb ik niet veel. Dat beetje wat ik gezien en gedaan het tijdens mijn opleiding stelt weinig voor gezien de operaties die we hier uitvoeren.
Gelukkig voor mij zijn de chirurgen kundig, geduldig en staan ze open voor vragen. Daarnaast kwam collega en vriendin Jessica terug. Met haar heb ik vaker mogen werken aan boord. Zij heeft neuro-ervaring en samen vormen we een goed team.
26 januari was de screeningsdag voor deze patiënten. In de tent op het dock werden ze één voor één gezien door de chirurgen. CT-scans bekijken, probleem bespreken, patiënten onderzoeken, opnieuw de scans erbij. Vervolgens bespreken van de mogelijkheden, plan vaststellen en op naar de volgende patiënt.
Uiteindelijk 6 grote operaties gepland, 5 encephalocele repairs, 1 gezichtsreconstructie. Deze laatste patiënt was een meisje van 6 met niet alleen een gespleten lip en gehemelte maar eigenlijk een gespleten gezicht. Waarbij ze niet echt een neus had en een breed voorhoofd. Ogen ver uit elkaar, een gat waar haar neus zou moeten zitten, een gespleten gehemelte waardoor ze niet in staat was tot praten en een gespleten lip. Doordat we het team van neuro-, plastisch en MaxFax- chirurgie hadden, konden we ook haar helpen.
Het plannen van deze ingrepen is één grote puzzel. Er zijn nogal wat vragen die beantwoord moeten worden om de puzzel passend te krijgen. Voor welke operatie is de plastisch chirurg niet noodzakelijk. Wat zijn de beperkingen voor de anesthesie. Wat is de IC-capaciteit, ook gezien de andere specialismen en hun planning. Welke patiënt heeft de meeste kans op complicaties waarvoor de neurochirurg aanwezig moet zijn. Zittend op de grond in een kantoor met papieren overal verspreid is het ons gelukt om de puzzel compleet te krijgen.
Elk van deze operaties is een dag werk. En dan niet een dag van 8 tot 17, maar van 8 tot het werk klaar is (ergens tussen 17.00 en 22.00uur). Maar als je de resultaten ziet is dat het zeker waard. Niet alleen het medische resultaat maar vooral de blijdschap in de ogen van de moeders. Ons eerste patientje Ichaou, slechts 9 maanden oud, werd op vrijdag 27 januari geholpen. Toen we hem ’s avonds (ergens tussen 6 en 7) moe maar voldaan naar de IC brachten, en zijn moeder pakte mijn hand om ons te bedanken voor ons werk, was ik mijn vermoeidheid meteen vergeten. Zij kon niet stoppen met dankjewel te zeggen en maar verbaasd naar het resultaat te kijken. Ook de vertalers van de afdeling bleven maar kijken en zeggen dat het onmogelijk was.
En natuurlijk is het niet iets was wij zomaar even doen. De juiste mensen worden op het juiste moment hier gebracht om samen hun gaven en talenten in te zetten. En het is echt teamwork om tot een goed resultaat te komen.
Ichaou bleek na de operatie een verhoogde hersendruk te hebben, waarna besloten werd een VP-shunt (inwendige drain om hersenvocht af te voeren naar de buikholte) te plaatsen. Deze is 10 dagen na de operatie geplaatst, terwijl de neurochirurg nog aan boord was. Helaas bleek er 3 week later een probleem te zijn met de shunt. Geen neurochirurg meer aan boord. Wat doe je dan. Telesurgery. De aanwezige MaxFax chirurg het probleem laten oplossen, waarbij er een videocall was met de neurochirurg uit Engeland. We zijn hier niet voor één gat te vangen.
De operatie is goed geslaagd en Ichaou knapt zienderogen op.
Het aanbod van patiënten is groter dan de OK-capaciteit. Waardoor we helaas niet iedereen kunnen helpen. Een aantal van onze patiënten hebben meerdere operaties nodig. Zo hebben de patiënten die komen voor een mandibulectomy (verwijderen van deel van de onderkaak, waarna er een titanium plaat geplaatst wordt) een tweede operatie nodig om het ontstane defect op te vullen met bot uit de heup.
Om de tweede operatie te vermijden besloten de chirurgen om een andere techniek te hanteren. De plastisch chirurg en MaxFax chirurg die samenwerkten besloten om tijdens de eerste operatie naast het verwijderen van de tumor meteen het defect op te vullen met een fibula-free-flap. Hierbij wordt er een deel van het kuitbeen weggehaald, inclusief bloedvaten, om een nieuwe onderkaak van te maken. Een operatie die een hele dag in beslag neemt, maar waarbij de patiënt niet terug hoeft te komen voor een vervolg operatie.
Er wordt tegelijkertijd gewerkt aan 2 verschillende operaties op dezelfde patiënt. Dus extra instrumenten, disposables, apparatuur en instrumententafels. Daarbij wel hetzelfde aantal personeelsleden en dezelfde kleine ruimte. Met een beetje improviseren en zo ongeveer kruipend voortbewegen door de operatiekamer best te doen. Voor mij natuurlijk bijzonder om steeds weer nieuwe dingen te leren en proberen zo efficiënt mogelijk te laten verlopen. Daarnaast de uitdaging om te proberen het iedere dag weer iets beter te kunnen doen.
Inmiddels lijkt het werk weer gewoon. Terug naar de “normale” ingrepen.
Mandibula- en Maxilla resecties, gespleten lippen en –gehemeltes, schildklieroperaties en allerlei andere tumoren/ aandoeningen in het hoofd/hals gebied.
Voor mij zijn deze ingrepen inmiddels “gewoon” geworden. De grote van tumoren verschilt maar voor de patiënten is de impact vaak gelijk. Een tumor in het gezicht betekent meestal afzondering en afwijzing.
De verhalen die er soms aan voorafgaan zijn afschuwelijk en bijna niet te bevatten. Zo heeft een van onze patiënten een tumor aan de bovenkaak. Om dit probleem te verhelpen moet een deel van de bovenkaak verwijderd worden en met een spierflap en schedelbot wordt het defect weer opgevuld. Zal jullie alle details besparen. In eerste instantie stond deze operatie gepland voor oktober. Maar gezien de algehele conditie van de patiënt (onder andere zeer ernstige ondervoeding) bleek dit niet verstandig te zijn. Dus middels het voedingsprogramma is ze in 3 maanden zo’n 15 kilo aangekomen waardoor ze een stuk “gezonder” de operatie kon ondergaan.
Als je dan vervolgens hoort dat hulp van Mercy Ships haar laatste kans was, ben je toch even stil. Haar vader mocht van het dorpshoofd hulp zoeken bij Mercy Ships. Als wij haar niet zouden helpen mocht ze niet blijven leven. Probeer je dat eens voor te stellen…
Voor Mercy Ships is het de vijfde keer dat het schip in de haven van Cotonou, Benin ligt. Het screeningsteam is deze keer ook verderop het land in geweest. De bevolking die verder naar het noorden woont, had nog nooit van Mercy Ships gehoord. Zo afgelegen woont men hier dus. Dit heeft tot gevolg dat we zelfs volwassen patiënten vinden met gespleten lippen. Naast afgelegen wonen ze dan ook nog afgezonderd vanwege de gespleten lip. En dan de blijdschap en verandering die je ziet na de operatie. Echt onbetaalbaar.
Wat gebeurt er hier verder aan boord.
Zaterdag 19 februari was het derde volleybal toernooi. Weer een aantal uren heerlijk op het dock, in de brandende zon, actief en sportief bezig zijn.
Verder een dagje uit met een grote groep Nederlanders. Eerst zo’n 3 kwartier over het strand hobbelen, daarna zo’n 10 minuten met een bootje over het water. Waarna we aankwamen op een afgelegen eilandje. Heerlijk een dagje relaxen. Beetje zwemmen, volleyballen, lezen en kajakken maar vooral ook proberen niets doen.
Appeltaart bakken met collega Alice (recovery-verpleegkundige). Zij is oma geworden en ik een week later tante. Goede reden om onze collega’s te trakteren op zelfgebakken Nederlandse appeltaart.
Afgelopen maandag ben ik tijdelijk verhuisd. Onze CMO (Chief Medical Officer, dr Gary Parker) is voor 6 weken met verlof naar Amerika. Hij is degene waar ik voornamelijk mee werk in de OK. Hij heeft een eigen gezinscabin aan boord. Omdat hij 6 weken weg is, heeft hij mij gevraagd om op zijn “woning” te passen en voor de platen te zorgen. Daar hoef ik natuurlijk niet lang over na te denken. Het is heerlijk om een eigen woning te hebben. Een woonkamer en een slaapkamer. Ramen met uitzicht over de haven. Privacy. Ruimte. Het gevoel van extra luxe, al is het maar tijdelijk.
Ondertussen zijn we ruim over de helft van de Field Service in Benin. 19 mei is de laatste OK-dag. En tevens mijn laatste dag in Benin. Zaterdag 20 mei hoop ik ’s morgens vroeg (uur of 6) in Brussel te landen.
15 juni zal ik vervolgens voor training naar Texas vertrekken.
Omdat ik natuurlijk geen tijd heb om bij iedereen op de koffie te komen en uitgebreid te vertellen over mijn werk, staat er een presentatie gepland op dinsdag 23 mei, 19.30uur. Hiervoor is uiteraard iedereen welkom.
Maar voor het zover is, zal er waarschijnlijk nog wel een update op de website verschijnen.