Wie ben ik...
Mijn naam is Deddy Kruize, 39 jaar oud.
Op dit moment werkzaam als operatieassistent.
Als klein meisje wilde ik al verpleegkundige worden en, in eerste instantie, naar Brazilië vertrekken om voor arme kinderen te zorgen. Brazilië is door de jaren heen veranderd in Afrika en naast verpleegkundige ben ik operatieassistent geworden.
Mijn wens om in Afrika te werken is blijven bestaan. Na ook een tropencursus gevolgd te hebben, ben ik gaan zoeken naar een organisatie om in Afrika te kunnen werken. Via via kwam ik bij Mercy Ships uit. Na een introductie weekend in 2009 ben ik februari 2010 eindelijk vertrokken naar Togo, voor een periode van 3 maanden. Dit is ontzettend goed bevallen waarna ik het liefst zo snel mogelijk terug wilde. Helaas door omstandigheden onmogelijk.
Gelukkig kon ik 2013 opnieuw voor Mercy Ships aan de slag, deze keer 7 weken in Congo.
In 2014 zou ik naar Benin vertrekken. Door de Ebola-uitbraak in West-Afrika is dit uiteindelijk Madagaskar geworden, waar ik 10 weken geweest ben. Ik voel me ontzettend thuis op het schip. Zowel in het werk als daarbuiten. Afrika voelt als “mijn roeping”, mijn tweede thuis.
Daarom ben ik in juli 2015 voor 10 maanden naar het schip vertrokken. Om zo ook de gehele fieldservice (werkperiode) in Madagaskar mee te maken. Tijdens deze periode werd het voor mij duidelijk dat (voorlopig) mijn toekomst op het schip ligt.
Dus mijn woning verkocht, baan opgezegd en alles geregeld om ook in ieder geval de komende 2 jaar voor Mercy Ships aan de slag te gaan.
Ik ben dankbaar dat ik de komende jaren op “the Africa Mercy” mag wonen en werken. Werken met artsen en verpleegkundigen van over de hele wereld. Om de bevolking van Madagaskar te helpen middels gratis medische zorg. Levens helpen veranderen door een operatie. Waarbij niet alleen de operatie op zich mensenlevens verandert maar juist het totale zorgaanbod. Vooral liefde en aandacht tovert een glimlach op de gezichten van onze patiënten.
Probeer je voor te stellen dat je een hazenlip of gezwel in je gezicht hebt, waardoor je er anders uitziet. Je wordt door iedereen gemeden en uitgelachen. Buitengesloten worden, niet naar school kunnen en/of geen werk hebben.
Tijdens je verblijf op het schip wordt je geaccepteerd zoals je bent. Je ontvangt liefde en aandacht. Niemand die je uitlacht of buitensluit. Je mag zijn zoals je bent. Daar begint de innerlijke verandering. Na de operatie is ook de uiterlijke verandering zichtbaar. En met een glimlach van oor tot oor verlaat je uiteindelijk het schip. Wetend dat je nu over straat kunt zonder uitgelachen en nagewezen te worden.
Onderdeel te mogen zijn van dat veranderingsproces is (en blijft) heel bijzonder.
Dat betekent niet dat dit altijd makkelijk is. Probeer alles maar eens in het Engels uit te leggen en te begrijpen. Werken met mensen die anders werken dan ik in Nederland gewend ben vraagt ook om de nodige aanpassingen en kan ook zeer zeker frustraties opleveren.
En daarnaast is er ook altijd een categorie patiënten die we niet kunnen helpen. Soms omdat de aandoening waar zij mee komen door de artsen op het schip niet behandeld kan worden, anderzijds omdat de aandoening niet ernstig genoeg is.