Lieve allemaal,
Inmiddels zit onze field service in Cameroon erop en ligt het schip aangemeerd in las Palmas. Er is nog veel gebeurd in de laatste 2 maanden wat ik zal proberen kort op een rijtje te zetten. In mei hadden we nog 3 week van geplande operaties. Maar ja, wat is gepland. Alle patienten die nog op de lijst staan wil je het liefst helpen. Dus puzzelen om alles gepland te krijgen zonder overwerkt te raken. En dan altijd nog de verschuivingen in de planning vanwege ziekte van patienten. De laatste week van mei was de OK open voor spoedgevallen. Vrijdags zou het ziekenhuis dichtgaan. Maar helaas, donderdag nog 3 “spoed”operaties waardoor het ziekenhuis nog open bleef tot na het weekend. Conclusie, de OK moet ook standby blijven, dus nog een paar extra on-call diensten.
Tijdens onze fieldservice in Cameroon hebben we een uitgebreid MCB (Medical Capacity Building) programma gedraaid. Dit houdt in dat we chirurgen, anesthesisten, anesthesie medewerkers en verpleegkundigen vanuit Cameroon aan boord krijgen om een aantal dagen/ weken met ons samen te werken. Zij leren van ons en wij van hen. Daarnaast is er een zogenoemd “checklist-team” dat verschillende ziekenhuizen in het land bezoekt en uitleg geeft over de Time-Out Procedure. Waarna deze ziekenhuizen proberen om zelf een eigen checklist samen te stellen voor teambriefing, time-out and sign-out.
Eén van de MaxFacs chirurgen, dr Jacques, waar ik mee heb mogen samenwerken afgelopen jaar is meerdere keren voor een aantal weken aan boord geweest. Hij heeft van ons mogen leren en is vooral geraakt door de manier waarop artsen en verpleegkundigen samenwerken, de goede onderlingen communicatie en de liefde en zorg voor onze patienten.
Aan boord hebben we een nieuw boor-zaag systeem gekregen, waardoor we een van onze oude systemen aan dr Jacques konden doneren. Om te zorgen dat niet alleen hij maar ook de verpleegkundigen en sterilisatie medewerkers in zijn ziekenhuis weten hoe om te gaan met dit systeem hebben we tijdens zijn laatste bezoek aan ons ook een OR nurse and sterilizer uitgenodigd.
Pas dan kom je er achter hoe verschillend er gewerkt en gedacht wordt en hoe anders verhoudingen en verantwoordelijkheden in Afrikaanse ziekenhuizen liggen.
Om een lang verhaal kort te maken, samen met een collega OR nurse and a sterilizer ben ik 3 dagen (dinsdag-donderdag) naar Yaoundé geweest om een bezoek te brengen aan dr Jacques’ hospital. Een lange busreis met een lekke band op de heenreis, waardoor we moesten wachten op een vervangende bus (bijna 2 uur vertraging) en een aanrijding (niets ernstigs) op de terugreis.
Een ziekenhuis gelegen op een compound. Meerdere gebouwen voor verschillende doeleinden. Zo staat de OK compleet apart van de verpleegafdeling en sterilisatie afdeling. Om van het ene gebouw naar het andere te komen moet je over buiten. De verloskunde is gelegen in een uithoek op de compound. De spoedeisende hulp ligt los van de andere afdelingen. De polikliniek achteraan op het terrein. De kinderafdeling/-ziekenhuis maakt geen deel uit van dit ziekenhuis. Het is een apart terrein met eigen gebouwen achter het ziekenhuis. Wel is er een short-cut om snel van het ene naar het andere ziekenhuis te kunnen.
Een warm welkom op het busstation door dr Jacques en een chauffeur van het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis zoveel mensen ontmoet dat ik zeker de helft niet meer kan herinneren. Maar wel op z’n Afrikaans. Aan iedereen voorgesteld worden door dr Jacques als: Deddy, OR nurse from Mercy Ships, she is my boss.
Kennisgemaakt met de directeur en alle belangrijke medewerkers. Hoofden van afdelingen, financiele directeuren etc. Alles gaat op z’n Afrikaans, dus alles kost veel tijd. Vooral het wachten op de “hoge pieten” die aanwezig moeten zijn bij het overhandigen van onze donatie. Een boor-zaag systeem en een screw-plating system. Daar moeten vervolgens een groot aantal foto’s van gemaakt worden. Speeches etc. Best leuk om eens mee te maken, maar laat mij maar gewoon op de OK werken.
Woensdag met dr Jacques naar de OK. Zoals verwacht stond niet alles klaar dus rustig wachten op de dingen die gaan komen. Rond een uur of 9 eindelijk naar de OK. De patient lag al op de operatietafel te wachten. Dr Jacques moest op zoek naar de chirurg zodat we, voordat de patient onder narcose ging een teambriefing konden doen, aan de hand van hun eigen checklist.
Daarna de patient onder narcose en de OR nurse and resident started opening their sterile field.
Daar heb ik maar niet te lang naar gekeken, aangezien dat “pijnlijk” is.
De operatiekamer zag er best goed uit. Schoon, geordend, working equipment, clean instruments. Working lights, power and oxygen.
Tijdens deze operatie werd het “nieuwe” boor-zaag systeem gebruikt. Dat was uiteindelijk het doel van ons bezoek. Daar kwamen uiteraard een aantal “belangrijke” mensen op af en dit heuglijke feit moest uiteraard ook worden vastgelegd.
Nu kan ik hier nog pagina’s over volschrijven, maar daarvoor ontbreekt de tijd.
Na afloop van de operatie mee naar de sterilsatie afdeling om toe te zien op het cleaning-proces.
Als afsluiting van de dag werden we geacht om met alle directeuren en financiele managers etc. uit eten te gaan.
De meeste van deze heren spraken slechts enkele woorden Engels en mijn Frans stelt ook niet al te veel voor, maar we hebben ons kunnen redden.
Terugkijkend op ons bezoek aan Yaoundé en het hele MCB programma zijn er een aantal punten die me hieruit vooral zijn bijgebleven.
Het kost veel tijd en energie om dingen uit te leggen die voor ons heel gewoon zijn, maar voor de Afrikanen niet zo vanzelfsprekend. Daarnaast is er een taal en cultuur verschil wat samenwerken interessant maakt.
Maar om te zien wat het bezoek van local health care professionals voor impact heeft op hen, is heel bijzonder. Het gaat niet alleen om de medische kennis en vaardigheden. We hebben kunnen laten zien dat goede communicatie, onderling respect, en samenwerken nodig is om het beste te willen voor onze patient. En dat is wat hier op het schip onze drijfveer is: “samen het beste willen voor onze patienten”. Hen de hulp te bieden die ze nodig hebben, niet alleen medisch maar ook door eht uitdelen van liefde en aandacht. De patient als geheel te zien, als mens en daar aandacht aan te besteden.
Misschien kun je zeggen, als we geen lokale artsen en verpleegkundigen met ons hadden werken zouden we meer operaties kunnen uitvoeren omdat er geen tijd “verloren” gaat aan uitleg en vertalen. Maar hetgeen we achterlaten in de handen van de local health care professionals last longer than the 10 months that we spend in this country.
We cannot change the whole world, but we can change the world for one person.
Met het ziekenhuis gesloten en de vaart in aantocht hebben we alles moeten inpakken en veilig moeten wegzetten. Dit betekent dat de meeste van onze materialen en apparatuur aan de vloer vastgeketend staat zodat het veilig is tijdens de vaart en bruikbaar tijdens de volgende field service.
Zondag 3 juni zijn we vertrokken vanuit Cameroon. Tussenstop van 3 dagen in Senegal. Hier kwam de president van Senegal een bezoek brengen aan het schip. Samen met collega Silke hebben we hem en de hele entourage een korte rondleiding over de OK gegeven.
Iets van Senegal kunnen zien. Daarna op naar Las Palmas. Daar zijn we gisteren aangekomen.
Al met al zo’n 2 weken op zee gezeten. Ook al is de OK dan gesloten, er is meer dan genoeg voorbereidend werk te doen.
Zo heb ik een heel document kunnen schrijven met informatie over (bijna) alle operaties die er binnen MaxFacs worden gedaan. Het is uiteindelijk een heel boekwerk geworden.
Verder worden we vermaakt met films, games etc.
Zo heeft 1 van de crew members een escape room opgezet. Erg leuk en creatief gedaan.
Binnen 24 uur hoop ik het schip te verlaten en voor 6 week naar Nederland te komen.
Het zal even wennen zijn, vooral de temperatuur. Geen 400 man om me heen. Geen vaste tijden voor eten, geen verplichte meetingen, geen curfew.
Ik kijk vooral uit naar de rust, vrijheid, fietsen en groen. En natuurlijk tijd door brengen met familie en vrienden die ik maanden niet heb gezien/ gesproken.
Deddy