Lieve allemaal,
Hierbij een update vanuit Guinea. Er is veel gebeurd sinds de vorige update in juni. Zo schreef ik de vorige keer dat het schip juist was aangemeerd in las Palmas.
Vanuit Las Palmas ben ik naar Eelde gevlogen voor mijn welverdiende verlof. 6 week Nederland waarin ik geprobeerd heb balans te vinden tussen rust en tegelijkertijd familie en vrienden zien en allerlei noodzakelijke dingen regelen. Iets wat in theorie leuk klinkt, maar in de praktijk toch wat tegenvalt. Al met al een goede tijd in Nederland gehad voordat ik weer teruggevlogen ben naar las Palmas. De reis terug was prima. Samen met Ria terug kunnen vliegen. Geeft meteen weer tijd om bij te praten. Gezellig uitgezwaaid door familie en vrienden.
Onthaal op het vliegveld was prima. Altijd fijn om door bekenden opgepikt te worden. Voelt gelijk weer als thuiskomen. Bij aankomst op het schip loop je uiteraard meteen weer allerlei bekenden tegen het lijf. Dus tussen aankomst op het schip en daadwerkelijk terug zijn in mijn cabin en tijd hebben om uit te pakken zat al gauw zo’n 4 uur.
Na aankomst op het schip (woensdag) had ik nog een aantal dagen in las Palmas voordat het schip vertrok naar Conakry, Guinea. Dus nog even een paar dagen rustig aan. Heerlijk langs het strand kunnen lopen. Uitje naar de Ikea etc. Zondagavond zijn we vertrokken vanuit las Palmas. Maandag werd de eerste “werkdag”. De gehele eerste week stond vooral uit teambuilding en rustig aan beginnen. Aankomst in Guinea was op zaterdag. Dit werd gevierd met een uitgebreide georganiseerde ceremonie. Met toespraken, dans en rondleiding voor genodigden op het schip. Pas op zondag kregen wij toestemming om het schip af gaan. Dus meteen met een paar vrienden er op uit om de stad te verkennen. Wat dan het eerste opvalt is dat het straatbeeld zo heel anders is. Natuurlijk anders dan onze “Westerse” wereld maar ook zo anders dan Cameroon, het land waar we vorig jaar hebben gezeten. Zoveel armoediger, minder ontwikkeld. De nood is hier zo ontzettend groot…
Maandag werd meteen een drukke werkdag.
Alles moet uitgepakt, schoongemaakt en opgeruimd worden. En omdat we op een schip zitten dat behoorlijk heen en weer kan schommelen, staat bijna alle apparatuur en spullen vastgeketend aan de vloer. Tijdens de periode van onderhoud in las Palmas en de vaart, wordt de OK door iedereen als normale doorgang gebruikt. Je kunt je voorstellen dat het dan ook best een vieze bende is tegen de tijd dat we aankomen in het land van bestemming.
Aan het eind van de eerste week waren de noodzakelijke vloeren voorzien van een nieuwe wax-laag, de muren, plafonds en kasten schoon en ook de meeste materialen en apparatuur.
De vloeren hoeven gelukkig niet meer op handen en knieën gedaan te worden.
Week 2 van onze set-up bestond voornamelijk uit het inrichten van de operatiekamers, magazijn en sterilisatie afdeling. Een behoorlijke klus maar het blijft bijzonder om te zien dat een “vieze bende” in korte tijd omgetoverd kan worden tot een goed georganiseerde operatieafdeling.
De laatste week bestond vooral uit “puntjes-op-de-i-zetten”. De laatste dingen opruimen en aanvullen. Oriëntatie met daarin aandacht voor calamiteiten en onvoorziene omstandigheden en natuurlijk de gebruikelijke ontruimingsoefeningen. In deze 3 weken is het hele ziekenhuis weer opgebouwd en klaar voor ontvangst van onze patiënten.
Screening
Dit jaar is de patiëntenselectie op een andere manier gedaan dan in Cameroon.
Voor degenen die Mercy Ships volgen via Facebook zal een en ander inmiddels bekend zijn.
Maandag 20 augustus was onze grote screeningsdag. Op het terrein van een groot evenementsgebouw vond de pre-screening plaats.
De screeningsverpleegkundigen zullen alle mensen die komen met een “medische” hulpvraag zien en moeten in zo’n 10 seconden (maximaal een minuut als het moeilijk is) beslissen of een patiënt wel of niet in aanmerking kan komen voor een operatie. Samen met een OK-collega ben ik onderdeel geweest van deze pre-screeningsdag als verpleegkundige.
Tijdens deze pre-screening zijn er zo’n 1100 patiënten geselecteerd.
Deze 1100 patiënten zijn in de dagen erop nogmaals gezien door een verpleegkundige van het screeningsteam waarbij er meer tijd is om achtergrond informatie te verkrijgen, dit ook op papier te zetten en dan aan te geven of het wel of niet mogelijk is om te helpen. Dit is nog steeds geen garantie voor de patiënten dat ze ook daadwerkelijk geopereerd zullen worden.
Ze zullen vervolgens een afspraak krijgen om naar het schip te komen voor verder onderzoek. Daarbij zullen nog weer patiënten afvallen. Tot slot zullen ze op een volgende afspraak een chirurg zien die uiteindelijk besluit wel of niet opereren. Deze laatste 2 afspraken zullen ergens tussen september en mei plaatsvinden.
Aan de pre-screeningsdag is veel voorbereiding gedaan. Zeker op het gebied van veiligheid voor medewerkers en toekomstige patiënten is er veel voorbereiding nodig.
Zo is er de donderdag voorafgaand aan deze pre-screeningsdag een 2 uur durende briefing gehouden als voorbereiding voor iedereen (en dat is al gauw zo’n 100 man) die op welke manier dan ook bij deze pre-screening betrokken is. De screeningslocatie moet opgezet worden. Wie staat waar en is waar verantwoordelijk voor. Welke verpleegkundige werkt samen met welke vertaler. Wat als er calamiteiten zijn. Etc.
Vrijdag is dit hele team naar de screeningslocatie geweest om te oefenen, zodat iedereen ook daadwerkelijk beeld heeft bij wat er staat te gebeuren.
Dit is het hele team dat op bij de pre-screening betrokken is om deze zo veilig, efficiënt en zorgvuldig te laten verlopen.
Maandagochtend moesten we vroeg op om om 6 uur te kunnen vertrekken naar de screeningslocatie. Vanaf half 7 zouden we beginnen met het zien van patiënten. De verwachting was dat tussen 16.00 en 19.00 uur alle patiënten gezien zouden zijn. Door omstandigheden is de start enigszins uitgesteld.
En dan sta je op je eigen vierkante meter te wachten op de patiënten die je gaat zien.
Waarbij je in hele korte tijd keuzes moet maken en moeilijke beslissingen moet nemen.
Wetende dat waarschijnlijk 1 op de 10 te horen krijgt, dat hij/zij mogelijk geholpen kan worden. Wat dus tegelijkertijd inhoudt dat 9 op de 10 nee, sorry, we kunnen u niet helpen te horen krijgt. Je ziet rijen patiënten vanuit je ooghoeken maar gelukkig heb ik me kunnen focussen op steeds die ene patiënt die voor me stond.
Samen met mijn vertaler heb ik honderden patiënten gezien. Velen van deze mensen heb ik naar huis moeten sturen met: “sorry, we kunnen u niet helpen”.
Er zijn verschillende redenen om “nee” te zeggen. De een heeft een tumor die niet groot genoeg is. De ander heeft klachten die niet met een operatie op te lossen zijn, zoals hoofdpijn, rugpijn, hoge bloeddruk etc. Weer een ander heeft heup- en/of knieklachten en zou in onze Westerse wereld een kunstheup- en/of knie nodig hebben maar dit is hier niet mogelijk. Daarnaast patiënten die qua leeftijd of algemene gezondheid niet binnen onze “scope-of-practice” vallen. En tot slot, en deze groep is het lastigste, de mensen die komen met een aandoening die wij wel zouden kunnen behandelen maar omdat ze tegen het eind van de dag werden gezien was er geen plek meer in ons OK-programma.
Uiteindelijk hadden we rond 19.00hr alle wachtenden gezien. Jullie kunnen je voorstellen dat dit een lange en intensieve dag is geweest.
Niet alleen voor de patiënten die teleurgesteld worden maar ook voor ons als verpleegkundigen die deze beslissingen moeten nemen was dit ontzettend lastig.
Met het hele team van verpleegkundigen hebben we ruim 6000 patiënten gezien. Hiervan komen er 1135 terug in de komende dagen voor verdere evaluatie van hun probleem en indien mogelijk een vervolgafspraak op het schip voor verder onderzoek.
Tegen kwart over 7 waren we terug op het schip. Het was een lange intensieve dag. Zoveel gezien en gehoord. Nu nog tijd zoeken om er rustig over na te denken en alles te verwerken.
Mijn lieve collega’s (die niet mee waren naar deze screeningsdag) hadden eten bewaard en ik heb m’n eerste indrukken met hen kunnen delen. Vroeg naar bed om uit te kunnen rusten heeft niet veel geholpen, na zo’n intensieve dag met zoveel indrukken ben ik in m’n hoofd nog de hele nacht patiënten aan het screenen geweest.
Dinsdagochtend weer gewoon aan het werk. De operatiekamer moet nog klaar voor gebruik.
Het schoonmaken/ inrichten heeft voor mij niet zo heel erg lang geduurd. Mijn dag hing van vergaderingen en debriefings aan elkaar.
Met alle screeningsverpleegkundigen hebben we een debriefing gehouden om onze eerste indrukken/ gevoelens met elkaar te delen. Wat was er moeilijk? Wat waren de bijzondere momenten? Etc.
Ook al hebben we allemaal onze eigen rij met patiënten gezien, het is altijd mogelijk om even met elkaar te overleggen. En dat is ontzettend waardevol.
Vervolgens een vergadering over de evaluatie dagen. Dit zijn 5 dagen waarop alle 1135 patiënten opnieuw gezien worden om meer over hun klachten te weten te komen. Een aantal van deze patiënten zal dan alsnog “nee” te horen krijgen.
Van deze 5 evaluatie dagen ben ik slechts 1x aanwezig.
Halverwege de middag werd er een grote debriefing gehouden met alle aanwezigen/ betrokkenen van de screeningsdag.
Donderdag ben ik betrokken geweest bij de 2e evaluatiedag. Hier zijn de mensen gezien die in eerste instantie “ja” te horen hebben gekregen. Zelf zou ik deze dag administratieve bezigheden hebben en geen patiëntenzorg. Dus ik zou geen patiënten meer hoeven wegsturen of “nee” vertellen.
Helaas werkt dat dus niet zo. We zeggen vaak dat onze functieomschrijving bestaat uit het werk dat we doen en daarnaast alles wat er eventueel verder van ons gevraagd wordt.
Dus als je dan als verpleegkundige/ operatieassistent administratie doet, wordt er nog steeds beroep gedaan op je kennis en ervaring. Zo werd er door een aantal collega’s mijn mening gevraagd over de O- en X-benen van kinderen. De meeste van deze werden vervolgens alsnog met een “nee” weggestuurd. Daarnaast vragen over aangezichtstumoren; wat denk jij?
Ook al met al een lastige dag. Maar het blijft bijzonder om het werk als team te mogen doen.
Naast alle moeilijke en lastige momenten zijn er ook een aantal hoogtepunten.
Hoe bijzonder is het om een patiëntje te zien dat de hele dag in de rij heeft gestaan, samen met haar moeder om te laten zien dat het goed met haar gaat na de operatie van 6 jaar geleden. Zo blij en dankbaar. En dat zijn de kleine lichtpuntjes die je op zo’n dag nodig hebt.
Vorige week de eerste screening met chirurgen gehad op het dock. Een grote variatie aan problemen gezien. Sommige van deze patiënten zijn meteen ingepland voor hun operatie. Voor anderen moet er gewacht worden op een andere chirurg, reports van scans of verder aanvullend onderzoek voordat er een beslissing genomen kan worden.
Verder hebben we het jaarlijkse open ziekenhuis gehad. Uiteraard in onze “funky-Friday” outfit. Voordat het ziekenhuis opengaat mag alle bemanning nog één keer het ziekenhuis (en natuurlijk de OK) door. Op de afdeling mogen ze voor de “patiënten” zorgen. Op de OK mogen ze intuberen, chirurg spelen etc. Een leuke, ontspannen sfeer in het ziekenhuis waar de hele bemanning altijd naar uitkijkt.
Ondertussen is de OK geopend en hebben we de eerste operaties achter de rug. Het ziekenhuis raakt langzaamaan gevuld met patiënten. Zoals gewoonlijk is het plan om rustig aan te beginnen. Geen al te moeilijke operaties in de eerste week. Maar natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen.
De eerste week is prima verlopen. Geen complicaties. Geen al te lange dagen. Heb dit weekend dienst en gelukkig is mijn pager stil.
Hier laat ik het eerst bij. Mochten jullie vragen/ opmerkingen hebben dan hoor ik het graag!
Het is fijn om te weten dat mijn blogs gelezen worden.